Your cart is currently empty!
Tag: begrotingscontrole 2016
-
Het groeiende gat in de begroting. Of waarom dit beleid faalt
Nieuw besparingsoffensief op komst, nieuw offensief van sociaal verzet noodzakelijk!
Betoging 24 mei 2016. Foto: PPICS De vakbondsleiders zien niet meteen redenen om de geplande staking van 7 oktober te laten doorgaan, met uitzondering van ACV Metea en de Franstalige metaalbond van het ABVV. Alsof het harde besparingsbeleid van de voorbije jaren geen tientallen redenen tot protest oplevert. En het is nog niet gedaan.
De komende weken zijn er nieuwe begrotingsonderhandelingen waarbij ‘knopen’ zullen doorgehakt worden over hoe er miljarden kunnen bespaard worden. Over de cijfers en de maatregelen is er nog onduidelijkheid, maar het resultaat ervan kunnen we met een grote zekerheid nu al aankondigen: de gewone werkmens zal er weer voor opdraaien. Bij de grote bedrijven en individuen die nu weer in Bahama’s Leaks betrokken zijn, zal het niet gezocht worden. Die Bahama’s Leaks geven aan dat de schaal van fiscale ontduiking wel erg groot is, groot genoeg om tegenwoordig jaarlijks maar dan één schandaal zoals Panama Papers, SwissLeaks en LuxLeaks op te leveren.
Vandaag raakte bekend dat de regering voor 2017 niet op zoek moet naar 2,4 miljard euro zoals eerst gezegd. Het gat in de begroting kende door enkele andere parameters in de becijfering een plotse groei tot 4,2 miljard euro. Het geeft te denken over de rekentalenten van de ministers en hun entourage.
De reden die voor de plotse groei van het gat in de begroting wordt gegeven, is de tegenvallende economische groei. Die zou volgens het Planbureau slechts 1,2% bedragen in plaats van 1,5%. Ook een reden daarvoor werd makkelijk gevonden: de Brexit. Niet dat die Brexit al erg concreet op de agenda staat, maar het klinkt toch aangenamer om de verantwoordelijkheid voor de haperende groei elders te kunnen leggen. De afgelopen jaren werd aan de werkenden gevraagd om de broekriem aan te halen omdat dit jobs en economische groei zou opleveren. Vandaag merken we dat daar niets van in huis komt. Het besparingsbeleid van de afgelopen jaren heeft duidelijk niet gewerkt. En toch zal de regering-Michel op het ingeslagen doodlopende pad van de besparingen verdergaan.
Een ander element dat de tegenvallende belastinginkomsten verklaart, is het feit dat er ook bij economische groei minder belastingen binnenkomen door de genomen fiscale maatregelen. De cadeaus aan de werkgevers wegen door en nu zal de regering nagaan hoe ze ons daarvoor kan laten betalen. De eerder genomen maatregelen, zoals de verhoging van BTW op elektriciteit, volstaan blijkbaar niet. Het beleid van cadeaus aan de grote bedrijven geven die zich nadien zouden terugbetalen in aanwervingen en groei, blijkt een illusie te zijn. Ook op dit vlak faalt het neoliberale beleid.
Volgens de berekeningen van de regering is er een tekort van bijna 700 miljoen euro in de sociale zekerheid. Dit wordt toegeschreven aan de vroeger dan verwachte indexaanpassing. Die vroegere indexaanpassing is dan weer het gevolg van de stijgende belastingen en accijnzen, onder meer op elektriciteit. Hierdoor kent België zowat het hoogste inflatiecijfer van de hele Europese Unie. Een indexaanpassing wordt nu voorgesteld als een ‘gunst’ voor de uitkeringstrekkers en werkenden, terwijl het slechts een (gedeeltelijke) aanpassing is aan de stijgende levensduurte. Als Kris Peeters vandaag verklaart dat de begrotingsopmaak een “erg zware opdracht” wordt, dan weten we al dat maatregelen als een nieuwe indexsprong niet uitgesloten zijn.
Terwijl zij langs hun kant bezig zijn met de ‘erg zware opdracht’ om te bepalen hoe ze ons willen laten opdraaien voor hun asociale beleid, staan wij langs onze kant ook voor een zware opdracht. Het afzwakken of afblazen van het actieplan met de staking van 7 oktober die door de meeste vakbondscentrales geschrapt werd, ondermijnt ook de mobilisatie naar de betoging van 29 september. Een eenmalige wandeling door Brussel is immers iets anders dan een betoging in het kader van een opbouwend actieplan met algemene staking(en).
De regering bereidt een nieuw offensief op onze levensstandaard voor. Deze zomer bleek nog dat het ongenoegen als gevolg van de vorige offensieven heel groot is. Zoals we eerder deze week op socialisme.be opmerkten, kan elke vonk tot een nieuwe sociale explosie leiden. Laten we de betoging van 29 september aangrijpen om zo goed als we kunnen te mobiliseren en door een grote opkomst onze vakbondsleiders tot verdere acties te dwingen. Deze regering uitzitten is geen optie voor onze levensstandaard, de gok om tot volgende verkiezingen te wachten (zonder garantie op beter resultaat bij die verkiezingen) is te gewaagd voor onze portemonnee. Tegen het offensief van de overkant, moeten wij eveneens offensief in actie komen. De aanval is de beste verdediging en een aanvallende ploeg kan op een groeiende groep supporters rekenen. Die voetbalwijsheid geldt ook voor onze strijd.
