Your cart is currently empty!
De politieke crisis heeft een sociaal monster gebaard
Zes maanden regering Di Rupo
De regering Di Rupo heeft een balans opgemaakt van haar eerste zes maanden. Met een grote bescheidenheid verklaarde minister van financiën Steven Vanackere dat België een topprestatie neerzet. De premier stelde zijn regering voor als een van “vertrouwen en hoop”. De enige donkere schaduw over het glimmende blazoen van de regering is het groeiende verzet tegen het besparingsbeleid. Dat verzet beperkt zich niet tot het buitenland. De PS verloor in de peilingen 6% en ook de andere regeringspartijen staan onder druk.
Di Rupo verklaarde dat zijn regering een titanenwerk heeft verricht. Hij wees op cijfers die moeten aantonen dat België het land van melk en honing is. Ondanks de goednieuwsshow van de regering meent 66% van de Belgische bevolking dat het sociaaleconomische systeem hen onvoldoende beschermt.
De regering heeft effectief heel wat werk verricht: een aanval op de ambtenaren, ondermijnen van de pensioenen, jacht op de werklozen, besparing op de gezondheidszorg,… Dat werd allemaal op zes maanden tijd doorgevoerd met als reactie onder meer een algemene staking, betogingen en andere acties. Di Rupo heeft veel werk verzet om de belangen van het patronaat en de financiële top te dienen.
Ondanks de pogingen om de regering als een baken van stabiliteit voor te stellen, is de politieke crisis niet verdwenen. In de peilingen blijft de N-VA hoge toppen scheren (38%) terwijl de andere traditionele partijen er in Vlaanderen niet in slagen om terug recht te kruipen. Ook in Wallonië en Brussel gaan de gevestigde partijen achteruit of blijven ze in het beste geval stabiel. De enigen die vooruitgang boeken zijn de meer radicale partijen. En dan wordt de volgende besparingsgolf nog weggeduwd tot na de gemeenteraadsverkiezingen. De regering wil de Europese verplichting om het eerste ontwerp van begroting voor 1 oktober in te dienen met drie weken uitstellen. Dat is niet meteen een teken van ‘hoop en vertrouwen’.
Overal in Europa is er een zoektocht naar een politiek alternatief. In ons land begint een deel van de vakbondsbasis aan dat proces deel te nemen. We hebben nood aan een eigen politiek verlengstuk, de voorbeelden van Syriza in Griekenland en het Front de Gauche in Frankrijk werken aanstekelijk. Zowel de sociaaldemocratie als de groenen aanvaarden de Europese besparingsmechanismen (Verdrag van Maastricht, Verdrag van Lissabon, Europees Stabiliteitsmechanisme,…). Dat maakt duidelijk dat we een nieuwe linkse kracht moeten uitbouwen en dit op basis van de strijd van arbeiders en jongeren.
De PS heeft de afgelopen zes maanden haar ware gezicht laten zien, dat van een partij die de logica van het kapitalistische beheer aanvaardt met inbegrip van de budgettaire beperkingen en de besparingen die daarmee gepaard gaan en die leiden tot aanvallen op de werkende bevolking. Het zal niet mogelijk zijn om stappen vooruit te zetten of om onze rechten te verdedigen als tegelijk de winsthonger van de financiële wereld gestild wordt. De garanties voor Dexia werden met 10 miljard euro verhoogd. Tegelijk heeft de regering niet genoeg geld voor gezondheidszorg, bijvoorbeeld om psychologische begeleiding terug te betalen. De afgelopen tien jaar is het gebruik van antidepressiva en kalmeringsmiddelen met 58% toegenomen. Maar minister Onkelinx verklaart dat we ‘realistisch’ moeten zijn en dat er dus geen geld is voor gezondheidszorg.
De besparingslogica is een bedreiging voor de werkende bevolking. Over het ritme van de besparingen zijn er nuanceverschillen, maar alle gevestigde partijen aanvaarden zonder aarzelen de criminele besparingslogica. Ze verdedigen allen hetzelfde programma. Het wordt hoog tijd dat er een brede partij komt die wel uitgaat van de sociale noden van de meerderheid van de bevolking.