Nieuwe regering, geen kans op vooruitgang voor werkenden en armen

In Vlaanderen heeft CD&V-NVA de verkiezingen gewonnen. De schrijnende nederlaag van de PS heeft in Wallonië en Brussel van de MR de grootste Franstalige partij gemaakt. Rechts heeft overal de sleutels in handen gekregen. Het triomfalisme is momenteel nog dominant aanwezig bij zowel CD&V-leider Leterme als MR-leider Reynders.

Anja Deschoemacker

Splijtzwam tussen beide is de communautaire kwestie. CD&V-NVA heeft verklaard niet in een regering te stappen zonder een vergaande staatshervorming en een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde in het regeerakkoord. Reynders weet dat geen enkele Franstalige partij daar warm voor loopt.

Voor de verkiezingen lieten ver-schillende bronnen – de Oeso, Voka, Unizo, alle Vlaamse partijen,… – weten dat een regionalisering nodig was om een modernisering van de arbeidsmarkt mogelijk te maken. Voka stelde dat die modernisering dringend nodig was (hoewel de Belgische bedrijven ook nu al over een uitstekende concurrentiepositie beschikken en recordwinsten boeken) en dat daarom een regionalisering zich opdrong om er alvast in Vlaanderen mee te beginnen. Het antwoord van de MR was dat die modernisering nu overal mogelijk is, gezien de PS zijn dominante positie (tijdelijk) is kwijtgeraakt.

De bazen zullen zeker gebruik maken van de PS-nederlaag om brutaler komaf te maken met een pak rechten en verworvenheden van de arbeidersbeweging: het beknotten van het stakingsrecht in de openbare diensten, het structureel afbouwen van de sociale zekerheid, het verderzetten van de afbouw van de pensioenrechten via een nieuw Generatiepact, enz.

Maar ze zullen er rekening mee moeten houden dat de bevolking van België niet rechts heeft gestemd omdat het rechtse programma aantrekkelijk zou zijn, maar omdat het feitelijk onmogelijk is “links” te stemmen, bij gebrek aan een waarlijk linkse kracht die bijvoorbeeld de belangen van de stakers tegen het Generatiepact echt verdedigt. Net voor de verkiezingen toonde een hele serie stakingen dat het ongenoegen van de arbeidersbeweging nog steeds sluimert en ieder moment in actie kan uitbreken indien die actie geloofwaardig is en het eisenpakket de moeite om voor te vechten. Zal een regering zonder de PS de ABVV-basis onder controle kunnen houden? Zal de leiding van ACV erin slagen haar basis onder controle te houden eens de CD&V in de regering asociale maatregelen treft?

De komende regering zal onstabiel zijn. De eenheid aan de top van de Belgische politiek om de bevolking te doen opdraaien voor de hoge winsten van de aandeelhouders van de grote bedrijven is echter groot. Hét oppositiethema zal – bij de politieke partijen – het communautaire zijn. We moeten niet verwachten dat SP.a en PS nu ineens het kamp van de werkenden en de armen zullen vervoegen en zich zullen opstellen als haar verdediger, behalve hier en daar met een kleinigheid die weinig kost. Beide partijen zitten immers nog steeds in de regionale deelregeringen en voeren daar een politiek die niet wezenlijk anders is dan die van de federale regering: cadeaus aan de bazen, inleveren voor de rest.

Het is waarschijnlijk dat bewegingen zullen opstaan tegen de besparingsplannen van de volgende regering – hierin zal CAP zich moeten uitbouwen indien het een instrument wil worden voor de politieke heropstanding van de brede massa’s van werkenden en armen. De staatshervorming zal door de regering als een handig excuus achter de hand worden gehouden indien de regering zou vallen over die beweging. Meer dan ooit zal de nood aan eenheid van de arbeidersbeweging in het hele land zich laten voelen indien we het reeds aangekondigde offensief willen afslaan. Een nieuwe nationale politieke uitdrukking opbouwen van die beweging zal zowel een resultaat hiervan als een noodzakelijke voorwaarde hiervoor zijn.