Geweld op school en hoe socialisten ermee omgaan…

De afgelopen weken verschenen tal van artikels over zinloos geweld, al dan niet bij de openbare diensten (openbaar vervoer, onderwijs). In één van de scholen waar het geweld tussen leerlingen en personeel de kranten haalde, ben ik afgevaardigde.

Micha Teller

Wat niet aan bod kwam in de media, was dat het geweld slechts een topje van de ijsberg van problemen vormt. Al jaren eist het personeel meer middelen om dit soort conflicten te kunnen vermijden. Quasi wekelijks wordt het personeel (fysiek) bedreigd en de laatste jaren zorgden tal van depressies onder het personeel ervoor dat de situatie bijna onhoudbaar werd.

Ten onrechte wordt wel eens beweerd dat linkse organisaties zouden ontkennen dat er asociaal gedrag is. Dat klopt niet, socialisten proberen net om asociaal gedrag in een breder geheel te kaderen: de frustraties en gebrek aan perspectieven van verschillende bevolkingsgroepen.

Er moet gekeken worden naar de omgeving waar het meeste geweld plaats vindt. Mijn school bevindt zich in één van de armste buurten van Antwerpen, namelijk Deurne-Noord. De stad spreekt hier over diversiteit, maar er is enkel armoede in verschillende kleuren. Jongeren van Marokkaanse, Turkse of Roma-afkomst komen massaal in de reeds weinig fraaie werkloosheidsstatistieken terecht. In Antwerpen is er een officieel werkloosheidscijfer van 17%, daarvan is 41% van niet-EU herkomst. De stad is blijkbaar niet "van iedereen".

In Antwerpen is zowat 60% van de schoolgaande jeugd van allochtone afkomst en in bepaalde beroeps-scholen van het Stedelijk en Gemeentelijk net zijn er scholen waar voor 90% van de jongeren Nederlands slechts de tweede of derde taal is. Zowat de helft van die jongeren verlaat de schoolbanken zonder diploma.

Meer middelen voor onderwijs nodig!

Tegenover deze achtergrond is het duidelijk dat er nood is aan meer middelen. Na een nieuw incident op mijn school legde het personeel het werk neer om een onderhandeling met de schepen van onderwijs (Robert Voorhamme, SP.a) te eisen.

Een delegatie van het personeel informeerde de schepen, luisterde naar wat hij repliceerde, maar kwam met lege handen terug. Er was geen begrip of wil aanwezig om de school uit de nood te helpen. Het probleem werd door de schepen als een individueel geval gezien. Er werd zelfs gesuggereerd dat het personeel "verkeerd" zou reageren op geweld en bijgevolg maar moet worden "bijgeschoold". Met dergelijke hypocriete uitspraken staan we natuurlijk geen stap verder.

Natuurlijk was er geen bereidheid om te luisteren naar onze bekommernissen en eisen voor meer middelen. We zien dat er reeds jaren wordt bespaard, zeker in richtingen die economisch gezien niet interessant zijn. "Wat niet opbrengt, moet maar wegrotten", lijkt de logica te zijn.

Dat zien we ook in het stedelijk beroepsonderwijs. Het is al jaren geweten dat de beroepsrichting "Kantoor- en verkooptechnieken" nergens toe leidt. De "doorstroming naar de bedrijfswereld" betekent in de praktijk een doorstroming van quasi gratis arbeidskrachten tijdens stages en specialisatiejaren. Kansen op werk achteraf zijn er amper. Hetzelfde zien we in tal van andere richtingen. Voor de schepen moeten de scholen dat zelf maar oplossen…

Hierop vroegen we aan de schepen of we extra middelen konden krijgen om meer personeel aan te werven en zo de grootte van de klassen te kunnen beperken. Zouden we meer middelen kunnen krijgen voor het Centrum Leerlingenbegeleiding (CLB) dat zich bezig houdt met de psychosociale problemen van de jongeren? Krijgen we een extra administratief personeelslid, zodat de lesgevers zich kunnen bezighouden met hun oorspronkelijke job? Het antwoord van de schepen was eenvoudig en duidelijk: "neen".

Dit is slechts één voorbeeld, maar het illustreert de houding van de traditionele partijen tegenover de dagdagelijkse problemen van de werkende bevolking.

Personeel en jongeren moeten via hun vakorganisaties de politici ontmaskeren om te wijzen op de echte voedingsbodem van geweld, namelijk het gebrek aan perspectief binnen het huidig systeem. Vakbonden moeten de eisen rond meer middelen voor personeel, administratie, CLB’s (zie eisenplatform CAO VIII) kracht bijzetten door samen met de afgevaardigden en het personeel een actieplan uit te werken.

Vorig jaar kwam ACOD-onderwijs tot de vaststelling dat 80% van het personeel bereid was om in actie te komen, maar er kwam geen actie. Nochtans is er nood aan een krachtsverhouding om een einde te maken aan de soms vreselijke werkomstandigheden. Of wachten we gewoon op het volgende incident?