Wet-Peeters, pensioenen, langdurig zieken, interimarbeid… de sociale afbraak stoppen

Sociale afbraak stoppen door massale mobilisatie op 24 mei

-> PDF van dit pamflet

Op 24 mei organiseren de drie vakbonden samen opnieuw een massale betoging in Brussel.  Daarmee protesteren ze tegen de maatregelen van de regering Michel tijdens de jongste begrotingsherziening. Zal dat effect hebben? Wees daar maar zeker van. Als we opnieuw met 100.000+ zijn, zullen de regering, de patroons en de pers hun toon moeten milderen. Maar zal het ook volstaan om die asociale maatregelen terug te doen intrekken? Daarvoor zal meer nodig zijn. Daarom hebben de vakbonden een actieplan uitgewerkt dat loopt tot minstens 7 oktober. Het succes ervan zal in grote mate mee bepaald worden door de aantallen die we gemobiliseerd krijgen op 24 mei. Ook jij kan daarin een belangrijke rol spelen.

Wat is de inzet?

Sinds haar aantreden op  7 oktober 2014 heeft de regering de pensioenleeftijd opgetrokken, het brugpensioen afgebouwd en moeten we langer werken om aan een volledig pensioen te geraken. Gemiddeld behoren de Belgische werknemers tot de meest productieve ter wereld, productiever dan de buurlanden en de VS, laat staan onze collega’s in pakweg Japan of China. Maar daarvoor betalen we een hoge prijs: burn out, depressies, hartziekten etc. Op oudere leeftijd is dat werkritme moeilijk vol te houden. De maatregelen van de regering zorgen voor een sterke toename van het aantal langdurig zieken. Een op 8 werknemers boven de 55 en één op vier boven de 60 is langdurig ziek. De regering wil hen niettemin activeren, desnoods door hen te bestraffen.

Werklozen en invaliden worden opgejaagd als loslopend wil om hen om het even welke job te doen aanvaarden. Voorheen was het gebruik van uitzendarbeid gereglementeerd, nu kan dat zonder redenen en onbeperkt. Deeltijdsen die werken met  variabele uren moesten tot nog toe hun uurrooster wettelijk 5 dagen vooraf kennen, de regering maakt daar  1 dag van. Onze werktijd wordt geannualiseerd. Door de “wet Peeters” worden weken van 45 uur zonder dat daar enig overloon tegenover staat de nieuwe norm, in rustiger periodes kan de patroon je gewoon thuis zetten. Wie werkt in de bouw of in de horeca zal het bij mooi weer mogen vergeten om een dagje tussenuit te nemen.

Betalen we teveel belastingen?

De regering beweert onze netto koopkracht op te trekken, maar dat is al lang onderuit gehaald door allerlei taksen. Het ondermijnt de sociale zekerheid. Bovendien kost de indexsprong ons over het verloop van onze volledige loopbaan 25.000 tot 40.000 euro, afhankelijk van ons inkomen. Door de lage rentevoeten en de hoge inflatie neemt de waarde van ons spaargeld af. Enkel wie over voldoende middelen beschikt om aan fiscale ‘optimalisatie’ te doen of om ronduit te frauderen wordt ontzien door de regering. Het resultaat is steeds meer armen en een aantal superrijken die er steeds op vooruit gaan.

Als vennootschappen en rijke particulieren nauwelijks belastingen bijdragen, dan moeten de gewone werkenden en de uitkeringstrekkers daarvoor opdraaien, maar dat volstaat niet. Om de begroting toch in evenwicht te houden wordt daarom steeds meer beknibbeld op overheidspersoneel en investeringen in noodzakelijke infrastructuur.  Dat is waarom onze wegen er steeds slechter bijliggen, het aantal spoorlijnen afneemt, het materieel verouderd is, de infrastructuur van gevangenissen en scholen zienderogen achteruit gaat, de tunnels afbrokkelen etc.

Waarom zoveel stakingen?

