Category: Lokaal – Wallonië

“Het jaar 2004. Heel België wordt bezet door het neo-liberalisme… Heel België? Neen! Een klein Ardens dorpje biedt verzet“. Zo zou een actuele versie van de Asterix-strips van Goscinny en Uderzo kunnen van start gaan. Zoals verzet geboden werd tegen de Romeinen, wordt in het revalidatiecentrum van Borgoumont (CRF) verzet geboden tegen het winstbejag.

Jan Croé, Eupen

Zoals het kleine Gallische dorpje wordt daar sinds zowat een jaar in het verzet gegaan tegen een nieuwe aanval op onze gezondheidszorg. In de instelling – met 135 bedden – doet het personeel al het mogelijke om de gezondheid van hun patiënten te verdedigen. De bosrijke omgeving rond de instelling is van cruciaal belang voor het genezingsproces van de patiënten, maar dat is buiten de neo-liberale zoektocht naar winst gerekend.

"De vrienden van Borgoumont"

Op 1 januari werd de Vervierse Intercommunale (inzake gezondheid) de nieuwe eigenaar van de CRF. De provincie Luik verkocht de instelling voor een symbolische euro aan de intercommunale onder leiding van de Vervierse burgemeester Dasama. Die toonde een enorme interesse voor deze operatie. De burgemeester is niet enkel het “hoofd“ van de gemeente en bestuurder van de intercommunale, maar ook directeur van het gezondheidscentrum Peltzer-la Tourelle (CHPLT) in Verviers.

Dat centrum werd vorige zomer onder vuur genomen en een chronische onderfinanciering opgelegd. De werknemers hebben zich tegen die financiering verzet en geëist dat verschillende gemeenten zouden bijspringen. Daarbij is begonnen met de bouw van een nieuwe vleugel die vanaf 2007 een deel van de patiënten zou opvangen die voordien door CRF werden opgevangen.

Het is de bedoeling om er een winstgevende instelling van te maken, waardoor de intercommunale zo weinig mogelijk wil investeren en wil besparen op de rug van de werknemers en de patiënten. De organisatie “Vrienden van Borgoumont“ stellen daartegenover de eis om op te komen tegen de uitverkoop van de gezondheidszorg en tegen ontslagen.

Eisen

Bovendien wordt de vraag gesteld wat met het gebouw in de bossen zal gebeuren als de patiënten vanaf 2007 naar Verviers moeten. In Borgoumont en omgeving wordt gevreesd dat Desama en de intercommunale uit die operatie nog wat geld willen slaan. Een vroegere patiënt van de instelling stelde: “Wat zullen ze ervan maken? Een toeristisch centrum of erger. Het is een belediging voor iedereen die er gevochten heeft tegen hun ziektes of die er verbleven hebben of overleden zijn.“

Tegenover dat scenario hebben de “Vrienden van Borgoumont“ de eis naar voor gebracht dat het verzorgen van patiënten centraal moet blijven in de instelling, en er een verdere specialisatie komt op een aantal domeinen. Een nieuw op te richten intercommunale – met de gemeenten Stoumont, Aywaille, Troi-Pont, Spa en andere gemeenten – zou de instelling kunnen overkopen van de Vervierse intercommunale. Die eisen zullen overgemaakt worden aan de bevoegde politici en er wordt ook met een petitie gewerkt waarvoor reeds 15.000 handtekeningen zijn opgehaald om zo een bredere sensibiliseringscampagne te kunnen voeren.

Krachtsverhouding opbouwen

De campagne van de “Vrienden van Borgoumont“ wordt sterk gedragen door de lokale bevolking. Die wil haar gezondheidszorg niet opofferen voor een neo-liberale politiek. Tegelijk echter wordt teveel vertrouwen gegeven aan de verantwoordelijke politici die ook medeplichtig zijn aan de poging om de CRF uit te verkopen. Het zal belangrijk zijn om verder te gaan om te vermijden dat alle inspanningen teniet gedaan worden door een nieuwe nederlaag waarbij het idee zou kunnen overheersen dat verzet tegen de aanvallen niets oplevert.

Het zal dan ook belangrijk zijn dat de aandacht gericht wordt op diegenen die in laatste instantie de nodige druk kunnen uitoefenen om een strijd te winnen. De werknemers van CRF, CHPLT en de gezondheidssector in het algemeen, naast werknemers van andere sectoren en de lokale bevolking moeten daarbij actief betrokken worden. De “Vrienden van Borgoumont“ kunnen daarbij iedere ondersteuning gebruiken om een echte krachtsverhouding op te bouwen. Vanuit die basis kan de verdediging van de gezondheidszorg opgenomen worden tegenover het winstbejag of de spelletjes van de lokale politici. Zo kunnen we tot een sterke vorm van verzet komen, een vorm van verzet waarvoor de Ardennen bekend staan!

