Your cart is currently empty!
Tag: Karel Van Eetvelt
-
Harde tijden voor Karel Van Eetvelt
Na 12 jaar campagne tegen vakbonden: 200.000 nieuwe leden, recordaantal kandidaten
Al jarenlang voert Karel Van Eetvelt een persoonlijke kruistocht tegen al wat naar vakbondsstrijd ruikt. Al jarenlang probeert hij met zijn bevriende media overlijdensberichten van het strijdsyndicalisme de wereld in te sturen, telkens opnieuw en telkens weer prematuur.
Deze jarenlange campagne heeft niets opgeleverd. Sinds Van Eetvelt in 2004 gedelegeerd bestuurder werd als opvolger van Kris Peeters, zijn de vakbonden enkel maar groter geworden. Het dossier in De Tijd de voorbije dagen gaf aan dat er sinds 2006 maar liefst 200.000 leden bijgekomen zijn. Het gaat hier om een nettostijging. Er zijn ondertussen 3,5 miljoen vakbondsleden. De propagandacampagne heeft blijkbaar niet gewerkt.
Ja maar, die leden zijn enkel werklozen en vertegenwoordigen niemand, kan de naïeve volgeling van Karel Van Eetvelt opwerpen. Ook dit argument is naar de prullenmand verwezen. Een studie van interimkantoor Randstad, geleid door de virulente antivakbondsman Jan Denys, geeft aan dat de betrokkenheid van de werknemers bij de vakbonden vandaag een pak groter is dan bij de vorige sociale verkiezingen. Het aantal kandidaten bevestigt dit: met 132.750 is er een nieuw record gevestigd. Dit is meer dan in 1979. Volgens Van Eetvelt natuurlijk allemaal mensen die louter uit zijn op bescherming, maar dat zal hij op 24 mei niet zeggen als er opnieuw massaal betoogd wordt in Brussel. Een detail: er zijn meer kandidaten bij de sociale verkiezingen dan dat Unizo leden telt.
Het zijn dus harde tijden voor Karel Van Eetvelt. Nochtans heeft hij eindelijk die rechtse regering waar zijn leden in 2013 nog met de harde hand voor pleitten (en meteen ook dreigden een harde economische schok te organiseren indien die regering er niet kwam). Maar nog is het niet genoeg. Bovendien lijkt hij af en toe in radicaliteit overtroffen te worden door het VBO (Verbond van Belgische Ondernemers), dat als vertegenwoordiger van de grote bedrijven minder onder druk van het ongeduld van de kleinere ondernemers staat.
Recent pleitte het VBO voor het herzien van de bescherming van kandidaten bij de sociale verkiezingen. Met democratische waarden en normen hebben de werkgevers het wel meer moeilijk. Maar wat kan Van Eetvelt nog aanbrengen om het VBO te overtroeven? Uiteraard zijn er altijd manieren. Net zoals Dewinter nog steeds het racisme van Jambon kan overtreffen, kan ook Van Eetvelt de radicaliteit van het VBO overtroeven. En dus werden vakbondsacties gelijk gesteld met terrorisme. Dat is niet alleen voor de slachtoffers van de terreuraanslagen ongevoelig, maar ook pakweg voor de kleine middenstanders in Brussel die hard te lijden hebben onder de gevolgen van die aanslagen.
De enige conclusie die kan getrokken worden, is dat het niet aan Karel Van Eetvelt gelegen is dat de Belgische werknemer bij de meest productieve ter wereld hoort. Zijn ondertussen 12 jaar durende dagelijkse campagne tegen de vakbonden en tegen syndicale strijd heeft het tegenovergestelde resultaat opgeleverd. Het zorgt ervoor dat hij als een kat in het nauw rare sprongen begint te maken. Enkel de bevriende media lijken hem nog ernstig te nemen. Zullen we ervoor zorgen dat ons actieplan de komende weken meteen ook dienst doet als deradicaliseringsproces voor Karel Van Eetvelt en zijn neoliberale strijders? Dat zou pas een schok zijn. Aan alle werkenden roepen we op: ga stemmen in de sociale verkiezingen en kies voor strijdbare afgevaardigden!