Zowel in de privé als bij de overheden moeten steeds minder werknemers een steeds grotere werklast dragen. Dat kan voor even, maar als het personeelstekort jaren aansleept gaat dat ten koste van de kwaliteit en de dienstverlening, leidt dat tot frustraties bij de gebruiker, de patiënt of de cliënt en tot gezondheidsproblemen en woede bij het resterende personeel. Dat is de reden voor de talloze stakingen, niet het behoud van “voorrechten” of het “pesten” van de gebruikers.

Het probleem met de gevangenissen, zowel de infrastructuur als het personeelstekort, sleept al jaren aan. Het is verwonderlijk dat het pas nu tot uitbarsten is gekomen. Pas als de cipiers in staking gaan, stuurt de regering het leger op “humanitaire missie” om de staking te breken. Dat gevangenen al jaren hun behoefte op een emmer moeten doen in het bijzijn van medegevangenen in overvolle cellen was nochtans ook voordien al langer bekend. Wat geldt voor de gevangenissen, is helaas de realiteit in talloze andere sectoren en het zou ons niet verbazen als het ook daar in de komende maanden tot zware conflicten leidt.

Werkt het beleid?

Volgens de regering Michel is dat allemaal nodig om recht te trekken wat scheef gegroeid was onder voorgaande regeringen. Haar beleid is echter geen ommekeer, maar een verderzetting en een forse verharding van de besparingspolitiek van haar voorgangers. De groei van de Belgische economie is teruggevallen van een koppositie naar de staart van Europa. Het begrotingstekort bevindt zich opnieuw in de Europese gevarenzone. De nationale schuld neemt toe ondanks de lagere rentelasten. Met Finland is ons land het enige in Europa waar de tewerkstellingsgraad terugloopt. Wat als morgen de olieprijzen opnieuw stijgen? Wat als de Europese Centrale Bank haar beleid van geldcreatie en lage rentevoeten bijstelt? Wat als de Chinese economie echt wegglijdt in recessie? Wat als Cameron morgen het referendum over een Brexit verliest? Bij wie denk je dat de regering dan zal komen aankloppen?

Welke rol kan jij spelen?

Denk je dat het op 24 mei op jouw aanwezigheid niet zal aankomen? Een collectieve actie is maar zo sterk als alle individuen samen die eraan deelnemen. Als we met weinig zijn, zal de regering zich gesterkt voelen om door te gaan. Als we met velen zijn, zal dat anderen stimuleren om er de volgende keer ook bij te zijn. Hang als dat kan een affiche aan je raam, kom zelf, en spreek op basis van dit pamflet ook collega’s, kennissen en vrienden, familieleden of buren aan. Je zal versteld staan van het effect als we daar op 24 mei massaal aanwezig zijn. Het zal de vakbonden onder druk zetten om door te gaan, de regering om te milderen, de pers om de andere kant van het verhaal te laten zien en de patroons om hun hebzucht te temperen.

Is er een alternatief?

Het klopt dat alle bekende politici in meerdere of mindere mate aan de hand van de patroons en de rijken lopen. Dat leidt bij sommigen tot een “foert” houding, bij anderen tot steun aan het minste kwaad. Ook de vakbondsleiders hebben tot nog toe zo een houding ingenomen waardoor we in december 2014 een uitstekende kans gemist hebben om een einde te maken aan de regering Michel en haar politiek van sociale afbraak. We kunnen daarover zeuren en thuis blijven of doen wat we uiteindelijk toch zullen moeten: deelnemen en het debat erover voeren.

Elders in Europa dagen nieuwe meer linkse partijen zoals de Spaanse coalitie van IU en Podemos de traditionele partijen uit. Sinds Corbyn voorzitter werd, is er binnen het Britse Labour een burgeroorlog aan de gang tussen rechtse Blairisten en linkse Corbynisten. De voorcampagne van Sanders in de VS illustreert het potentieel voor een partij die volledig breekt met de politiek van Wall Street. Een breuk van de Belgische vakbonden met hun traditionele ‘partners’ en een kordaat initiatief dat openstaat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links, zou een verpletterend enthousiasme opwekken en op enkele maanden tijd het politieke landschap in ons land kunnen hertekenen. LSP wil daaraan bijdragen, tegelijk blijven opkomen voor een einde aan dit voorbijgestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag en ijveren voor een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.