Vrijdag om 10u Brugmannplein, Elsene. Nationale ABVV-betoging
Dit najaar kunnen de werkenden in ons land zich opnieuw verwachten aan een hele reeks aanvallen en provocaties. De besparingen van de vorige begroting zijn nog niet allemaal in voege getreden of er zullen al nieuwe maatregelen volgen. En dat in een steeds slechter economisch klimaat waarin het patronaat telkens opnieuw oproept om onze koopkracht aan te pakken (onder meer door aan de index te prutsen).
Artikel door Alain uit de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’
Het besparingsbeleid en de neoliberale tegenhervormingen werken niet. Kijk maar naar de groeiende schuldenberg bij de NMBS, waar er tegen volgend jaar 4 miljard euro schulden zullen zijn. Tegen deze achtergrond is een offensief antwoord nodig. Of zullen we ons in de onderhandelingen voor een Interprofessioneel Akkoord dit najaar opnieuw laten doen?
De regering vierde in juni voor het oog van de fotografen en de camera’s haar eerste zes maanden. In juli kwam er op de nationale feestdag lof van de koning voor het gevoerde beleid en het communautaire akkoord. Zoals bij alle feesten waar iets te stevig is doorgedronken, volgde de dag nadien een harde kater. Zonder dat ze zelf deelnamen aan het feest, worden de gevolgen van de kater naar de arbeiders en hun gezinnen doorgeschoven.
Toen de gouverneur van de Nationale Bank, Luc Coene, waarschuwde voor een recessie in ons land lag hij langs alle kanten onder vuur. Nochtans gaan alle economen ervan uit dat de negatieve groei van -0,6% in het tweede kwartaal zich ook in het derde kwartaal zal doorzetten, waardoor ons land in een recessie verkeert. Een krimp van -0,6% dit jaar betekent dat 2 tot 3 miljard moet bespaard worden om binnen de normen van de Europese Commissie te blijven. Daarbovenop moet er volgens Coene wellicht een herkapitalisatie van Dexia komen voor 5 tot 10 miljard euro, wat de overheidsschuld verder de hoogte in duwt.
Op het sociale front wil het patronaat de onderhandelingen voor een Interprofessioneel Akkoord (IPA) aangrijpen om nogmaals te pleiten voor loonmatiging en zelfs voor aanvallen op de index. De bazen gebruiken alle instellingen waar ze beroep op kunnen doen om hun offensief kracht bij te zetten. Zo kwam de Nationale Bank recent met een plan om de index te hervormen, een plan dat ongetwijfeld door het patronaat zal gebruikt worden. Het Verbond van Belgische Ondernemers (VBO) stelde vervolgens dat de risico’s voor de tweede pensioenpijler (de aanvullende pensioenen in de bedrijven en sectoren) door de gemeenschap moeten gedeeld worden. Nadat de eerste pijler werd afgebroken, blijkt nu ook de tweede pijler niet bepaald stabiel te zijn. Hebben we straks nog een pensioen als we deze haaien laten doen?
De bazen bereiden hun offensief voor op alle vlakken. Daarbij wordt onze levensstandaard volledig opgeofferd voor hun winsten. Het resultaat is een groeiende onzekerheid, nu al leven een miljoen jongeren van 18-34 jaar nog bij hun ouders. Slechts 6% van de jongeren tussen 25 en 34 jaar die thuis wonen, is werkloos. Een job volstaat blijkbaar niet opdat jongeren op eigen benen kunnen staan. Onzekere contracten, hoge huurprijzen en lage inkomens zijn elementen die dit fenomeen verklaren.
Voor de rijksten is er geen dergelijke onzekerheid. De situatie in ons land blijft uitstekend voor hen. In juli had het Franse blad ‘Le Monde Diplomatique’ het over het Belgische belastingparadijs waarbij het opmerkte: “een specifiek gegeven in België: de meerderheid van de belastingbetalers is onderworpen aan de hoogste belastingen ter wereld, maar de klasse van renteniers kent daarentegen een bijzonder gunstig regime.” In het artikel wordt een voorbeeld gegeven. De republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney moest in 2009 22 miljoen dollar aan inkomsten aangeven in de VS. Moest hij Belg zijn, dan was zijn belastbaar inkomen slechts 2 miljoen dollar.
De arbeidersbeweging moet zich wapenen tegen het patronale offensief door meteen zelf in actie te gaan. Er zullen onder meer mobilisaties zijn bij de NMBS, het zal er op aankomen dat alle onderdelen van het personeel en de reizigers samen in actie komen. De voorzitter van ACV-Transcom verklaarde dat het plan van de regering enkel van tafel kan “als de regering valt”. Door strijd te veralgemenen en uit te breiden in de getroffen sectoren, kunnen we een krachtsverhouding uitbouwen. We moeten telkens een zo groot mogelijke steun en solidariteit organiseren.
De betoging van 14 september – aanvankelijk tegen de aanvallen op de werklozen, maar vervolgens omgevormd tot een betoging voor het behoud van de koopkracht, de index en de welvaartvastheid van de uitkeringen – van het ABVV kan een start vormen. Daarbij zullen we nood hebben aan duidelijke ordewoorden.
De onderhandelingen voor het IPA kunnen we best voorbereiden met een mobilisatieplan en een alternatief anticrisisprogramma. De betoging van 14 september kan aangegrepen worden om daar een aanzet toe te geven. Als we het verzet niet organiseren, zullen de werkgevers en hun politieke vertegenwoordigers steeds meer aan onze levensstandaard knabbelen.