Groene verkiezingscampagnes. Maar wat erna?

Wat na de aandacht voor het milieu in de verkiezingscampagne? Dat was de opening van het edito van Le Soir op 13 februari. We moeten ons echter ook afvragen op welke wijze de verkiezingscampagnes van de traditionele partijen echt "groen" zijn. Het is immers duidelijk dat de discussie ook na 10 juni zal worden verder gezet.

Vincent Devaux

De centrale vraag is welke partij bereid is om in te gaan tegen de fundamenten van een samenleving waar enkel de belangen van de aandeelhouders en de winsten van tel zijn. Hoe kunnen we anders tot de radicale veranderingen komen die nodig zijn om de energiereuzen aan te pakken. De energiemultinationals beschikken vandaag over een immense impact op het functioneren van de samenleving (energiekeuze, middelen voor onderzoek naar alternatieve energie, controle op de winsten die voor dergelijk onderzoek zouden kunnen worden ingezet).

Alle verklaringen van de traditionele partijen rond milieu en ecologie hebben weinig geloofwaardigheid zolang niet wordt aangegeven hoe er een fundamentele verandering kan worden bekomen. De traditionele partijen, groenen incluis, hebben het over hervormingen die moeten kaderen in de huidige neoliberale logica. We weten wat hervormingen vandaag inhouden: ons meer laten betalen terwijl tegelijk het patronaat steeds meer cadeaus krijgt.

De liberale MR kwam reeds naar voor met het voorstel om een CO2-taks in te voeren op auto’s of voor wie veel energie verbruikt voor verwarming. De villa van MR-voorzitter Reynders zal wellicht wel goed geïsoleerd zijn, maar niet iedereen kan zich dat permitteren. Dit soort voorstellen zou vooral de werkenden en hun gezinnen raken, maar zou uiteindelijk niet leiden tot grote veranderingen. Of is men de ecotaksten reeds vergeten?

Ook de groene partijen hebben geen alternatieven op milieuvlak. Groen heeft het over de nood aan een “energierevolutie”, maar ziet ook wel heil in een CO2-taks of in wegentol zoals in Londen. Ecolo gebruikt de slogan van een “Verenigde Naties voor het klimaat”. Waar is de VN echter ooit ingegaan tegen de belangen van de grote multinationals?

Als we de traditionele partijen laten doen, zullen het de arbeiders zijn die de “hervormingen” moeten betalen via allerhande taksen. Minister van leefmilieu Bruno Tobback stelde dat hij wel een aantal oplossingen ziet, maar niet weet hoe hij daarna nog de verkiezingen kan winnen… Wellicht doelde hij daarbij niet op de stemmen van oliepatroons.

Er zijn heel wat middelen aanwezig. In 2006 maakten de 5 grootste oliemultinationals samen 120 miljard dollar winst. Deze bedrijven hebben natuurlijk geen belang bij de ontwikkeling van alternatieve energie of onderzoek daarnaar. Neen, de winsten verdwijnen in de zakken van de aandeelhouders. Wat naar onderzoek en ontwikkeling gaat, dient enkel om de winsten verder te vergroten. Exxon Mobil beloofde bijvoorbeeld 10.000 dollar aan iedere wetenschapper die artikels publiceert waarin brandhout wordt gemaakt van het klimaatrapport van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change.)

Om een alternatief te bieden op de steeds sterker ontwikkelde ecologische crisis, is het noodzakelijk dat we de controle krijgen over de productiemiddelen, de rijkdommen en de organisatie van de sleutelsectoren. Die bedrijven moeten onder de controle van de bevolking worden geplaatst zodat democratisch kan beslist worden over de toekomst van onze planeet. Enkel dan zal het mogelijk zijn om massaal te investeren in onderzoek naar alternatieve energie, degelijk en gratis openbaar vervoer,…