-
Regeringsbeleid ondermijnt de economie in plaats van voor nieuwe groei te zorgen
EDITO door Stéphane Delcros, lid Uitvoerend Bureau LSP, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’ (geschreven voor bekend werd dat het ‘gat’ in de begroting 2 miljard euro bedraagt, maar waarin de fouten van het beleid wel al werden aangegeven).
Midden februari publiceerde het Planbureau aangepaste groeiverwachtingen voor de Belgische economie. Deze herziening komt er met het oog op de begrotingscontrole die in maart gepland staat. Het Planbureau gaat uit van een groei van 1,2% in 2016 tegenover 1,4% in 2015. Enkele dagen eerder kwam ook de Europese Commissie met nieuwe vooruitzichten die eveneens uitgaan van een erg zwakke groei. Het is geen goed nieuws voor de federale regering. Er zullen snel bijkomende maatregelen op tafel liggen. De regering en het volledige establishment zijn al campagne aan het voeren om de werkenden en uitkeringstrekkers de besparingen te laten slikken. Ze hopen dat we alles met de glimlach aanvaarden alsof het de eerste besparingen zijn die op ons afkomen.
De Europese Commissie haalt uit naar het begrotingstekort van de Belgische regering dat boven de doelstellingen ligt. In 2015 was er een tekort van 2,9% van het BBP terwijl het begrotingstraject uitging van 2,5%. De vooruitzichten zijn niet veel beter: er wordt uitgegaan van een tekort van 2,8% dit jaar en 2,4% in 2017. Het had naar 2 en 1% moeten gaan. De bijkomende ‘inspanning’ wordt op 3,2 miljard euro geschat. Het kan iets lager liggen indien geen rekening wordt gehouden met het feit dat een deel van het tekort het gevolg is van de uitzonderlijke veiligheidsuitgaven en de uitzonderlijke kosten als gevolg van de vluchtelingencrisis. De Europese Commissie kondigde alvast aan dat het zal kijken naar het “begrotingsdoelstellingen op middellange termijn”, een doelstelling die op een structureel saldo van 0,75% is vastgesteld met een reeks overgangsmaatregelen die nog moeten genomen worden zoals een vermindering van de structurele uitgaven.
Het komt op een lastig moment voor de federale regering en het establishment in ons land. De moeilijkheden die de Duitse industriële productie kent, met een grotere krimp dan verwacht, doen vrezen voor negatieve gevolgen voor de Belgische economie. Het komt ook op een ogenblik dat de interne spanningen binnen de federale regering, die nooit uitblonk door stabiliteit, sterk oplopen. Denk maar aan de algemene kritieken op de incapabele minister Galant of de verschillende, maar gecoördineerde, aanvallen van CD&V op N-VA en meer in het bijzonder op minister van Financiën Van Overtveldt.
De regering en de Europese Commissie zullen ongetwijfeld nog een robbertje uitvechten over de exacte cijfers. Maar achter die kleine ruzie schuilt een grote eensgezindheid op twee punten: 1) de besparingen moeten doorgaan om de begrotingsdoelen te realiseren en 2) de factuur van die bijkomende besparingen moet eens te meer naar de werkenden en sociale-uitkeringstrekkers doorgeschoven worden. En dat terwijl aangetoond werd dat dit beleid niet werkt, meer nog: het is contraproductief.
Volgens hen ging de zogenaamde ‘tax shift’ vanaf dit jaar al voor economische groei zorgen. De verbetering van de concurrentiepositie van de bedrijven zou immers jobs creëren, zo luidde de logica. We horen nu al decennialang dat er steeds nieuwe cadeaus voor de bedrijven moeten komen en dat dit tot economische groei zou leiden. Het resultaat blijft echter uit. Zoals Einstein al opmerkte: “Steeds opnieuw hetzelfde doen maar een ander resultaat verwachten, is de definitie van waanzin.”
De thatcheriaanse regering zal de aanvallen op onze levensstandaard en onze rechten niet verminderen. Er is een permanente aanslag op de werkende bevolking. Iedere ruimte die we laten wordt meteen ingenomen. Elke zwakte langs onze kant wordt aangegrepen voor nieuwe agressie. De arbeidersbeweging moet er zich van bewust zijn dat de regering zwaktes laat zien. Laat er ons gebruik van maken om de komende maanden de collectieve kracht van de arbeidersbeweging bijeen te brengen en ons volgende tegenoffensief voor te bereiden, vertrekkende van het soort begroting dat we nodig hebben: een begroting waarin de groeiende rijkdom ingezet wordt voor de behoeften van de werkenden en hun gezinnen, de volledige gemeenschap en niet een handvol superrijken.