Vorige maandag, op 18 oktober, kwamen zo’n 400 studenten van de Luikse universiteit bijeen voor een protestactie. Ze protesteerden tegen de verhoging van het intermediair inschrijvingsgeld (het inschrijvingsgeld voor studenten die net geen beurs krijgen) met 55%. De studenten eisten dat het oude bedrag van 277 Euro terug zou ingevoerd worden. De actie werd georganiseerd door het Studentencomité tegen de verhoging van het inschrijvinggeld (Collectif Etudiant Contre l’Augmentation du Minerval – CECAM), een initiatief waarin de Luikse afdeling van de EGA (Franstalige Actief Linkse Studenten) erg actief betrokken is.

Simon Hupkens

Terwijl de officiële studentenvertegenwoordigers reeds maandenlang tevergeefs onderhandelden met de rector en weigerden een initiatief te nemen voor een mobilisatie, beslisten de studenten van CECAM en EGA om het rectoraat gedurende een nacht te bezetten. Op die basis verkregen we van rector Willy Legros beloftes. En het ziet ernaar uit dat Legros zijn beloftes zal houden aangezien donderdag de rector reeds 100.000 euro extra heeft toegekend aan de begroting voor de sociale dienst, een bedrag waarmee de eisen van CECAM kunnen ingewilligd worden.

Willy Legros, een man van zijn woord?

De rector werd onder druk gezet en hoopt door toe te geven dat kan vermeden worden dat er een radicale studentenbeweging ontwikkelt aan zijn universiteit. In tegenstelling tot wat de officiële studentenbureaucratie had gesteld, blijkt echter eens te meer dat enkel een collectieve strijd tot resultaten leidt. Het collectief heeft bovendien een actie georganiseerd op een democratische wijze waarbij alle beslissingen genomen werden door algemene vergaderingen waarop alle studenten welkom waren (ook de studentenvertegenwoordigers).

De campagne tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld en de bezetting van het rectoraat kregen bovendien de steun van een aantal professoren, assisten en personeelsleden, alsook van een aantal verenigingen in het Luikse. Dat is belangrijk om aan te tonen dat de strijd van studenten niet beperkt is tot hun eigen positie, maar een zelfde strijd is als die van alle slachtoffers van het neo-liberale beleid van de regering.

We beseffen dat de toegeving van de rector en de toekenning van 100.000 Euro slechts een onzekere en tijdelijke overwinning is. De situatie in het onderwijs, de universiteiten en zeker de hogescholen, blijft problematisch. Het is daarom dat het van cruciaal belang is om verder te strijden voor gratis en degelijk onderwijs waarbij een algemene herfinanciering van het onderwijs geëist wordt, in solidariteit met het personeel en door het opbouwen van een radicale studentenbeweging die de balans kan doen overhellen in de richting van solidariteit en sociale rechtvaardigheid.

Op 30 juli om 8u55 ontploft een gaspijp die onder hoge druk staat en onder de industriële zone van Gellingen loopt. Hierbij komen 21 mensen om op de dag zelf. Meer dan 100 mensen raken gewond. Sommigen verkeren in kritieke toestand met 2de en 3de graads brandwonden. Enkele slachtoffers – de arbeiders aan het werk op de zone, de brandweer, bestuurders die dichtbij de catastrofe reden – die de vlammenzee probeerden te ontvluchten, werden dood teruggevonden in de verkoolde velden rond de zone.

Guy Van Sinoy

Het onderzoek om de oorzaken van de catastrofe te achterhalen, zal lang zijn. Toch zijn er nu al een aantal bezwarende feiten. Waarom staat men toe dat een industriële zone wordt geïnstalleerd boven een gaspijpleiding? Het alarm werd om 8u30 geluid, maar er vond geen enkele evacuatie van de zone plaats.

De brandweer, politie en technici van Electrabel die naar de plaats van het drama werden gestuurd enkele tientallen minuten vooraf – omdat er een gaslek was gesignaleerd – negeerden het feit dat het ging over een pijpleiding van 90cm onder hoge druk.

Erger nog: in de toelating die in september 2003 aan de groep Diamant Board – waarvan de installaties onder constructie door de explosie werden vernietigd – gegeven werd, spreekt men over de aanwezigheid van een gaspijpleiding onder de grond. In het plan voor de wijziging van de sector uit 1993 is er echter geen spoor over terug te vinden. Het stuk pijpleiding dat ontplofte vertoonde krassen aangebracht door een graafmachine (laadmachine, bulldozer).

