Kritiek van N-VA en patronaat overtreft het karikaturale

Het wordt stilaan voorspelbaar. Bij de minste maatregel van de regering wordt het register van het patronaat en haar Vlaams-nationalistische politieke partner volledig opengetrokken. “Marxistisch”, “communistisch”, “een schande”, “gebrek aan ambitie”, “geen structurele oplossingen”,… Nu slaagt N-VA-kamerlid Ben Weyts er in om de loonmatiging “puur communisme” te noemen. Dat zijn eigen partij voorstander is van loonmatiging lijkt hem te ontgaan.

Mogelijk is er bij Weyts enige verwarring over wat nu net het onderscheid is tussen neoliberalisme en communisme. We kunnen het hem niet kwalijk nemen, het Chinese regime maakt het niet gemakkelijker om dat onderscheid ten volle te begrijpen. Als de vrienden ondernemers het neoliberale beleid van Di Rupo dan nog eens marxistisch noemen, is de verwarring compleet. Maar het blijft bizar dat de neoliberaal Weyts in zijn kritiek op de begroting net uithaalt naar het stuk over de loonmatiging en dat ‘puur communisme’ noemt. Zijn eigen partij pleit al jaren voor loonmatiging en wil verder gaan dan de regering: ook de index moet er aan geloven. Van waar komt de kritiek van kameraad Weyts?

Het ‘communisme’ zou volgens Weyts hieruit bestaan dat iedereen hetzelfde krijgt en wie uitblinkt niet extra beloond mag worden. In 2010 stelde het verkiezingsprogramma van N-VA nog dat loonmatiging essentieel is om de concurrentie met de lageloonlanden aan te kunnen. Blijkbaar is de partij van Weyts en De Wever wel erg ‘communistisch’: iedereen krijgt hetzelfde als in lageloonlanden. “Onze loonkost wordt niet structureel aangepakt”, stelt Jan Jambon in een reactie op de begroting.

Weyts krijgt bijval van zijn patronale vrienden. Paul Soete van Agoria verklaarde in De Tijd: “We gaan naar een systeem waarbij men de lonen vier jaar blokkeert. Dat soort collectivistisch ingrijpen is totaal onwerkbaar. En dat alleen maar omdat het koekoeksjong van de index moest blijven groeien. Het aandeel van die index in de totale loonsverhogingen wordt altijd maar groter. De bedrijven wordt zo iedere mogelijkheid ontnomen om nog een eigen loonbeleid te voeren.”

Kortom, communisme en collectivisme betekenen dat de lonen laag blijven? Door de index af te schaffen, zouden bedrijven hun werknemers meer kunnen betalen? Een automatische aanpassing van de lonen aan de stijgende levensduurte afschaffen, zou dus als resultaat hebben dat de lonen kunnen stijgen? Dat de patronale vertegenwoordigers zoveel nonsens zonder enig weerwoord kunnen brengen, is nog het meest opvallende.

Als De Wever en het patronaat kritiek leveren, is het niet om onze lonen en koopkracht te verdedigen. Integendeel. De Wever stelde zelf dat er hervormingen zoals in Nederland nodig zijn, hardere besparingen dus. En hij heeft ook voorstellen: beperking van de werkloosheid in de tijd, hervorming van het arbeidsrecht (om meer flexibiliteit mogelijk te maken), afbouw van de overheid, afschaffing van de index,… Zijn collega Jambon voegt er aan toe dat de lastenverlagingen voor de bedrijven niet voldoende zijn.

Deze week had Marc Reynebeau het in een column in De Standaard over “die rare paradox dat de ‘internationale financiële markten’ de Belgische overheid behoorlijk positief inschatten” terwijl “dit vertrouwen binnenlands duidelijk minder groot is.” De banbliksems van ondernemers waren deze week opnieuw opvallend. Ben Weyts noemde de begroting ‘communistisch’, terwijl minister van financiën Vanackere op hetzelfde ogenblik door de Financial Times werd uitgeroepen tot de meest betrouwbare minister van Financiën van de Europese Unie. Van Eetvelt van Unizo stelde dat de regering het niet heeft begrepen en het ondernemers onmogelijk maakt. Maar intussen komen zelfs Franse ondernemers naar ons land om van het gunstige belastingregime te genieten.

De “rare paradox” waar Reynebeau het over heeft is veeleer een bewuste patronale propagandacampagne. Een campagne die gezien het vertrouwen van de internationale financiële markten blijkbaar resultaat oplevert. De ondernemers hebben geen nieuwe partij nodig, ze beschikken al over voldoende partijen. Wat zal de arbeidersbeweging daar tegenover zetten? Halfslachtige verklaringen die soms overhellen in de richting van ‘slim besparen’ aangevuld met een eindeloos vertrouwen in de politieke ‘partners’ in de regering? Zwakheid zet aan tot agressie. Laat ons de potentiële kracht van de arbeidersbeweging eindelijk inzetten in een goed georganiseerde strijd tegen het besparingsbeleid, zowel op syndicaal als politiek vlak.