Na de massale acties van de afgelopen maanden, is de rust in Birma teruggekeerd. De repressie heeft de woede van de massa’s tijdelijk het zwijgen opgelegd. De directe aanleiding voor de beweging was een verhoging van de benzineprijs. Ook elders gaf dit aanleiding tot protestacties en spontane bewegingen (onder meer in Iran was dit het geval). De emmer blijft overvol in Birma, de minste druppel kan hem opnieuw doen overlopen en leiden tot een nieuwe massabeweging.
Gilles
Het huidige tijdperk is er één van enorme onstabiliteit op wereldvlak en een algemeen ongenoegen. De kans op uitbarstingen na “kleine maatregelen” wordt hierdoor steeds groter. Zo zagen we het afgelopen jaar heel wat strijdbewegingen “voor democratie” (Nepal, Oekraïne, Georgië, Thailand, Mexico,…). Dat leidde in een aantal gevallen tot het omverwerpen van de regimes in die landen, maar er werd geen vooruitgang gerealiseerd door de regimes die in de plaats kwamen. Zo zorgde president Joesjtsjenko na zijn verkiezing voor één van de grootste ontgoochelingen in de geschiedenis van Oekraïne.
De huidige campagne voor de vrijlating van Aung San Suu Kyi doet wat denken aan de campagne voor de vrijlating van Nelson Mandela destijds (ook al had Mandela duidelijker een linkser profiel). 20 Jaar later en na het einde van de apartheid, is de situatie voor de arbeiders en hun gezinnen in Zuid-Afrika echter niet bepaald beter geworden.
Wat zou een machtsovername door de liberale NLD (Nationale Liga voor Democratie) van Aung San Suu Kyi betekenen in Birma? Ongetwijfeld zouden er meer democratische vrijheden zijn en pogingen om ook op sociaal vlak stappen vooruit te zetten, maar een neoliberaal beleid zou geen antwoord kunnen bieden op de werkloosheid, armoede en plundering van het land door multinationals.
Het is overigens geen toeval dat de NLD de steun geniet van verschillende imperialistische mogendheden en hun instellingen. Die hopen op een regering die zich “verzoent” met hun belangen. Als er druk werd gezet op de militaire dictatuur, had dit overigens weinig te maken met een bezorgdheid om democratie. Integendeel, er was meer angst voor een radicalisering van de beweging. Vandaar ook de oproepen van bondgenoten van de militaire dictatuur (China bijvoorbeeld) om het “proces van democratisering” te versnellen.
Als de beweging enkel leidt tot een machtsovername door de liberale krachten rond Aung San Suu Kyi, zal deze laatste snel een marionet in dienst van de multinationals worden. In naam van de “heropbouw” van het land zullen dan wellicht asociale “hervormingen” worden doorgevoerd. Dit zal geen oplossing bieden.
Het is nodig om de arbeiders en armen in Birma te organiseren hen en een programma aan te bieden dat ingaat tegen de militaire junta, maar ook tegen een neoliberale plundering van het land. Via onafhankelijke en strijdbare vakbonden en een massale arbeiderspartij kan gestreden worden voor een nationalisatie van de bodemrijkdommen, een democratische arbeidersregering met een socialistisch programma, democratische rechten voor alle minderheden in het land en uiteindelijk een democratische socialistische federatie in Zuidoost-Azië.