Your cart is currently empty!
Guy Verhofstadt, warlord van de NAVO
Op 1 april vindt de internationale actie NATO Game Over plaats. Vredesactivisten, zowel in België als internationaal, zullen op veel plaatsen actie voeren tegen de NAVO-oorlogsmachine. Belgische activisten zullen opnieuw in de voorste gelederen staan omwille van de aanwezigheid van de NAVO-hoofdkwartier in Brussel. Behalve een betoging in Brussel, zullen vredesactivisten ook hun traditionele burgerinspecties uitvoeren op de vlieghaven van Kleine Brogel om te ageren tegen de aanwezigheid van kernwapens.
De NAVO is een militaire alliantie van westerse kapitalistische landen, de VS op kop, dat na WOII opgericht werden om de verspreiding van het communisme tegen te gaan. Het bestrijden van het “Rode Gevaar” had in feite weinig te maken met een militaire dreiging vanuit het Oostblok maar veel meer met het verdedigen van de invloedsferen en het veilig stellen van de ideologische en economische belangen.
Na de instorting van de Soviet-Unie ging de NAVO op zoek naar een nieuwe vijand om haar bestaansreden te rechtvaardigen en het in stand houden van de enorme oorlogsmachine te verantwoorden. Onder de mom van strijd tegen terreur richtte men de pijlen op de islamitische wereld. De NAVO treedt ook op als een soort van onderaannemer voor de Verenigde Naties, bv. in Bosnië (1995), Servië (1999) Afghanistan (2001) en Libië (2011), wat zeer dubbelzinnig is. Resoluties van de VN-Veiligheidsraad worden aangegrepen om militaire campagnes op poten te zetten. In feite dient de NAVO net om de “praatbarak” VN te omzeilen als de belangen van het Westen in gevaar zijn. Dit is een by-pass van de essentiële doelstelling van de VN om conflicten vreedzaam op te lossen en een orgaan van inspraak te zijn voor alle naties. Trouwens, als een VN-mandaat ontbreekt, voert men evenzeer oorlog. Dan gebruiken de westerse landen niet de naam NAVO maar een ander titel, “the Coalition of the Willing” zoals in Irak in 2003.
De NAVO in een veranderende wereld
De komende jaren is te verwachten dat de NAVO meer en actiever zal optreden. In de jaren negentig, in een unipolaire wereldsituatie kwam de NAVO in een existentiële crisis. Echter, de situatie kantelt en we gaan naar een multipolaire wereld waarbij verschillende machtsblokken hun eigen belangen met hand en tand zullen verdedigen. Vanuit hun eigen standpunt lijkt de rol van de NAVO als gewapende arm van het westers kapitalisme in “ere” hersteld te zijn. Rusland is terug van weggeweest en deinsde er bv. niet voor terug te interveniëren in Georgië in 2008, en ook China is internationaal meer en meer actief, ondermeer in Afrika omwille van de grondstoffen. De aspiraties van andere landen om regionale grootmachten te zijn, bv. de tweestrijd Iran-Saoedi Arabië in het Midden-Oosten, zal ook zeker geen verlichting brengen. Naast de veranderende wereldsituatie, zal ook de fundamentele crisis van het kapitalisme bron van conflicten zijn. De economische crisis zal leiden tot meer handels- en monetaire conflicten en protectionisme. Dit vormt een voedingsbodem voor militaire conflicten. Laten we niet vergeten dat de twee grootste oorlogen uit de menselijke geschiedenis net veroorzaakt werden door dieper wordende kapitalistische tegenstellingen in Europa, en niet door een vermeende tegenstelling tussen ideologieën of een ‘clash of civilizations’. Verder mogen we de gevolgen van een klimaatverandering, die hele regio’s in armoede kan stoppen en potentieel miljoenen mensen op drift brengen, zeker niet onderschatten.
