Reeds voor deze regering tot stand kwam, was het duidelijk dat het een regime zou worden dat de “tering naar de nering” zou zetten. Moeilijke onderhandelingen om tot een “evenwichtig” akkoord te komen tussen diegene die met sprongen “vooruit” willen en anderen die voor een meer in de tijd gespreide sanering opteren, leidden tot Di Rupo 1.
Artikel door Els Deschoemacker
De tering naar de nering gold vooral voor ons, de werkende bevolking. We kregen een besparing te slikken van eerst ruim 11 miljard, waarbij vooral onze pensioenen en gezondheidszorg de dupe waren, gevolgd door een besparing van 2 miljard, een kaasschaaf die het overal zo’n beetje zocht. Want hoewel onze politici denigrerend deden over de algemene staking van 30 januari, een tweede algemene staking wilden ze toch absoluut vermijden.
Met de sociale verkiezingen en de gemeenteraadsverkiezingen in aantocht, staan vooral de sociaaldemocraten in de regering op de rem om onmiddellijk een nieuwe confrontatie met de arbeidersbeweging aan te gaan. Op 1 mei zullen ze trots uitpakken met het “aan banden leggen” van de elektriciteitssector met een tijdelijke prijsblokkering. Hierdoor kan een onmiddellijke aanval op de index minstens even worden uitgesteld. Het terug in vraag stellen van de zogenaamde “miserietaks”, die ze weliswaar eerst mee ondertekenden in de Vlaamse regering, is een ander voorbeeld van hoe ze ons zullen uitleggen dat “de socialisten in de regering” het verschil kunnen maken.
Dat er meningsverschillen zijn binnen de federale regering over de manier en het tempo waarop gesaneerd moet worden, is duidelijk. Deze meningsverschillen zijn trouwens niet uniek voor België. Het is deel van het internationale debat over hoe een “draagvlak” kan behouden worden voor een politiek van systematische miljardensteun voor banken en speculanten tegenover jarenlange schuldafbouw voor het merendeel onder ons.
Men moet zich meer bezighouden met relance, wordt dan gezegd. Het terug op gang brengen van de economie, want alleen besparen helpt niet, luidt het ineens. Nadat men eerst verschillende economieën met deze politiek tot de afgrond heeft gebracht.
Een relancebeleid dat “meer zuurstof” moet geven aan de ondernemers. Men hoort ze van mijlenver aankomen. Aanvallen op de index, naar het voorbeeld van staatssecretaris Bogaert, die onze lonen enkele jaren wil aftoppen of specifieke lastenverlagingen voor ‘minder competitieve’ sectoren,… Met verschillende studies zal de druk worden opgedreven en een klimaat gecreëerd waarbij zelfs de werkende klasse overtuigd raakt dat ze te veel verdient in vergelijking met de collega’s in het buitenland. In al die andere landen past men echter dezelfde politiek toe. Zo organiseert men loondumping. Ieder competiviteitsvoordeel wordt er opnieuw door vernietigd en collectieve verarming is het finale resultaat.
De één zijn dood is de ander zijn brood. Winsten, bonussen en dividenden swingen de pan uit, zonder dat deze opnieuw in de economie geïnvesteerd worden! Kapitalisten zijn echte parasieten geworden die nog slechts teren op de rijkdom die de vele loontrekkenden iedere dag produceren.
We hebben geen politici nodig die hier en daar op de rem gaan staan en de financiële markten in hun plaats laten regeren. Om haar toekomst veilig te stellen zal de werkende bevolking terug moeten grijpen naar de beste tradities van 1 mei, de strijd voor een andere, socialistische maatschappij, waarin geproduceerd wordt om de behoeften van allen te voldoen, niet voor de winsten van een handvol geprivilegieerden.