Onze lonen te hoog? Nationale Bank geeft toe: “koopkracht daalt”

Terwijl regering en patronaat aanhoudend pleiten voor loonmatigingen, moet de Nationale Bank de realiteit nu wel bevestigen. De lonen van Belgische werknemers stijgen niet zo snel als de toename van de prijzen. Met ons loon kunnen we bijgevolg minder kopen. Ondanks de beperkte loonsstijgingen, zijn het de arbeiders en hun gezinnen die de broekriem moeten aanhalen.

Woordvoerders van zowel KBC als ING bevestigen dat er een “neerwaartse druk” is op de Belgische lonen met een afname van de koopkracht in 2005. Dat komt door een hogere inflatie (stijging van de prijzen) en een beperking van de loonsstijgingen. Dat laatste is mee een gevolg van de loonnorm die begin 2005 werd opgelegd na mislukte onderhandelingen met de vakbondsleiding. De vakbondsleiding werd toen teruggefloten door de basis, met onder meer de strijdbare betoging van december 2004 tegen de voorgestelde loonnorm.

Nu stelt de Nationale Bank dat er in de periode 2005-2006 wellicht een stijging van de lonen zal zijn met 4,2%. In 2005 steeg de index van consumptieprijzen volgens de NBB met 2,8% en voor dit jaar wordt een stijging van zowat 2% voorspeld. Samen is dat dus meer dan de loonsstijgingen. Als de prijzen 4,8% duurder worden, betekent een loonsstijging van 4,2% eigenlijk dat we er met 0,6% op achteruitgaan! Bovendien houdt de index geen rekening met de stijgende olieprijzen, wat zwaar weegt op de gezinsbudgetten. De stijgende benzineprijzen leiden er zelfs toe dat er voor het eerst minder getankt wordt. Tenslotte houdt de vergelijking tussen de stijgende prijzen en de lonen ook geen rekening met de groeiende productiviteit van de arbeiders.

In de aanloop naar de onderhandelingen over een nieuw Interprofessioneel Akkoord in het najaar eist het patronaat een sterke loonmatiging. Er wordt gesproken over ‘All-in akkoorden’ om de indexaanpassingen te beperken. Karel Van Eetvelde (Unizo) lanceerde eerder ook het idee om enkel de nettolonen te indexeren en aldus fors te besparen op de sociale zekerheid (concreet stelde hij voor om o.a. te besparen op werkloosheidsuitkeringen).

Nochtans wordt nu duidelijk dat de stijgende winsten en de sterk groeiende lonen voor topmanagers geen impact hebben op een stijging van de lonen van de arbeiders zelf. Integendeel. Wij moeten het met minder doen!

Bij de onderhandelingen over een IPA moeten de cijfers van de daling van onze koopkracht op tafel gelegd worden door de vakbonden. Ze kunnen die cijfers naast deze van de bedrijfswinsten leggen in een argumentarium om de patronale eisen af te blokken en zelf offensieve looneisen naar voor te brengen. De vakbondsleiding mag zich niet mee verantwoordelijk maken voor een gecontroleerde afbraak van onze koopkracht!