Category: Lokaal – Wallonië

Maandag werd de kamerlijst van CAP te Henegouwen, net als die van PvdA+, DLC, UNI, WALLON, PARTI WALLON, Vivant en FNB afgewezen door de voorzitter van het kiesbureau van de provincie Henegouwen. CAP dient hiertegen uiteraard beroep in en dit komt donderdag voor. We zullen de juridische argumentatie daar laten gepaard gaan met een actie voor de rechtbank.

Aanleiding daartoe was een klacht van Front National tegen Force National en bij uitbreiding tegen alle lijsten die kandidaten hebben ingediend op basis van formulier A3, een “verklaring van voordracht van kandidaat door kiezer”, waarvan er om een lijst in de provincie Henegouwen neer te kunnen leggen 500 nodig zijn.

Lijsten die gebruik hebben gemaakt van handtekeningen van uittredende parlementairen, waarvan er slechts 3 vereist zijn per kiesomschrijving, werden niet weerhouden. Het gaar hier uiteraard om PS, MR, Ecolo en CdH, maar ook om PC en CdF, die beide konden rekenen op handtekeningen van parlementairen van de traditionele partijen. Voorts had RWF op basis van een soortgelijke ervaring bij de verkiezing van het Europees parlement 2004, een zinnetje toegevoegd waarin de voordracht verlenende kiezers verklaren op de hoogte te zijn van de samenstelling van de lijst. Force National had aan iedere voordracht bij het neerleggen van haar lijst de lijst van kandidaten geniet. Het argument van Front National dat dit pas later was gebeurd, werd door de rechter afgewezen wegens onbewezen.

De overige 8 lijsten, inclusief CAP, hadden het officiële formulier A3 zoals voorzien op de website van de overheid gebruikt. Zowel voor de beide senaatslijsten (Mechelen en Namur), in dit geval op basis van formulier B4, als voor de kamerlijsten in West-Vlaanderen, Oost-Vlaanderen, Limburg, Antwerpen, Vlaams Brabant, Brussel-Halle-Vilvoorde en Luik volstond dit voor het aanvaarden van de lijsten. Enkel voor de voorzitter van het kiesbureau van Henegouwen was dit onvoldoende.

Volgens de betrokken rechter zou de wet hier immers verschillende interpretaties toelaten. Hij kiest voor de meest strikte nl. dat iedere verlener van een voordracht bij het tekenen van die voordracht de volledige lijst van kandidaten ter inzage moet hebben. In 2004 had de toenmalige voorzitter van het kiesbureau voor de Europese verkiezingen in de Franstalige kiesomschrijving aanvankelijk de kieswetgeving op dezelfde manier geïnterpreteerd.

Uiteindelijk stond de voorzitter de gewraakte lijsten toe, officieel ten uitzonderlijke titel omdat we slecht waren ingelicht, feitelijk omdat “de kieswetgeving op dit vlak verschillende interpretaties” toestond. Sindsdien werd de kieswetgeving op dat punt niet meer gewijzigd, maar diezelfde rechter keurde deze keer voor de senaat wel de voordrachtlijsten goed op basis van het loutere formulier A3.

Omkeren van de bewijslast

De rechter, voorzitter van het bureau van de kiesomschrijving Henegouwen, gaat ervan uit dat het loutere gebruik van de officiële documenten vooronderstelt dat de voordrachtverleners de kandidatenlijst niet vooraf konden inzien. Volgens ons is dat een denkfout. Alle voordrachtverleners van de lijst CAP hebben vooraf kennis genomen van de samenstelling van de lijsten. De andere gewraakte lijsten verklaren net hetzelfde.

Wij sluiten niet uit dat hier en daar bij sommige lijsten lichte aanpassingen zijn doorgevoerd sinds het begin van de inzameling van de voordrachtlijsten. Dat was het geval bij zowat alle traditionele partijen en ook bij de lijst Dedecker, die zeer recent nog voormalig SPa senator Mimount Bousakla als lijstduwer op haar Antwerpse kamerlijst plaatste, maar bij ons weten werden in geen enkel geval de belangrijkste kandidaten, noch de aard van de lijst gewijzigd. Wij vrezen dat de voorzitter van de kiesomschrijving in dit geval feitelijk de bewijslast omkeert en uitgaat van schuld tot het tegendeel bewezen is. Wij dachten dat men volgens het Belgisch recht onschuldig was tot het tegendeel bewezen was, zoals het kiesbureau zelf reeds aangaf in het geval van Force National.

