Zowat 100.000 gezinnen kunnen energiefactuur niet meer betalen

Electrabel kondigde deze week aan dat het haar prijzen zal optrekken. Nochtans stellen zich nu reeds heel wat problemen. Er is een spectaculaire toename van het aantal gezinnen dat niet in staat is om de rekeningen te betalen. Het fundamenteel probleem is dat de inkomens van veel mensen te laag zijn, aldus een armoedespecialist van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG).

Het aantal wanbetalers is fors toegenomen als gevolg van de stijgende energieprijzen, maar ook als gevolg van toename van andere kosten. Nathalie Debast, armoedespecialist bij VVSG, stelt terecht dat dit een gevolg is van de te lage inkomens: “Daardoor zijn ze niet meer in staat om energie aan te kopen. Tel daarbij de stijgende huurprijzen en steeds minder mensen kunnen hun rekeningen nog betalen. Een alleenstaande vrouw met een kind krijgt een leefloon van 875 euro en betaalt een huur van 450 euro. Dat kan niet anders dan financiële problemen opleveren.”

Het aantal gezinnen dat niet in staat is om de energiefactuur te betalen is toegenomen tot 91.600, een stijging met 50% tegenover een jaar voorheen. Deze gezinnen worden in de kou gezet door de energieleveranciers wegens wanbetalingen. Het aantal “wanbetalers” kent een continue stijging sinds de liberalisering van de energiemarkt. Zo’n 40% van de gezinnen kreeg het afgelopen jaar een betalingsherinnering. Bij zowat 4% van de gezinnen werd nog een stap verder gegaan en werd de energie afgesloten.

Dit soort cijfers is opvallend. De neoliberale politici proberen ons steevast voor te houden dat de rijkdom in dit land toeneemt. Dat klopt ook, maar een steeds grotere groep van de bevolking merkt daar niets van. Integendeel, met de stijgende rijkdom zien we tegelijk ook een sterk toenemende armoede. De verdere prijsstijgingen bij Electrabel zullen deze problemen enkel maar nog doen toenemen.

Daartegenover is het recept van zowat alle traditionele partijen om nog meer te liberaliseren en nog verder de jobzekerheid en loonzekerheid te ondermijnen. Dat dit de armoede enkel doet toenemen, lijkt geen punt te zijn. Tegenover die neoliberale logica is er nood aan verzet en aan een eigen politieke formatie die de belangen van de arbeiders en hun gezinnen opneemt. CAP kan een stap in die richting vormen!