De Confederatie Bouw heeft, naar aanleiding van deze catastrofe, een complete inventaris van alle ondergrondse leidingen in België gevraagd. Onder het asfalt is het immers een jungle! De distributiemaatschappijen (Belgacom, de water-, gas- en elek-triciteitsdistributie) treden anarchistisch op.

Met de liberalisering van de markt van telecommunicatie, gas en elektriciteit zal het aantal maatschappijen en organismen dat betrokken is bij ondergrondse leidingen nog toenemen. Dit zal het beheer van de ondergrond nog ingewikkelder maken, terwijl ons land reeds 400.000 km aan ondergrondse leidingen telt.

De catastrofe in Gellingen is voor het gastransport wat de schipbreuk van de Erika was voor het vervoer van petroleum per boot. In een wereld waar het anarchistisch kapitalisme, de wetten van de jungle en een ongebreideld winststreven heersen, is het een utopie om te geloven dat private maatschappijen bereid zijn om energieproductie (steenkool, petroleum, elektriciteit, gas, kernenergie) en het transport daarvan in alle veiligheid te laten verlopen. Deze veiligheid heeft namelijk een prijs en die weegt zwaar op de rendabiliteit en de winsten. De enige manier om te garanderen dat de productie, de opslag en de distributie van energie op een milieuvriendelijke en veilige manier gebeurt, is door de sector te nationaliseren en onder controle van de arbeiders en hun gezinnen te plaatsen.

Nog een laatste shockerende kwestie. De nationale begrafenisplechtigheid van de slachtoffers op 4 augustus werd enkel voor 7 van de slachtoffers georganiseerd: 5 brandweermannen, een politieman en een bediende van Electrabel. Geen plechtigheid voor de arbeiders van Diamand Board, die gedood werden op de plaats van hun werk. Vanwaar deze ongehoorde discriminatie? Hebben alle slachtoffers niet het recht op dezelfde eerbied?

Terwijl het Franstalige FN het goed doet in de opiniepeilingen, blijkt de werking van de partij eerder een krabbenmand te zijn zonder veel actieve betrokkenheid. De goede peilingen voor het FN zijn eerder te danken aan de uitstraling van de Franse Jean-Marie Le Pen en diens troepen, dan van de Belgische FN-voorzitter Daniël Féret en zijn kleine aanhang.

Dit werd eens te meer duidelijk in Luik waar de partij niet zou kunnen opkomen voor de regionale verkiezingen. De partij had naar verluidt peterslijsten opgehaald, maar deze konden vorige zaterdag niet binnengeleverd worden. Aanleiding voor de problemen was een interne discussie binnen het FN.

Het is niet eens zo vreemd binnen het Franstalige extreem-rechtse milieu, maar eens te meer is een strijd gevoerd voor de leiding. Blijkbaar wil iedereen er "führer" zijn. Op 5 mei werd Joseph Franz, één van de weinige actieve leden van het FN in Luik, uit de partij gezet. Franz was verantwoordelijk voor het Luikse FN en werkte als parlementair medewerker voor het FN. Hij was voor 5 mei de kandidaat-lijsttrekker voor het FN en zou op basis van de opiniepeilingen een zetel bemachtigd hebben.

FN-voorzitter Féret besliste echter om een eigen marionet naar voor te schuiven en de Luikse FN-leider aan de kant te schuiven. Hierop weigerde Franz om de gewettigde peterslijsten aan de FN-voorzitter te overhandigen en deze trok naar de rechtbank.

De interne FN-discussie werd verdergezet voor de rechtbank van Luik tijdens een procedure in kort geding. Féret eiste dat Franz de peterslijsten toch zou overhandigen. Die verklaarde echter dat een deel van de peterslijsten "mogelijks" vals zijn. Hij verklaarde dat er "mogelijks" een aantal peterslijsten gekopieerd waren van bij vorige verkiezingen waarbij de handtekeningen vervalst werden. In het verleden zijn overigens reeds verschillende FN-leden veroordeeld wegens schriftvervalsing bij peterslijsten.

De rechtbank leek geneigd om Franz een dwangsom op te leggen indien hij de lijsten niet overhandigde. Hierop verklaarde Franz echter dat hij de lijsten niet kon overhandigen omdat ze niet meer bestaan… Woedende partijmilitanten zouden de lijsten verbrand hebben omdat Franz niet langer de lijsttrekker was. Bovendien dreigde Franz dat hij eens open kaart zou spelen over het FN en een aantal schandalen naar buiten brengen. Zo zouden er financiële misbruiken zijn in de partij.

