In het verzet tegen de gevolgen van de crisis klinkt de roep naar meer fiscale rechtvaardigheid steeds luider. Er wordt gesproken over een groene fiscaliteit, de herinvoering van bijkomende belastingvoeten of nog over een miljonairstaks. Dergelijke maatregelen zijn noodzakelijk en wenselijk, maar volstaan niet als antwoord op de grondige crisis die het kapitalistische productiesysteem vandaag kent.
Artikel door Alain uit de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’
De heersende klasse wil vandaag niet alleen meer winsten boeken door haar bijdrage aan de gemeenschap verder af te bouwen, maar ook door de uitbuitingsgraad op te drijven door werkenden meer te laten produceren voor minder loon. De werkgevers spelen de kaart van de concurrentie om steeds slechtere arbeidsvoorwaarden en lonen op te leggen. Multinationals aarzelen daarbij niet om de ene groep arbeiders tegen de andere op te zetten. In ons land zijn grote multinationals goed voor ongeveer 500.000 jobs die een jaarlijkse meerwaarde van 63 miljard euro opleveren.
De cadeaus van verschillende landen aan de grote bedrijven worden tegen elkaar uitgespeeld. Er is een neerwaartse spiraal inzake belastingen voor de superrijken, maar ook voor onze lonen en arbeidsvoorwaarden. We leven in een systeem waar de eigendom over de centrale productiemiddelen in handen van een bijzonder kleine minderheid is. Zo controleren 147 multinationals samen maar liefst 40% van de omzet van alle bedrijven ter wereld. Er is een enorme rijkdom geconcentreerd bij een klein aantal mensen die goed georganiseerd zijn in allerhande werkgeversorganisaties en die zich erg bewust zijn van hun klassenpositie.
Zo is de farmaceutische industrie in ons land georganiseerd in Pharma.be. Het weekblad Vif L’Express bracht verslag uit van de werking van die patronale organisatie: “discrete vergadering met de regeringstop zonder de vakbonden erbij, vertrouwelijke studie waarbij België als concurrent met zes andere landen werd vergeleken, dreiging met delokalisatie,… Een wetsvoorstel werd opgemaakt door een groot advocatenkantoor, betaald door GSK, en in de Kamer gestemd zonder enig grondig debat omdat het werd weg gestopt in een programmawet van 42 pagina’s.”
De kapitalisten kunnen steeds rekenen op de instellingen van de overheid om hun belangen te verdedigen. Ze beschikken ook over politieke partijen die hun programma verdedigen in instellingen als het IMF, de Europese Commissie, de OESO,… Toen de nieuwe afdankingen bij ArcelorMittal in Luik werden bekend gemaakt, bevond premier Di Rupo zich op het Wereld Economisch Forum in Davos om er het “investeringsvriendelijke” klimaat in ons land te benadrukken voor een uitgelezen publiek van kapitalisten. Het beleid is effectief erg vriendelijk voor grote ondernemingen.
Grote bedrijven betalen amper nog belastingen. Met op maat gesneden regels zoals de notionele intrestaftrek en andere, kon de farmaceutische reus GSK de afgelopen vier jaar ongeveer 2,6 miljard euro van haar belastbare inkomen aftrekken en 892 miljoen euro besparen. De 50 grootste bedrijven in ons land betaalden gemiddeld 0,57% belastingen, de 500 bedrijven met de grootste winsten in 2009 betaalden gemiddeld 3,76% belastingen.
Neen aan de plundering!
We moeten de controle verwerven over de productiemiddelen en de rijkdommen die door de gemeenschap worden geproduceerd. Rechtvaardige fiscaliteit of een miljonairstaks volstaan niet om de productie af te stemmen op de sociale behoeften. Daartoe moeten we immers een einde maken aan het private bezit van de productiemiddelen waarmee de kapitalisten de sociale en ecologische afbraak kunnen organiseren. Door de sleutelsectoren van de economie uit de handen van de aandeelhouders te halen en in publieke handen te nemen, is het mogelijk om een democratische arbeiderscontrole op te leggen zodat we de volledige samenleving kunnen veranderen.
Toen de Franse regering van Hollande en Ayrault een belasting van 75% op de schijf van het inkomen boven 1 miljoen euro wilde opleggen, volgde er in oktober en november 2012 een kapitaalvlucht waarbij maar liefst 54 miljard euro het land verliet. Zonder controle op de banken en zonder controle op de productiemiddelen ontbreekt het ons aan doeltreffende middelen om effectief tot een rechtvaardige fiscaliteit te komen.