Obstakels voor kleine lijsten

Kleine lijsten zijn sowieso al benadeeld. In tegenstelling tot partijen die beroep kunnen doen op uittredende parlementsleden, moeten zij per kiesomschrijving een bij voorbaat bepaald aantal kiezers vinden die bereid zijn hen voor te dragen. Voor de kamer valt dat best mee, ten hoogste 500 per provincie. Voor de senaat zijn echter per kiesomschrijving maar liefst 5.000 voordrachten vereist. Als men aan iedere kiezer die de kandidaten wil voordragen slechts een half uurtje besteedt, zit men al gauw aan een totaal van 2.500 uren intensieve arbeid, een hele karwei voor mensen die zich hieraan niet voltijds kunnen wijden. Het is geen toeval dat de partijen die wel over volksvertegenwoordigers en senatoren beschikken, ondanks het intensieve contact met de kiezers dat dit veronderstelt, deze kelk aan zich laten voorbij gaan en telkens weer opteren voor de handtekening van 3 parlementairen.

Het ophalen van voordrachtlijsten is een karwei, ze laten wettigen op de gemeentehuizen is echter een regelrechte marteling. De gemeenten wordt opgedragen de voordrachtlijsten te wettigen, zoals ze soms ook een bewijs van goed gedrag en zeden moeten afleveren. Heel wat gemeentelijke overheden weten echter niet wat ermee aan te vangen. Sommige gemeenten beweren de kieslijsten niet te hebben ontvangen en weigeren op die basis de voordrachten te wettigen. Andere gemeenten, in de rand van Brussel, weigeren Franstalige voordrachten te wettigen. Nog andere gemeenten weigeren voordrachten van kiezers die voor senaat en kamer dezelfde lijst voordragen, wat nochtans volstrekt in orde is. Men heeft de gelegenheid daar allemaal klacht tegen in te dienen op donderdag 17 mei tussen 14 en 16.00 u., maar er zijn danig veel onregelmatigheden, dat dit een regelrechte procedureslag vereist die uiteraard tijd en energie opeist die anders aan de politieke campagne kan besteedt worden.

Kleine lijsten hebben sowieso al minder toegang tot de media. Als ze dan nog eens geweigerd worden in de talloze verkiezingsprogramma’s, zowel van de commerciële als de openbare zenders of nauwelijks aan bod komen in de geschreven pers, vereist het een enorme inspanning om alsnog de kiezer te bereiken. Bovendien beschikken ze noch over overheidsdotaties en in het geval van CAP evenmin over kapitaalkrachtige sponsors. Resultaat: CAP moet het doen met een budget dat nog geen 100ste bedraagt van een doorsnee verkiezingsbudget van een traditionele partij en kan bijgevolg hooguit een fractie van de kiezers bereiken.

De letter en de geest van de wet

Iedere kiezer heeft volgens de wet het recht kandidaat te zijn mits een beperkt aantal voorwaarden die een minimum aan representativiteit veronderstellen. Om die representativiteit te garanderen werden een aantal voorwaarden aan verkiezingsdeelname gekoppeld, onder meer een aantal kiezers die een “verklaring van voordracht van kandidaat “ ondertekenen. Met uitzondering van het kiesbureau van Henegouwen beschouwt ieder kiesbureau in België die voorwaarden als voldaan als men er onder meer in slaagt de nodige gewettigde voordrachten binnen de gestelde termijn in te dienen.

Blijkbaar is dat ook de interpretatie die de overheid hieraan geeft, omdat ze in haar uitgebreide documentatie, waarin stap voor stap iedere vereiste wordt uitgelegd, nergens melding maakt dat de kandidatenlijst toegevoegd moet worden aan iedere voordracht. Het kiesbureau van Henegouwen verengt het democratisch streven van de kieswet, onder meer door bijkomende voorwaarden op te leggen, waardoor door de wet weliswaar naar de letter wordt toegepast, maar de doelstelling van de wetgever nl. een zo groot mogelijk respect voor de rechten van de burger, weliswaar mits een voorwaarde van representativiteit, uit het oog wordt verloren.

De afgelopen maanden werden in de Luikse wijk Droixhe verschillende acties georganiseerd door de huurders van sociale appartementen. Ze werden daarbij bijgestaan door leden van LSP/MAS. Enkele blokken van de huisvestingsmaatschappij Atlas worden gerenoveerd, maar er zijn tal van problemen inzake tijdelijke huisvesting en het niet nakomen van de beloftes tot financiële steun tijdens de werken.