De NAVO interventie Libië
De voorbije jaar stonden de massa’s in Noord-Afrika en het Midden-Oosten op en begaven zich op het politieke toneel. Hun meer dan legitieme eisen voor meer democratie en sociale vooruitgang is ook een bron van conflicten geweest. Hoewel we absoluut geen afbreuk willen doen op hun recht op zelfverdediging tegenover de repressieve regimes, zijn er ontwikkelingen geweest die de revolutionaire geest verstomden. De dynamiek en de verdere verspreiding van de ‘Arabische Lente’ kende een knikpunt toen de NAVO intervenieerde in Libië. De massale opstand van het Libische volk is zeker een lente maar ontaardde snel in een burgeroorlog. De gewone mensen, man en vrouw, jong en oud, die de straten ingepalmd hadden, moesten deze weer prijsgeven aan gewapende milities. Sommige van die milities zijn zeker ad hoc ontstaan uit de noodzaak om bv. de wijken en dorpen te beschermen tegen de regeringstroepen maar velen waren milities gebonden aan tribale groepen en stamoudsten die enige autonomie genoten en die nu hun kans schoon zagen. De militaire interventie van het Westen, Frankrijk en Groot Brittannië op kop, heeft zeker niet bijgedragen aan een vreedzame oplossing. Integendeel zelfs, deze inmenging werd door de Libische regime aangewend om de legitieme eisen van het volk te discrediteren en met nog meer geweld te reageren. Het resultaat is nu dat een echte regering onbestaande is en dat gewapende milities heersen over de straten. Schendingen van de mensenrechten zijn er nu schering en inslag. Dat weerhoudt de westerse kapitalisten er natuurlijk niet van om de economische relaties aan te halen. Westerse bedrijven hebben vooral hun oog laten vallen op de olievelden. Weer eens blijkt de humanitaire hulp slechts een façade te zijn. Er was al een aantal jaren een dooi in de relaties tussen Libië en Europese landen, en de westerse bedrijven stonden op het punt te investeren in Libië. De opstand was een welkome gelegenheid voor de Europese landen om de onberekenbare Khadaffi aan de kant te schuiven en verder in zee te gaan met een meer controleerbare regime. Dat verklaart de inhaligheid van Frankrijk en Groot Brittannië om direct militair op te treden. Zelfs naar hun eigen maatstaven is deze NAV- operatie op een heel ondemocratische manier tot stand gekomen, zonder enig publiek debat.
Zelfde scenario voor Syrië?
De NAVO speelt in een nefaste rol in de Arabische Lente. Net zoals Khadaffi deed in Libië, gebruikt het Assad-regime in Syrië westerse dreigementen als een voorwendsel om de legitieme eisen van het volk te discrediteren en hen met geweld te bestrijden. In de zomer van 2011 kwamen gewapende groepen op het toneel die nu, heel misleidend, met het verzamelnaam Free Syrian Army (FSA) aangeduid worden. Dat is niet meer dan een verzameling van gewapende bendes die ongecoördineerd zijn en vaak bomaanslagen uitvoeren. De leiding ervan zit in een kamp, vlak over de grens in Turkije, maar heeft amper verbinding met de verschillende groepen te velde. Pogingen om de FSA om te vormen tot de gewapende arm van de belangrijkste oppositiegroep, de Syrian National Council (SNC) is ook op een mislukking uitgedraaid omdat er grote meningsverschillen bestaan tussen de verschillende fracties over hoe de revolutie verder moet. Bovendien wordt de SNC, dat door het Westen aanvaard wordt als een gesprekspartner en een soort van regering in ballingschap, verweten vanuit het buitenland ontstaan te zijn, en weinig binding te hebben met de werkelijke actoren en het volk in Syrië. Het tweede oppositieblok, de National Coordination Committee for Democratic Change (NCCDC), dat wel in Syrië zit, wel ingebed is in het volk en vooral bestaat uit een alliantie van linkse groepen en seculiere Arabische en Koerdische nationalisten, is in zijn geheel tegen een westerse interventie naar Libisch model. Zij willen ook dat het regime van Assad verdwijnt maar willen inzetten op een vreedzame oplossing.
De Warlord Guy Verhofstadt
Terwijl de verschillende Syrische fracties zelf verdeeld zijn over het al dan niet laten escaleren van het conflict en waarbij al helemaal geen meerderheid voor bestaat om een westerse militaire interventie in te roepen, meent “onze” Guy Verhofstadt wel het conflict te laten militariseren en dit ten koste van duizenden onschuldige burgerslachtoffers. In de hoedanigheid van liberale fractieleider in het Europees parlement deed hij half februari de oproep om de Syrische oppositie te bewapenen. Een verdere escalatie van het conflict zou de weg kunnen vrijmaken voor een regelrechte NAVO interventie. Men kan zich de vraag stellen welke belangen de inhalige Verhofstadt dient terwijl de Syrische oppositie zelf de discussie nog niet uitgeklaard heeft. Anders dan bv. Tunesië, Egypte en Libië, is Syrië wel sterk verdeeld volgens etnische en religieuze lijnen. Een militaire escalatie kan het vuur aan de lont steken en zorgen voor sectair geweld en burgeroorlog.
Echte vrede alleen door socialisme
De kapitalistische heersende klasse deinst er niet voor terug om met geweld en oorlog haar belangen te verdedigen. Met de staat, die een monopolie heeft op geweld, hebben zij een zeer machtige instelling in hun handen. Socialisten moeten dat monopolie in vraag stellen en doorbreken door democratische controle te eisen over het leger. Maar dit alleen is niet voldoende.
Een socialistische maatschappij zonder uitbuiting en met sociale en economische gelijkheid is de beste garantie op vrede. Daarom moeten de anti-oorlogseisen steevast gekoppeld worden aan de eisen voor een sociale en democratisch beheerde maatschappij. Echte democratische inspraak van het volk zal een stokje in de wielen van oorlogsstokers zoals Verhofstadt steken. Zo’n democratie kan ook beslissen om de economie en de middelen ten dienste te stellen aan de meerderheid van de bevolking om zo tegemoet te komen aan hun noden, en niet aan oorlog en uitbuiting.