-
Patronaat: ‘Zit stil terwijl je gepluimd wordt door onze regering’
Eerst verklaarden de werkgevers dat acties tegen het regeringsbeleid niet tegen de bedrijven uit de privé mochten gericht zijn. Vervolgens verwierpen ze in scherpe beoordelingen de aankondiging van stakingsacties in de publieke sector. Het patronale standpunt is duidelijk, iedere vorm van actief verzet tegen het asociale beleid is uit den boze.De werkgevers wassen natuurlijk de handen in onschuld. Aan de maatregelen van hun regering kunnen zij niets doen en dus mogen zij niet geraakt worden door protest. Nadat jarenlang werd gepleit voor een asociaal besparingsbeleid om de levensstandaard van de gewone werkenden onderuit te halen, krijgen de werkgevers nu het beleid dat ze wensten. En dan zouden ze er plots niet meer verantwoordelijk voor zijn?
De eerste in de rij om de grijsgedraaide antivakbondsplaat steeds opnieuw op te zetten, is uiteraard Karel Van Eetvelt. Hij verklaarde over de stakingsoproep van ACOD: “Deze keer is de maat vol”. De vorige keren dan niet, Karel? “Nu krijgen ze met mij te doen”, stelde hij nog. Wat hij daarmee bedoelt, is dat hij met andere werkgeversorganisaties als VOKA wil spreken om het ABVV van het overleg weg te houden. Dat het ongenoegen over een gebrek aan overleg dat iets oplevert niet beperkt is tot het ABVV wordt gemakshalve van tafel geveegd. Eens te meer wordt een erg doorzichtige verdeel-en-heerstactiek opgestart.
We mogen ons daar niet aan laten vangen. Dat een vakbond aanvankelijk als enige oproept tot actie betekent niet dat het gemeenschappelijk vakbondsfront gebroken is. Het sluiten van een akkoord door twee van de drie vakbonden had het front niet gebroken, waarom zou een actie van minstens een van de vakbonden dat dan wel doen? Bovendien is het ongenoegen ook in de andere vakbonden sterk aanwezig. Militanten van ACOD, het ABVV in de publieke sector, kunnen de druk in de andere vakbonden het beste opvoeren door nu al de stakingsacties voor te bereiden en alle collega’s daarbij te betrekken.
“Dit voelt als een dolk in de rug, na de loyale houding van de werkgevers tijdens het sociaal overleg”, aldus nog Van Eetvelt. Bij sociaal overleg waar amper iets kan toegegeven worden aan de gewone werkenden en uitkeringstrekkers met een regering die sociaal overleg als ‘advies’ ziet om vervolgens het patronale standpunt uit te voeren, is een “loyale houding” van de werkgevers bijzonder gemakkelijk. De werkgevers zitten in een zetel, als de vakbonden niet instemmen met de aanvallen op onze levensstandaard dan voert de regering die aanvallen toch door.
Stakingsacties zijn volgens Van Eetvelt “brutale acties” die “een gijzeling van de economie” vormen. De brulboei van de werkgevers voegt eraan toe dat hij stakingen “zo beu als koude pap” is. Van Eetvelt stond steeds vooraan om van de regeringen hardere maatregelen te eisen. Hij pleitte voor de afschaffing van het brugpensioen en ook de index mag wat hem betreft verdwijnen. In naam van de concurrentiepositie van de bedrijven wil hij de werkenden volledig pluimen. De regering voert nu het beleid uit waar Van Eetvelt al die jaren voor gevraagd heeft, een beleid dat kan samengevat worden als brutaal Thatcheriaans.
Dat er protest tegen komt, is evident. Moeten we zomaar aanvaarden dat onze levensstandaard wordt ondermijnd, onze openbare diensten afgebouwd, we plots jaren langer moeten werken terwijl jongeren geen werk vinden, …? Eigenlijk komt de roep van het patronaat tegen de acties erop neer dat geëist wordt dat we zo stil mogelijk blijven zitten terwijl de patronale regering ons volledig pluimt. Ze voert zelf een klassenoorlog maar eist sociale vrede van het andere kamp. Indien het patronaat en de regering sociale vrede willen, dan kan dit vrij eenvoudig door de vele aanvallen op onze levensstandaard te stoppen.
