Pakistan verscheurd onder machtsstrijd

De situatie is ernstig in Pakistan. Begin november verstevigde generaal Musharaf zijn greep op het land door de noodtoestand uit te roepen. De aanleiding hiervoor was de beslissing van het hooggerechtshof om de verkiezing van Musharaf ongeldig te verklaren. De grondwet – die het voor een legerleider onmogelijk maakt om tot president verkozen te worden – werd tijdelijk opgeschort.

Thomas

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Socialist Movement Pakistan

Onze Pakistaanse zusterorganisatie moet onder bijzonder moeilijke omstandigheden van repressie en geweld werken. Zo was het de afgelopen weken niet meer mogelijk om in contact te raken met onze kameraden in de Swat vallei en elders in de NWFP. In andere steden nam SMP deel aan mobilisaties waartegen het leger repressief optrad.

Het leger maakte een lijst op van 18.000 mensen die werden opgepakt. Daarbij vermeed het om ook activisten van linkse groepen die internationaal georganiseerd zijn op te nemen in de lijst. Het regime wou immers internationale protestacties vermijden. De 18.000 arrestaties zorgden voor heel wat logistieke problemen: nadat de cellen volzaten, werden tentjes geplaatst in gevangenissen en kazernes en nadien werden politieke gevangenen zelfs bij verantwoordelijken van leger en politie thuis vastgehouden.

Onze kameraden stonden niet op de lijst om gearresteerd te worden. Maar naast die lijst was er ook een lijst van activisten die "extra hard" moesten worden aangepakt bij betogingen. Een aantal van onze kameraden vielen onder die maatregel en werden meermaals brutaal in elkaar geslagen door de autoriteiten.

Tijdens de noodtoestand was het ook moeilijker om zich te organiseren. De telefoonlijnen vielen regelmatig uit om discussies over de telefoon tegen te gaan. Bovendien is het verboden om zich publiekelijk uit te spreken tegen het leger, iets dat onze kameraden wel doen. In ons maandblad, maar ook in pamfletten wordt opgeroepen tot verzet tegen het dictatoriale regime.
[/box]

Dit bezorgde “oppositie”-leidster Benazir Bhutto van de PPP (Pakistani Peoples Party, dat de afgelopen periode een alliantie sloot met Musharraf) en de Amerikaanse bondgenoten alvast veel last. Het doorprikt immers het “democratische” imago dat de legerleider en zijn vrienden probeerden hoog te houden.

De ingreep van Musharaf was een gevolg van de toestand waarin het land zich bevindt. Pakistan werd na de aanslagen van 11 september 2001 door de VS gedwongen om haar houding tegenover de Taliban en Afghanistan te wijzigen en de kant van de VS te kiezen in de “oorlog tegen het terrorisme”. Pakistan zou op die manier een belangrijke bondgenoot van de VS worden. De VS beloofde in ruil steun aan Musharaf om interne conflicten te onderdrukken.

Ondanks het feit dat Musharaf met een militaire staatsgreep aan de macht kwam en het land bovendien – na een jarenlange wapenwedloop met India – over kernwapens beschikt, zag Bush Pakistan als een baken van democratie. Saddam Hoessein onderging een ander lot, misschien omdat hij niet over massavernietigingswapens beschikte?

Pakistan wordt geconfronteerd met zowel interne als externe tegenstellingen. In Kasjmir en Balochistan is er een strijd voor meer autonomie. In delen van de Noordwestelijke Grensprovincie (NWFP) is het centrale regime al haar autoriteit verloren. Al jarenlang is er een conflict met India, waardoor het land meerdere keren op de rand van oorlog stond. Bovendien staat Pakistan midden in een regionale strijd voor invloed en macht, met druk uit zowel de VS als China.

Intern is er een machtsstrijd bezig tussen het leger en de burgerlijke administratie (waaronder ook de magistraten en advocaten). In 1999 schoof Musharaf de bureaucratie opzij en werd de legerleider tegelijk ook president. Daartoe baseerde Musharaf zich onder meer op de islamfundamentalisten, maar na de bocht van 2001 was dat moeilijker voor Musharaf (die voor zijn Amerikaanse bondgenoot een democratisch en relatief seculier imago nodig had). Deze spanning leidde tot de bestorming van de Rode Moskee vorige zomer.

De militaire dictator Musharaf verliest steeds meer steun, niet alleen bij het gerechtelijk apparaat en een deel van het leger, maar ook bij de bevolking die reeds jarenlang gebukt gaat onder de gevolgen van het neoliberaal beleid. Het feit dat Musharaf zijn functie als legerleider heeft neergelegd, zal daar geen verandering in brengen. De arbeiders en armen in Pakistan hebben nood aan hun eigen politiek instrument om te komen tot socialistische verandering.