Resultaat: het FN zou niet opkomen in Luik en uiteraard kijken we al uit naar de schandalen die Franz beloofd heeft te openbaren… Alleszins is duidelijk dat deze krabbenmand geen alternatief vormt op de traditionele partijen en niet bezig is met het verdedigen van de belangen van de arbeiders en jongeren.

Het decreet-Dupuis, de toepassing van de Bologna-akkoorden in Wallonië, lokte een reactie uit van de studentenorganisaties FEF en UnECoF. Hun verzet is echter onduidelijk: ze zien de vermarkting van het onderwijs eerder als een mogelijk risico, dan een fundamenteel gevaar.

Simon, EGA-Luik

Op geen enkel vlak werden hun eisen ingewilligd. Minister Dupuis heeft zich er toe beperkt een schijn van herfinanciering toe te kennen aan de universiteiten (waarmee in een klap de ontevredenheid bij de hogescholen nog toenam en de ontluikende protestbeweging verdeeld raakte).

Een grote betoging heeft enkele tienduizenden studenten samengebracht bij het begin van het academiejaar, wat vooral te danken was aan de mobilisatie van de hogescholen, gestuurd door de directies. Sindsdien hebben de directies van de hogescholen verkregen wat ze wilden (de gelijkstelling met de universitaire opleiding voor enkelen onder hen) en verminderden de mobilisaties.

Actief Linkse Studenten (in Franstalig België: EGA) heeft deelgenomen aan alle mobilisaties. We hebben zo gezien met welk gebrek aan overtuiging de acties werden gevoerd door de officiële studentenvertegenwoordigers. Zij denken niet in termen van massale actie om stappen vooruit te zetten. Ze verkiezen met de minister te discussiëren, zonder de nood te zien van het opbouwen van een krachtsverhouding. Het is een bureaucratische mentaliteit die geen lessen trekt uit het verleden.

De strijd tegen het decreet-Lebrun van ’94-’95 maakte duidelijk voor de studenten van de hogescholen dat ze hun strijd moesten verbinden met die van de scholieren en de leerkrachten. Dat ze massale, zichtbare acties moesten voeren, zoals de blokkage van de grote verkeersaders van de stad. Wanneer de studenten op straat staan te betogen kunnen organisaties als FEF en UnECoF wegen op de onderhandelingen. Dat blijken de studentenbureaucraten te vergeten – het is dat wat ALS naar voor wil brengen op de acties.

We voeren dit soort actie overal waar het mogelijk is. Zoals in Luik, waar we een actie in het centrum van de stad organiseerden met als eindpunt het PS-secretariaat. Dit ondanks de weigering van het stadsbestuur om de betoging toe te staan en de aarzelingen van de studentenvertegenwoordigers. Dankzij deze actie werden we ontvangen door de autoriteiten, wat niet mogelijk was geweest door in onze zetel te blijven zitten. Hoewel men zich geen illusies moet koesteren over de resultaten van deze actie op zich, blijft het een voorbeeld van wat men kan bereiken met actie.

Vandaag voerden zo’n 1.000 mensen actie in Casteau, vlakbij Mons, aan de NAVO-basis SHAPE. De actie werd georganiseerd door Bomspotting VZW. Er waren heel veel georganiseerde activisten, waaronder een erg ruime delegatie van de Linkse Socialistische Partij / Mouvement pour une Alternative Socialiste. Ruim 100 van onze leden en sympathisanten waren present.

Geert Cool

Op de bussen werd medegedeeld dat het de bedoeling was om in kleine groepjes opgepakt te worden terwijl we zo dicht mogelijk bij Shape zouden raken. Wij waren het niet eens met de opsplitsing in kleinere groepen en vonden het beter om met grotere groepen samen te blijven teneinde harde repressie te kunnen vermijden en ervoor te zorgen dat we ook verder zouden raken op de militaire basis.

Twee jaar geleden was de Bomspotting actie op Kleine Brogel voor het eerst massaal en trokken we met heel de groep samen op de militaire basis waardoor we verder dan ooit raakten op die basis. Door in te haken konden we harde repressie vermijden. Collectieve actie is volgens ons de sterkste vorm van directe actie omdat het de krachtsverhouding in de samenleving duidelijk maakt in plaats van zich te baseren op elementen als de snelheid waarmee individuele betogers kunnen lopen of hoe goed ze zich kunnen verstoppen in de bossen.