Als het patronaat zo hard uithaalt naar de acties, is het omdat ze weet dat er onvermijdelijk nieuwe acties komen die op een brede steun kunnen rekenen. Het antivakbondsdiscours en bijhorende propagandacampagne in alle gevestigde media is er vooral op gericht om te vermijden dat de steun voor sociaal verzet nog breder wordt. Er wordt geprobeerd om verwarring en verdeeldheid te zaaien onder de werkenden en uitkeringstrekkers. Het beste antwoord dat wij daarop kunnen bieden, is door offensief in te gaan tegen het volledige besparingsbeleid en daarbij de nadruk te leggen op wat de werkenden en uitkeringstrekkers verenigt.
-
Gevonden: iemand die crisis wil!
Niemand wil een herhaling van de aanslepende politieke crisis van de afgelopen jaren. Niemand? Neen, er zijn wel voorstanders van een politieke crisis gevonden. Het zijn dezelfden die eerder aangaven voorstander te zijn van een nieuwe bankencrisis met bijhorende armoede en miserie voor de gewone bevolking.
De Vlaamse ondernemers van Unizo zijn bereid om een politieke crisis in ons land te organiseren om toch maar gelijk te krijgen. Dat gelijk bestaat uit een hard rechts beleid waarbij de ondernemers amper belastingen betalen en hun personeel al evenmin meer dan een aalmoes moeten uitbetalen. Met de stelling dat de ondernemers erover denken hun activiteiten af te bouwen indien er een tripartite-regering komt, bevestigen dat ze tot alles bereid zijn.
Dit is niet nieuw. Eerder verklaarde Van Eetvelt, de beroepsprovocateur die aan het hoofd van Unizo staat, dat een nieuwe bankencrisis niet slecht zou zijn. In januari 2013 verklaarde de man: “Denk aan Spanje. Daar valt een bank om, met catastrofale gevolgen voor de staatsfinanciën. Dan verandert er iets; dat moet wel. Dat zou hier ook kunnen gebeuren, bijvoorbeeld met Dexia. Ik heb vorige week ondernemers voor het eerst horen zeggen: laat ons ook zo’n schok organiseren. Dat is redelijk dramatisch. Ik zei: jongens, dat zijn scenario’s die je niet moet nastreven. Je creëert armoede en sociale onrust en dat is voor een ondernemer ook geen leuke omgeving.” Armoede, massale werkloosheid, stijgende zelfmoordcijfers: voor ondernemers als Van Eetvelt “ook geen leuke omgeving”, en daarmee is de kous af.
Deze redenering wordt nu verdergezet. Een peiling van Unizo onder haar leden geeft aan dat slechts 5% van de ondernemers een herhaling van de tripartite wil. Als die regering er toch komt, zou de helft een wervingsstop of delokalisering overwegen. Dat twee derden voorstander is van wat de ‘kamikazecoalitie’ wordt genoemd, is veelzeggend. Liever met een kamikaze, zo genoemd omdat langs Franstalige kant enkel MR zou meedoen en daarmee zijn eigen ondergang zou organiseren al was het maar omdat een dergelijke regering bijzonder hard zou botsen met de arbeidersbeweging, dan met een regering die al bewezen heeft veel cadeaus aan het patronaat te geven. Voor de Vlaamse ondernemers volstaat die fiscale sinterklaaspolitiek niet, op hun inhaligheid staan geen grenzen.
Of ondernemers onder een nieuwe tripartite effectief investeringen zou uitstellen, valt natuurlijk te betwijfelen. Luid schreeuwen is één zaak, als er winsten kunnen gemaakt worden stilletjes verder doen en de cadeaus aanvaarden is een meer waarschijnlijk scenario. En ondertussen maar blijven schreeuwen om meer cadeaus. De nieuwe verklaringen liggen in de lijn van eerdere standpunten die aangeven tot wat Unizo bereid is. Het organiseren van massale armoede, enorme werkloosheid en neokoloniale toestanden zoals in Griekenland of de miserie zoals in Spanje, voor Unizo is dat hoogstens “geen leuke omgeving.” En dan durven zij anderen ‘onverantwoordelijkheid’ verwijten?
Een publiek debat waarin onverantwoordelijke organisatoren en uitlokkers van crisis de toon zetten, is voor de werkenden en hun gezinnen evenmin “een leuke omgeving.” Over onze belangen en bekommernissen wordt niet gesproken. Het asociale karakter van de tripartite wordt verdoezeld achter een rookgordijn dat door provocateurs is opgeworpen. Het doel van zowel de kamikaze als de tripartite is echter hetzelfde: ons laten opdraaien voor een economische crisis die wij niet veroorzaakt hebben.