François Laurent

Op vrijdag 18 augustus werd opnieuw actie gevoerd. De actievoerders eisten de nakoming van de mondelinge beloftes die eerder werden gedaan door Maggy Yerna van de huisvestingsmaatschappij (en PS-kandidate bij de komende gemeenteraadsverkiezingen). Yerna beloofde financiële steun in een gesprek bij een vorige actie.

De dag voor de actie werd het gerucht verspreid dat de kantoren van Atlas dicht zouden zijn op 18 augustus. Dat bleek echter niet het geval te zijn. Er stond wel een agressieve bewaker. Uiteindelijk mochten drie vertegenwoordigers binnen om de eisen over te maken.

Na de actie werd besloten om de strijd verder te zetten. Dezelfde avond gingen we Yerna persoonlijk opzoeken bij de opening van een nieuw regionaal lokaal van de PS. Daar werd ook burgemeester Demeyer (PS) aangesproken. Die beloofde de huurders te steunen. Yerna hield zich beperkt tot de melding dat er vooruitgang is in het dossier…

Het lijkt erop dat we moesten wachten tot de periode van de gemeenteraadsverkiezingen om enig gehoor te vinden bij de politici. We zullen echter blijven strijden tot de eisen volledig ingewilligd zijn.

> Foto’s vanop de actie

De afgelopen maanden werd in de Luikse wijk Droixhe (steevast bestempeld als “probleembuurt”) campagne gevoerd door de huurders van sociale woningen. De huisvestingsmaatschappij Atlas is er enkele grote appartementsblokken aan het renoveren, maar dat verloopt niet naar de wens van de bewoners.

Simon Hupkens

De huurders van de sociale appartementen werden gemobiliseerd naar enkele algemene vergaderingen. Er werd tevens een petitie opgezet, die werd afgegeven op het kantoor van de huisvestingsmaatschappij dat korte tijd werd bezet. Een 30-tal huurders nam deel aan die bezetting. Ze werden uiteindelijk ontvangen door de voorzitster van de huisvestingsmaatschappij, Magyy Yerna.

Maggy Yerna toonde bij dat gesprek aan op welke hautaine en arrogante wijze ze naar de huurders kijkt. Yerna is schepen en lokaal kopstuk van de PS. Ze is het duidelijk niet gewoon om met gewone arbeiders te spreken. Anderzijds beseft ze dat een beweging van de sociale huurders problemen kan veroorzaken voor haar verkiezingscampagne…

Bijgevolg ging ze akkoord om met de huurders te spreken over de problemen: de noodzaak van degelijke tijdelijke opvang voor huurders wiens appartement wordt gerenoveerd, meer veiligheid op de werven, hulp bij het verhuizen en vergoedingen voor schade. Na enkele bijeenkomsten stelde Yerna voor om tot een akkoord te komen.

De beweging van de huurders leidde er ook toe dat de officiële huurdersorganisatie wakker werd en zich haastte om de eisen van de beweging te steunen. Yerna had wellicht gehoopt dat er een verdeeldheid zou ontstaan tussen de “officiële” vertegenwoordigers en het “spontane” comité. De huurders van Atlas beseften echter dat eenheid in hun belang was.

In deze campagne waren leden van LSP/MAS actief betrokken. De beweging werd geleid door de huurders zelf. Onze militanten hebben hen bijgestaan met raad en praktische middelen. De uiteindelijke beslissingen werden genomen door de huurders zelf.

De ontwikkeling van een beweging en het voeren van een strijd, versterkt ook onze standpunten en onze visie.

De vergaderingen waren soms bijzonder gespannen of chaotisch, maar we zijn er in geslaagd om iedere mogelijke verdeeldheid (tussen verschillende gemeenschappen of tussen huurders van verschillende blokken) tegen te gaan. Ook slaagden we erin om iedere recuperatie door zelfverklaarde “leiders” en lokale politici tegen te gaan. Dat kon enkel door de grote betrokkenheid van de huurders zelf.

Als de huurders nu volhouden, is het mogelijk en zelfs waarschijnlijk dat een overwinning zal worden afgedwongen.

De schandalen in het PS-bastion Charleroi blijven zich opeenstapelen. Verkozenen en politieke verantwoordelijken tonen aan waar een gebrek aan controle van de bevolking op het beleid toe leidt. Tal van kopstukken en vertrouwelingen van kopstukken werden opgepakt wegens corruptie en fraude.

Nicolas Croes

Jean-Pierre De Clerq, “socialistisch” provincieraadslid in Henegouwen en een vertrouweling van voormalig Waals minister-president Van Cauwenbergh (PS), wordt beschuldigd van verduistering bij het beheer van faillissementen als curator. Het gaat om meer dan 210.000 euro.

