De boodschap van de vakbondsmilitanten van ACOD (CGSP) in Henegouwen op de nieuwjaarsreceptie van minister-president Rudy Demotte (PS) was duidelijk. “De PS heeft de arbeiders geofferd op het altaar van het regeerakkoord”, aldus het pamflet dat opvallend scherp was tegenover de PS van premier Di Rupo. Dit was niet de eerste uithaal vanuit de vakbonden naar de PS.
We hebben op deze site al meermaals gesteld dat het nodig is om de banden die de vakbondsstructuren verbinden met de gevestigde partijen, de PS op kop, moeten worden gebroken. De vaststelling dat deze banden steeds meer contraproductief zijn, wordt door steeds meer vakbondsmilitanten gemaakt. Dat is ook langs Franstalige kant het geval.
Zo was er de verklaring van Nico Cué, de voorzitter van de metaalvakbond van het ABVV in Wallonië en Brussel, die scherp uithaalde naar Di Rupo. Vervolgens voerden de militanten van CNE (de Franstalige tegenhanger van LBC) op 22 december naar de zetel van de PS in Brussel om te betogen. Op dezelfde dag was er in Verviers een grote vakbondsbetoging voor de lokalen van de PS met als centrale boodschap: “Ze vertegenwoordigen ons niet”.
De afgelopen jaren verstopte de PS zich achter de “CVP-staat” en vervolgens achter “de Vlaamse partijen”. Nu Di Rupo premier is geworden, is het moeilijker om de verantwoordelijkheid voor het beleid van sociale afbraak bij de anderen te leggen. We zien nu tot wat alle mooie verklaringen over het belang van het “minste kwaad” ons hebben gebracht. De regering Di Rupo zal de geschiedenis ingaan als de regering die het snelste werd geconfronteerd met een algemene staking en de regering die het grootste besparingsplan ooit wilde opleggen. De woede onder de vakbondsmilitanten is groot, maar het is niet beperkt tot de militanten. Brede lagen van de bevolking hebben genoeg van de prijsstijgingen, de aanvallen op de pensioenen, de werkloosheid,…
Het is meer dan noodzakelijk om de strijd tegen de regering en haar besparingslawine aan te gaan. 30 januari werd aangekondigd als de datum voor een algemene staking in de publieke en private sector. Deze staking moet ernstig worden georganiseerd met een degelijke sensibiliserings- en mobilisatiecampagne. Een actieplan moet democratisch worden uitgewerkt aan de basis zodat de strijd tegen de aanvallen en voor de verdediging van onze levensvoorwaarden breed wordt gedragen en de aanvallen kan stoppen. Maar er zal meer nodig zijn.
Hoe is het mogelijk dat ABVV-leiders zoals Demelenne en De Leeuw nog zetelen in de partijbureau’s van PS en SP.a? Waarom worden banden behouden met besparingspartijen? Op die manier gaan we een gevecht aan met een arm vastgebonden op de rug. Ook de vakbondsleiding moet breken met de gevestigde partijen en een aanzet geven tot de opbouw van een nieuwe arbeiderspartij. Dat zou onze strijd versterken en een politiek verlengstuk bieden voor de eisen van de vakbondsmilitanten waarrond al wie zich verzet tegen de besparingslogica en het neoliberale beleid kan verenigd worden.