Arbeiders vechten voor koopkracht, zonder politieke vertegenwoordigers

Arbeiders vechten voor koopkracht, zonder politieke vertegenwoordigers

Het is treffend voor de huidige situatie dat arbeiders in actie komen op het syndicale terrein om extra loon en vaste jobs af te dwingen. Want op het politieke terrein valt er weinig tot niets te verwachten. Geen enkele partij heeft in het parlementair halfrond onomwonden de kant van de arbeiders gekozen.

Bart Vandersteene

Sommigen bewezen lippendienst aan het lot van “alle armen”, dit zonder tot concrete maatregelen over te gaan. Diegenen die voor de verkiezingen nog maatregelen als de notionele intrestaftrek en de dienstencheques verdedigden, beginnen deze nu te bekritiseren (CD&V, SP.a en PS). Niet vanuit een gemeende bezorgdheid, maar vooral vanuit het besef dat zeven maanden communautair gekibbel serieus op de heupen begint te werken bij veel arbeiders en hun gezinnen.

Zee van neoliberale argumenten

Helaas is er enkel een rechtse oppositie in de zee van neoliberale argumenten en propaganda. Sinds de vorige verkiezingen kan nu ook de Lijst Dedecker volop gebruik maken van de anti-establishment gevoelens. Niet om een sociale politiek naar voor te schuiven. Neen, van het ongenoegen wordt gebruik gemaakt om het beleid nog verder naar rechts te laten opschuiven.

Naast het VB is er nog een extra rechtse oppositiepartij die de indruk wekt op te komen voor de gewone man/vrouw. In de feiten verdedigt ze vooral de belangen van de patroons en de banken. De ene rechtse oppositie is ethisch conservatief (VB), de andere zogezegd ethisch progressief (LDD), maar wees gerust dat ze rond economische thema’s heel goed overeen komen.

Het wordt hoog tijd dat een politieke kracht opstaat die de neoliberale extremisten van antwoord kan dienen. De gekende provocateur en Unizo-woordvoerder Van Eetvelt noemt de bezorgdheid bij de bevolking “koopkrachthysterie”. Wellicht hebben individuen met een loon als dat van Van Eetvelt geen besef meer van hoeveel een liter melk, een brood, een kilo appelen, … kost. Anders zou hij wel weten hoe hard de prijsstijgingen wegen op het budget van vele families.

Verzet is nodig, anti-neoliberale lijsten kunnen stap vooruit betekenen

In 2009 volgen wellicht samenvallende verkiezingen voor het federale, regionale en Europese parlement. Elke partij positioneert zich vandaag reeds voor die verkiezingen. De onderhandelingen voor een regering worden gevoerd met nu reeds één oog op de mogelijke gevolgen voor de verkiezingscampagne die binnenkort reeds begint. Maar zullen we een echte keuze hebben, of enkel een keuze tussen sociale, progressieve, conservatieve, katholieke, rechtse, harde of linkse liberalen.

Zal er een geloofwaardig alternatief zijn voor de vele werkenden, gepensioneerden, jongeren en uitkeringsgerechtigden die de traditionele politiek beu zijn. En kan het Comité Andere Politiek een rol spelen in het tot stand komen van een sterke lijst bij deze verkiezingen? Dit is alvast één van de grote uitdagingen voor het komende jaar. CAP verenigt vandaag nog steeds een belangrijke groep syndicale en politieke militanten. Diegenen die dachten dat na de matige verkiezingsresultaten CAP ten dode was opgeschreven, hebben het mis. De drie initiatiefnemers zijn niet in staat gebleken leiding te geven aan het project. En daar heeft CAP onder geleden. Het gebrek aan een vastberaden leiding met een duidelijk politiek project heeft vertwijfeling en getreuzel opgeleverd. Samen met de vage campagneslogan resulteerde dit in beperkte resultaten bij de verkiezingen van 2007. Het zou echter nog veel erger geweest zijn om niet deel te nemen, zoals sommigen verdedigden. Dan zou deze kans verloren gegaan zijn om mensen samen te bregen binnen CAP.

CAP heeft vandaag niet de uitstraling en de autoriteit om zich als nieuwe partij van en voor de werkende klasse op te werpen. En het zou zelfs verkeerd zijn dit als doelstelling naar voor te schuiven. Maar CAP kan wel een heel belangrijke rol spelen in het proces dat zal leiden tot de creatie van een nieuwe partij. De sociale en politieke confrontaties die we het komende jaar zullen zien, zullen allen leiden tot politiek debat.

De vraag die tijdens de strijd tegen het Generatiepact opkwam – “Wie vertegenwoordigt ons nog” – blijft de centrale vraag. In die discussie kan CAP een instrument bieden voor diegenen die mee willen bouwen aan een nieuwe partij. CAP verenigt individuen en groepen met verschillende achtergronden en biedt geen afgewerkt en afgesloten programma aan, maar een project waar iedereen zijn inbreng en bijdrage kan aan leveren. Die open houding zal de voorwaarde bieden om diegenen, uit SP.a en Groen, uit ACW en ABVV, te kunnen ontvangen die op zoek zullen gaan naar een alternatief. Een CAP-campagne voor brede anti-liberale lijsten in 2009 zou een initiatief kunnen zijn dat daartoe bijdraagt.

Die leden van CAP die de verkiezingscampagne voerden hebben een gemeenschappelijke ervaring opgedaan, een vertrouwensband gecreëerd en zijn vastberaden om samen met de andere CAP’ers het idee van een nieuwe brede arbeiderspartij te populariseren. Het is vanuit die vaststelling dat LSP nog altijd met overtuiging verder blijft werken met CAP.

> www.anderepolitiek.be