Achterban verwerpt beheersovereenkomsten, maar spoorbonden staken niet

Na verschillende gesprekken tussen de spoorbonden en Vande Lanotte, liet Jos Digneffe (Vlaams ACOD-spoor) al weten dat “de regering de teksten in positieve zin heeft aangepast”. Hij werd echter teruggeroepen door zijn achterban die de beheersovereenkomsten verwerpt. Op de Nationale Paritaire Commissie zullen de spoorbonden negatief adviseren, maar dat is niet bindend. Vrijdag werden de beheersovereenkomsten goedgekeurd worden door de ministerraad.

Een correspondent

In plaats van een financieel evenwicht tegen 1 januari 2008 wil men “een stabilisatie van de globale schuld van de drie vennootschappen bereiken op het niveau van een maand in 2008”. De evaluatie eind dit jaar die sowieso voorzien was in het ondernemingsplan wordt gegarandeerd en zal beginnen op 15 september 2005. “Op basis van deze evaluatie zullen de directie en de staat alle nuttige maatregelen treffen om een stabilisatie van de schuld te bekomen.”

Er worden een aantal maatregelen voorgesteld om de reizigersaantallen te doen toenemen. Want meer reizigersinkomsten betekent minder besparingen. Maar onder die maatregelen valt eveneens “de evaluatie, en indien nodig, de voortzetting van de inspanningen op het vlak van de productiviteit.” (lees personeelsvermindering).

De idee om basisproducten elders te verkopen blijft. Er wordt wel een zinnetje toegevoegd dat stelt dat “ de stations de bevoorrechte verkooppunten voor vervoersbewijzen zijn”. Over de aanbestedingen wordt gesteld dat ‘zoveel mogelijk’ activiteiten door het spoorpersoneel moet gebeuren.

Digneffe, die eerst beweerde dat ‘de openingen die gemaakt worden voldoende zijn’ probeert zich nu in allerlei bochten te wringen door te verklaren de beheersovereenkomsten afgewezen werden omdat er voor de reizigers niets nieuws inzit. Er komt slechts in 2008 bijkomende capaciteit.

Blijkbaar zijn ze erg begaan met het lot van de reizigers, want ze willen ze niet nog meer treffen door te staken. Dit is een gemiste kans om de reizigers grondig te informeren over de toekomst van de spoorwegen en om samen met de reizigers de strijd aan te gaan voor een betere dienstverlening. Een goede dienstverlening en goede arbeidsomstandigheden gaan namelijk hand in hand.

Niet alle militanten, laat staan alle leden, hebben zich kunnen uitspreken over de beheersovereenkomsten en een staking, maar degene die tot de gelukkigen behoorden en hun mening konden geven, zullen vooral opgemerkt hebben dat de toegevingen, ook voor het personeel, veel te weinig zijn.

Op meer en meer plaatsen is er een tekort aan personeel en stijgt de productiviteit tot een alarmpeil, door de nieuwe structuur zijn er allerhande problemen die dagelijks tot grote ergernis leiden.

De vakbondsleiding heeft misschien illusies in de evaluatie in het najaar, de basis is niet zo naïef om te geloven dat de directie na de evaluatie zal besluiten dat 38.000 het minimum is en zelfs te weinig. Bovendien daalt het personeelsbestand via natuurlijke afvloeiingen sowieso tot 33.000 spoorwegbedienden in 2008. De spoorbonden zouden moeten ijveren voor een actief aanwervingsbeleid. Samen met de oudere personeelsleden verdwijnt er ook een enorme kennis en ervaring. Het is nu dat jongeren moeten aangeworven en opgeleid worden, zodat de oudere kunnen vertrekken. De vrees voor uitbestedingen blijft. ‘Zoveel mogelijk’ door spoorwegpersoneel laten doen zal ‘bitter weinig’ zijn als er geen voldoende personeel is om die taken uit te voeren.

Michel Bovy (ACV-Transcom) heeft gelijk als hij zegt “door de nieuwe teksten verschuift de discussie naar het najaar, maar de strijdbijl is nog niet begraven.”

De spoorbonden zullen er wellicht in slagen om de achterban nog kalm te houden tot het najaar, maar dan zullen ze toch met iets beters op de proppen moeten komen om stakingen af te wenden.