Sociale afbraak stoppen en fiscale rechtvaardigheid afdwingen…
Financiële speculatie, gouden parachutes, toplonen, belastingsparadijzen … onze politici staan er naar eigen zeggen machteloos tegenover. Een patroon betrapt op fiscale fraude of “ontwijking”? “De venootschapsbelasting is te hoog”. Betrapt op het gebruik van zwartwerk? “De brutolonen zijn te hoog “. Het winstsysteem in crisis? “De concurrentiepositie moet versterkt worden”. Wat er ook gebeurt, de patroons zitten altijd aan de kant van de ontvangsten.
Vergelijk dat maar eens met de behandeling die wij krijgen. Ook zonder fraude of zwartwerk worden we genadeloos gestroopt. Werkloosheid, ziekte, een ongeluk, een handicap, we blijven er best van bespaard, zoniet worden we er steevast van verdacht te profiteren en te frauderen. Heel de Europese politiek is erop gericht de arbeidscondities te ondermijnen, de lonen te bevriezen, de arbeidscontracten uit te hollen en de dienstverlening af te bouwen. De politici van het patronaat en hun supranationale instellingen kennen immers maar een remedie op de crisis: de arbeiders en hun gezinnen doen betalen!
Ze doen dat door ons onderling te verdelen: jong tegen oud, Belg tegen migrant, Vlaming tegen Waal, ambtenaar tegen werknemer in de privé, werkend tegen werkloos en nu ook bediende tegen arbeider. Heel de discussie over het eenheidsstatuut gaat niet meer over het ongedaan maken van tientallen jaren discriminatie van de arbeiders, maar over het versoepelen van het ontslagrecht en het afbouwen van de ontslagbescherming.
Is het aantal ambtenaren te hoog? Het aantal overheidstaken neemt alsmaar toe. Het is door het gesjoemel van de patroons dat de overheid zich moest inlaten met voedselveiligheid en milieunormen. Maar al te graag wensen de patroons dat hun fiscale spitstechnologie bestreden wordt met de middelen van 20 jaar geleden. Ze eisen hooggeschoolde werkkrachten, maar steigeren als het onderwijs daarvoor bijhorende infrastructuur en personeel vereist.
Loononderhandelingen, ooit bedoeld om de lonen in de zwakkere sectoren mee op te krikken, intussen omgevormd tot een indicatieve loonnorm, worden nu helemaal beknot. Met haar nieuwe loonwet wil de “bevriende” regering de loonstop – beslist voor de komende twee jaar – voor langere termijn vastleggen. Werkgevers die toegeven aan de druk van de werknemers, zullen beboet worden, zij die de lonen bevriezen, zullen beloond worden met verdere bijdrageverminderingen.
Slechts één kracht kan die spiraal van sociale afbraak stoppen: de arbeidersklasse, in België en in Europa. Maar dat vergt meer dan een “actieplan” gericht op stervensbegeleiding. Het vergt een echt, opbouwend, goed voorbereid en democratisch bediscussieerd actieplan, inclusief algemene stakingen. Om te beginnen in België, maar gekoppeld aan een Europees actieplan. Bestaat daar geen meerderheid voor? Leg het eens voor aan de achterban.
Met steeds meer vinden we dat vijanden overbodig zijn met zulke politieke vrienden in de regering. Het minste kwaad, dat hebben we al. In Charleroi riepen het ABVV gewest en de christelijke bediendenbond CNE op 27 april op voor een nieuw politiek relais, links van sociaaldemocraten, groenen of christendemocraten. Dat is er helaas nog niet, maar In afwachting ervan stuurde LSP, net een jaar voor de verkiezingen van 25 mei 2014, een open brief aan al wie bereid is te vechten tegen de politiek van sociale afbraak.
We denken dat een of meer linkse verkozenen in 2014 niet uitgesloten is, op voorwaarde dat heel de linkerzijde eraan wil of mag meewerken. Aangezien de PvdA op dit ogenblik het best geplaatst is daarvoor, hebben we hen aangeboden de linkerzijde te helpen overtuigen van gezamenlijke lijsten onder de naam PvdA-Eenheid of iets dergelijk. We kregen nog geen antwoord van de PvdA. Misschien kan de druk van vakbondsmilitanten en andere activisten daaraan verhelpen. Wil je die oproep mee ondersteunen: info@socialisme.be of 02/345.61.81