Werkloosheidsuitkeringen verder naar beneden…
Begin november treedt de versnelde degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen in werking. In een televisiedebat verklaarde Hendrik Bogaert, staatssecretaris voor Ambtenarenzaken en Modernisering van de Openbare Diensten, dat dit nog maar het begin is. Hij stelde dat in ons land al de helft van wat de Duitsers deden met het beruchte plan Hartz 4 is ingevoerd, maar dat de regering nog verder wil gaan. Dit betekent dat de concurrentie tussen werkenden en werklozen wordt opgedreven met een collectieve verarming die uiteindelijk iedereen treft.
Artikel door Alain (Namen)
In de eerste negen maanden van dit jaar sloten 7.959 bedrijven de deuren en gingen meer dan 16.000 jobs verloren. Met de aankondiging van de sluiting van Ford Genk en de afdankingen bij onder meer Duferco kwamen er in oktober op een week ongeveer 16.000 verloren jobs bij. Het slechte nieuws stapelt zich op en er is geen beterschap op komst. De sociale drama’s stoppen daarbij overigens niet aan taalgrenzen.
Het probleem van de werkloosheid is uiteraard niet nieuw. Er is al meer dan 30 jaar een structurele werkloosheid. Nu begint het aantal werklozen opnieuw toe te nemen. De enigen die daar voordeel uit halen, zijn de bedrijven die het grote aantal werklozen aangrijpen om alle lonen en arbeidsvoorwaarden naar beneden te trekken. In Duitsland zagen we hoe de aanval op de werklozen een opstapje was in het kader van het ‘Duitse model’ van lage lonen voor een steeds groter aantal werkenden.
De asociale gevolgen van de degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen – een maatregel die niet toevallig werd uitgesteld tot vlak na de lokale verkiezingen van 14 oktober – zijn verregaand. Een gezinshoofd zal het met 1.090 euro moeten stellen in plaats van 1.239 euro, een alleenstaande zal van 1.111 euro terugvallen op 916 euro. Vergelijk die cijfers met de huurprijzen en je weet dat heel wat werklozen nog dieper in de armoede zullen terechtkomen.
Bovendien zullen werklozen voortaan sneller om het even welke job moeten aanvaarden. Na drie maanden werkloosheid moet een aangeboden job niet langer overeenstemmen met het diploma of het beroep van de werkzoekende. Ook moet voortaan gelijk welke job in een straal van 60 kilometer worden aanvaard. Werklozen aan gelijk welke (erg lage) prijs laten werken, dat is het doel van de werkgevers.
Het Duitse model betekent een sociale hel voor heel veel werkenden. Maar liefst 20% van de werkenden heeft minder dan 10 euro per uur, 1,5 miljoen Duitsers heeft zelfs minder dan 5 euro per uur. Tussen 2000 en 2009 gingen de reële nettolonen er gemiddeld met 4,5% op achteruit.
Voor het kapitalistische systeem en zijn politieke vertegenwoordigers is het aanpakken van de werklozen het enige antwoord op de werkloosheid. In plaats van de werklozen te bestrijden, moeten we opkomen voor degelijke jobs voor iedereen. Daartoe moeten we werkenden met of zonder job verenigen in een strijd voor een herverdeling van de beschikbare arbeid. Dat betekent een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, zodat iedereen toegang heeft tot een degelijk leven.
Een samenleving waarin de productie op democratische wijze wordt gepland om de behoeften van de meerderheid centraal te stellen, dat is waar wij voor opkomen.