Neen aan het communautaire opbod!

Op zondag 18 november trokken meer dan 35.000 mensen door de straten van Brussel om te betogen tegen het aanhoudende communautair opbod tussen de gemeenschappen in ons land en tegen de verdeel en heers strategie van de traditionele partijen. De betoging was een initiatief van de Luikse ambtenaar Marie-Claire Houard die eerder ook een petitie lanceerde die snel meer dan 100.000 handtekeningen opleverde, een uitdrukking vann de ongerustheid over de politieke situatie in ons land.

Karel Mortier

De opkomst op de betoging toonde aan dat veel mensen meer dan genoeg hebben van de politieke spelletjes en bereid zijn om dat op straat te tonen. Het nationalistische Belgicistische aspect kon domineren door de afwezigheid van de vakbonden. Met Belgicisme bedoelen we het verdedigen van een Belgisch-nationalistisch standpunt waarbij vertrokken wordt van een Belgische eenheid met inbegrip van de monarchie, het patronaat,… Alsof een Vlaamse werkloze die net geschorst is dezelfde belangen zou hebben als een Waalse kapitalist zoals Albert Frère.

Wij zijn voor de eenheid van de werkenden en hun gezinnen in België (en daarbuiten), maar dat betekent niet dat we de Belgische staat steunen. Die is gebouwd op de uitbuiting van de werkenden en in het verleden ook op de onderdrukking van de taalrechten van een belangrijk deel van de bevolking.

In de politieke crisis werd ook opnieuw de rol van de monarchie duidelijk gemaakt. Dit is één van de laatste instrumenten van de heersende klasse om haar belangen te verdedigen. Ook tijdens de Witte Beweging in 1996 werd die troef uitgespeeld door de burgerij: de koning ontving de ouders van de verdwenen en vermiste kinderen om hen te “troosten”, maar vooral ook om hen aan te moedigen om tot kalmte op te roepen. Nu dringt Albert bij de politici aan om tot een oplossing te komen voor de politieke crisis zodat kan worden overgegaan tot de orde van de dag: het besparen voor een bedrag van 10 miljard euro (of twee keer het Globaal Plan uit 1993). Dit cijfer werd alvast berekend door De Standaard. Dit Belgicisme gaat niet over het versterken van solidariteit, maar wel om het opleggen van het neoliberale beleid waar het patronaat om vraagt.

De betoging van 18 november was een uitdrukking van een politiek vacuüm en de verwarring dat dit met zich kan meebrengen. Enerzijds is er de enorme afkeer tegenover de traditionele politici en hun spelletjes, anderzijds bieden tricolore vlaggen daar geen antwoord op.

Wij denken dat er nood is aan solidariteit over de taalgrenzen heen om samen in verzet te gaan tegen het neoliberale beleid waarmee de meerderheid van de bevolking wordt geconfronteerd: aanvallen op sociale zekerheid, dalende koopkracht, onbetaalbare huisvesting, dure gezondheidszorg,… Die problemen zijn overigens ontstaan in het huidige Belgische kader. Als de afbraak gebeurt binnen België of binnen Vlaanderen, doet daarbij weinig ter zake. Tenzij natuurlijk de vaststelling dat een splitsing van de sociale zekerheid de aanvallen zou versterken en de strijd ertegen bemoeilijken.

In plaats van een strijd voor de tekorten, waarbij een verdeel-en-heerstactiek ingang kan vinden, is er nood aan een gezamenlijk en solidair verzet om de aanwezige middelen aan te wenden in het belang van de meerderheid van de bevolking.