Bedenkingen rond de verkiezingsnederlaag van SP.a

Sommigen maken rare kronkels bij de argumenten die worden gegeven rond de verkiezingsnederlaag van de SP.a. Zo begrijpt Yves Desmet van De Morgen het echt niet: dit was zijn favoriete regering die het volgens hem fantastisch heeft gedaan en toch gaan beide regeringspartijen achteruit. Frank Vandenbroucke meent de oorzaak te weten: de verduivelde Waalse PS.

Afgelopen weekend kon Yves Desmet in De Morgen eens zijn hart uitstorten. De kiezers hebben verzuurd gestemd en doen daarmee afbreuk aan het vele goede werk van de Paarse regering. Dat is kort samengevat de analyse van de hoofdredacteur van dé paarse regeringskrant De Morgen. Hij is zelfs verschrikt door het idee dat sommigen durfden suggereren dat de SP.a misschien eens moet luisteren naar wat overblijft van haar basis. “Met zulke adviseurs heb je geen vijanden meer nodig. Het kan deze goedmenenden misschien ontgaan zijn, maar de Volkshuizen zijn dicht, failliet of nog enkel bevolkt met een paar ouderen die met heimwee terugdenken aan de tijd toen de BSP ook in Vlaanderen nog volgens het Charleroimodel werkte.”

De arbeiders en hun gezinnen zijn volgens Desmet al lang vertrokken. Die zijn al veel te zuur voor een hippe partij die zich op de loftbewoners en professoren moet richten. “De oproep om van de sp.a opnieuw de partij van het miserabilisme te maken, van de zieken, de zwakken en de misselijken, is futiel en hopeloos. Dat kiespubliek zit al lang bij het populisme en dat week je zelfs niet in een generatie los.” Zodra je durft te beweren op te komen voor de minder begoeden is deze samenleving, doe je volgens de heer Desmet aan “miserabilisme”. 15% van de Belgische bevolking leeft in armoede? Protest daartegen is futiel en hopeloos, we zouden beter met z’n allen wat langer werken en loonsverlagingen voorstellen (uiteraard geldt dat niet voor de salonintellectuelen en andere topmanagers). Ziehier de nieuwe sociaal-democratie van de 21ste eeuw.

Desmet gaf verder aan waar hij zich zelf bevindt: “Misschien bestaat er wel zoiets als een echt paars publiek, economisch pragmatisch tot rechts en cultureel links. Iets jonger, stedelijker, hoger opgeleider en tweeverdienender dan het gemiddelde Vlaanderen. Dat deze keer, vanuit de onterecht gebleken vooronderstelling dat rood geen probleem had, zijn steun aan blauw heeft gegeven? Nee, het is zeker geen meerderheid, die zit voortaan in de verkavelingsvilla’s, maar als rood die kiezers definitief kwijt wil zijn, moet het dringend opnieuw het oude travaillisme en het afgunstsocialisme omhelzen.”

Dat heel wat kiezers de SP.a rechts hebben laten liggen na het jarenlange asociale beleid vanuit de regering, is blijkbaar niet te vatten voor Yves Desmet. Vanuit zijn geprivilegieerde positie staat hij blijkbaar al even ver van de kleine man af als de meeste politici. Na de kloof tussen burger en politiek zien we ook steeds meer een kloof tussen de arbeiders en hun gezinnen aan de ene kant en de media aan de andere kant.

Hieronder publiceren we een satirisch stukje over de discussies in de SP.a na de verkiezingsnederlaag en meer bepaald over de positie van Frank Vandenbroucke die meent dat de nederlaag toe te schrijven is aan de banden met de PS en die bijgevolg voorstander is van een verregaande staatshervorming. Dit satirisch stukje komt van de website links-socialisme.blogspot.com

Frankie, de Leeuw!

Wij trappen geen open deuren in als we vertellen dat de stembusslag voor de SP.a geen vetpot was. Een rammeling krijgen van 7% komt een mens, zelfs een traditioneel politicus, niet iedere dag tegen. Nog moeilijker dan zo’n magere uitslag in je Antwerpse loft zitten te verbijten, is er een verklaring voor zoeken.

Bij de SP.a hebben ze zich inmiddels suf gezocht. Velen waren van de opinie dat de Vlaming "te rijk" was geworden voor zijn eigen goed. Dat nam twee vakanties per jaar, zat misschien in de beheerraad van BIAC zoals Luc Van den Bossche, en kon dus niet langer worden geacht het gelijkheidsbeginsel in Patrick Janssens en de familie Tobback te herkennen.

Anderen legden de schuld bij een vermeende titanenstrijd tussen Guy Verhofstadt en Yves Leterme, waarbij Johan Vande Lanotte het sociaaldemocratische haasje werd. We leerden ook dat gewone leden van de SP.a weinig in die partij te vertellen hebben. Enzovoort, enzoverder.

De enige koppigaard die van al die onwetenschappelijke leerstellingen het heen en weer kreeg, was Frank Vandenbroucke. De Leuvenaar vond dat het allemaal de schuld van de PS was geweest. En dus moest een en ander logischerwijs in een verregaande staatshervorming uitmonden.

Tijdens het SP.a-partijbureau zat Vandenbroucke ostentatief in een beduimeld exemplaar van "De Leeuw van Vlaanderen" van Hendrik Conscience te lezen, terwijl de partijvoorzitter plechtig "Freya en Caroline" als opvolgers aanwees. Bij leeuwen voor Vlaanderen had de Minister van Volksopvoeding zich toch iets anders voorgesteld.

Vandenbroucke aanhoorde met superieure minachting de praatjes van de andere bureauleden. Te weinig voeling met de gewone mens in de straat, die de "weliswaar onvermijdelijke veranderingen van de globalisering" te snel ziet gaan. Puh!

Misschien – zou het kunnen? – toch een tikkeltje te hard geweest voor zij die de pech hadden zonder werk te vallen. Nanana. En dat Generatiepact had de partij ook geen meetbaar voordeel opgeleverd.

Vandenbroucke zat ondertussen tekeningetjes te maken met de beeltenis van Elio Di Rupo en een bewust lelijk gemaakte Laurette Onkelinkx. Beiden onfortuinlijk bengelend aan een galg. De meestal koele academicus spelde, voor de ogen van zijn partijgenoten, uitdagend een leeuwenvlaggetje op z’n revers. Hij floot het wijsje van De Mosselman en iets van Laura Lynn.

De Minister van Volksopvoeding monsterde zijn onderuitgezakte "medestanders": geen van allen was voorbereid op een lange strijd. Daarna vroeg hij of "we" de eerste strofe van de Vlaamse Leeuw konden zingen. Zogezegd "een lied over ontvoogding". Dit stond volgens Vande Lanotte niet op de agenda en moest dus wachten.

Ieder lid van het partijbureau kreeg van de docent Vandenbroucke een geel-zwart ingebonden exemplaar van het manifest van De Warande, intellectuele speerpunt van de Vlaamse Beweging, in de handen gestopt. "Lees dit eens. Er staan veel statistieken in."

"Van alles wat ik doe, moet ik altijd precies weten waarom ik het doe. De grondslagen ervan kennen. Zo ook aangaande een verregaande staatshervorming, gericht tegen die oenen van de PS, die ons de verkiezingen doen verliezen."

Met die woorden liet Frank Vandenbroucke, Minister van Onderwijs, de Vlaamse vlag wapperen boven de torens van het Koninklijk Paleis, sloot koning Albert op in zijn slaapkamer, en kondigde hij de "verregaand autonome" republiek Vlaanderen af. Geen republiek van kameraden.

(pd)