Op de bussen werden de deelnemers aan de actie gevraagd een engagementsverklaring te ondertekenen om vreedzaam te betogen. Op zich hebben we daar niets op tegen, ook al hebben wij geen verklaring nodig om vreedzaam te betogen. Jammer genoeg werd op een bus vanuit Antwerpen aan vier ongeorganiseerde activisten gevraagd om van de bus te stappen omdat ze de verklaring niet hadden ondertekend, ze werden in het midden van de velden gedropt! Dat is niet de wijze waarop nieuwe jongeren zullen aangetrokken worden tot een actie of tot betrokkenheid bij het opzetten van de actie.

Aan de militaire basis van Shape werden heel veel betogers gedropt rond de bossen om dan verder te trekken in kleinere groepen. Een aantal LSP-leden ging mee met deze groepen en werden ook snel opgepakt. De meeste leden verzamelden echter aan de centrale ontmoetingsplaats en trokken met een 60-tal betogers op pad. Die trokken tot vlak voor de centrale ingang van Shape en werden daar opgepakt. Onder hen een grote groep leden en sympathisanten uit Mechelen. Op de bus vanuit Mechelen werd op voorhand gediscussieerd om samen te blijven en te betogen in plaats van af te stappen in de bossen rond Shape. Aangezien er bijna enkel leden en sympathisanten van Internationaal Verzet op die bus zaten, werd quasi collectief gekozen voor die optie.

Eens opgepakt werd iedereen op een weide geplaatst in tenten. Er waren ook sandwiches voorzien en iets om te drinken, een stap vooruit in vergelijking met vorig jaren. Negatief was wel de houding tegenover de minderjarigen die op een geblindeerde bus samengeplaatst werden. Enkele leden van Internationaal Verzet uit Beveren en Gent zeiden achteraf dat er op die bus slechts een 30-tal zitplaatsen waren terwijl ze met meer waren. Ook werkte de verluchting amper en werden ze brutaal behandeld, terwijl ze als minderjarigen net geacht werden een betere behandeling te krijgen.

We zaten enkele uren vast. Met een groep leden vanuit Antwerpen werden we bijna onmiddellijk opgepakt toen we met onze bus gedropt waren in een bos. Om 11u30 zaten we vast en pas na 17u werden we vrijgelaten. In de tenten was de sfeer gelukkig goed, zelfs daar werden slogans geroepen en werd gezongen. Socialistische strijdliederen als Bandiera Rossa of De Internationale weerklonken.

Vreemd genoeg blijken de officiële media vooral aandacht te hebben voor enkele politici van traditionele partijen die marginaal aanwezig waren. Parlementsleden als Van Krunkelsven of Spiritisten als Lambert waren aanwezig, maar met heel weinig aanhangers en blijkbaar enkel omdat ze uit ervaring weten dat ze er de media kunnen halen. Hun voornaamste bekommernis is niet om te protesteren tegen kernwapens, tegen oorlog of tegen uitbuiting, maar wel om met hun smoel op de TV te komen. Moesten ze echt iets willen doen tegen de aanwezigheid van kernwapens in België, waarom doen ze er dan niets aan vanuit de regering? Er waren politici van zowel Sp.a/Spirit als VLD. Zij vormen de regering en houden daar hun mond als het over kernwapens gaat. Dat is pure hypocrisie.

Voor komende acties zal het belangrijk zijn dat er een grondige discussie is over de te volgen taktieken. Onder de opgepakten was duidelijk dat LSP en Internationaal Verzet een belangrijke factor vormen in de beweging. Wij willen de beweging versterken en willen ook discussiëren over hoe we zo efficiënt mogelijk kunnen actievoeren. Dat zal volgens ons zijn door collectieve acties die met een gedisciplineerde directe actie veel sterker zouden zijn. Daartoe is het noodzakelijk om aan de scholen, universiteiten,… te mobiliseren en jongeren te organiseren om samen de actie voor te bereiden. Vanuit actieve mobilisatiecomités die gedurende langere tijd zichtbaar campagne voeren kan een grotere betrokkenheid bereikt worden. Daarnaast is het volgens ons ook belangrijk dat we ons uitspreken tegen de traditionele politici die wel komen deelnemen, maar geen politiek verlengstuk bieden voor de duizenden jongeren en arbeiders die willen opkomen tegen oorlog en tegen uitbuiting. We zullen moeten bouwen aan een eigen politiek verlengstuk zodat de regering in het vervolg bij massale anti-oorlogsacties, zoals we die eerder dit jaar ook in België zagen (15 februari, Dag X), niet op hypocriete wijze de beweging kan uitzitten om dan gewoon door te gaan met al hun plannen.

Deze discussies willen we voeren met de Linkse Socialistische Partij. Contacteer ons voor meer informatie of om deel te nemen aan onze werking, word actief en verzet je! Sluit aan bij LSP!