PS-schepen Lucien Cariat, verantwoordelijke voor de afval-intercommunale ICDI, zit in de gevangenis. Eric Somme, voorzitter van basketbalclub Spirou, wordt beschuldigd van het verduisteren van overheidsmiddelen en actieve corruptie. Patrick Henseval van het kabinet van burgemeester Van Gompel is opgepakt wegens verduistering, corruptie,…

Robert Wagner, patroon van de groep die naar hem werd genoemd, wordt beschuldigd van fraude en corruptie. Eind jaren 1990 kreeg hij een subsidie van 85.000 euro van het Waalse Gewest en de Europese Unie. Dat geld moest terugbetaald worden, wat niet gebeurde.

Moest het niet met ons geld zijn, zouden we er misschien nog mee kunnen lachen. De zogenaamde “socialisten” van de PS bereiden met het misbruik van overheidsmiddelen een verdere doorbraak van het extreem-rechtse Front National voor. Uiteraard zijn niet alle leden of verkozenen van de PS profiteurs en carrièristen, maar wat in Charleroi gebeurt, is toch veelzeggend!

Het beheer van sociale huisvesting in Wallonië is sinds de affaire Carolo in Charleroi en andere schandalen bijzonder omstreden. Nu zijn er ook problemen in Droixhe. Deze voorstad van Luik heeft de reputatie dat het een probleembuurt is. De sociale huisvestingsmaatschappij Atlas voert er momenteel renovatiewerken uit in enkele grote appartementsblokken. Dat leidt echter tot heel wat problemen.

Simon Hupkens

Nadat de sociale huisvestingsmaatschappij de situatie in de appartementsblokken systematisch had laten verrotten, werd aangekondigd dat er zou geïnvesteerd worden. De overheid zou eindelijk iets doen om kwaliteitsvolle sociale woningen te creëren! Waarom werd die beslissing genomen? Had het iets te maken met het feit dat een deel van het project werd uitbesteed aan een private investeerder uit Nederland?

Het is wellicht geen toeval dat er overheidsmiddelen worden vrijgemaakt net voor de sociale woningen deels in privé-handen zullen komen. Maar dat is niet de essentie van het probleem. De huurders stonden aanvankelijk positief tegenover de aankondiging. Eindelijk zou er iets gedaan worden aan hun woningen. Maar Atlas deed niets om de werken voor te bereiden. Zo werd ontdekt dat er in een aantal appartementen tijdens de renovaties 4 tot 6 weken geen ramen zijn (het kader wordt vervangen), terwijl er wel nog mensen in wonen…

De werken lopen bovendien heel wat vertraging op. De aannemer had een foute inschatting gemaakt van de duur van de werken. Het resultaat van de slechte timing is dat er nu appartementen maar half afgewerkt worden, er zijn plafonds die nog in slechte staat zijn, muren met vochtplekken,…

Een aantal ontevreden huurders begonnen van zich te laten horen. Atlas probeerde het ongenoegen te sussen: de huisvestingsmaatschappij nam 4 sociologen van de Luikse universiteit onder de arm om de reacties van de huurders te onderzoeken… Bovendien moeten de sociologen individueel contact opnemen met de huurders om een oplossing te vinden voor de problemen.

De huurders brengen een andere versie en stellen dat de gesprekken er eerder op gericht zijn om hen te overtuigen dat de situatie niet zo dramatisch is. Tegenover de inertie van Atlas en de weigering om tegemoet te komen aan de eisen van de huurders, hebben een aantal huurders de afgelopen weken besloten om in actie te komen.

Samen met enkele militanten van MAS (Franstalige LSP) uit de wijk, werd een comité opgezet. Dat comité eist een betere renovatie en een betere organisatie van de werken. Op een bijeenkomst waren er zo’n 70 huurders aanwezig en er was een vrij efficiënte media-campagne om de druk op de huisvestingsmaatschappij op te drijven.

Na de eerste vergadering werd besloten om een petitie op te zetten waarin onder meer tijdelijke opvang werd geëist voor gezinnen in wiens appartement wordt gewerkt, naast schadevergoedingen voor schade bij de werken. Sinds midden april worden handtekeningen opgehaald.

De directie van Atlas weigerde ieder gesprek. Daarom werd besloten om de petitie te gaan afgeven bij Atlas en dit te combineren met een actie. Op 28 april verzamelden een 50-tal huurders uit Droixhe om de petitie af te geven. 500 mensen hadden die ondertekend. Bij het afgeven van de petitie konden we even spreken met verantwoordelijken van Atlas om onze eisen duidelijk te maken.

Met de petitie en de acties werd duidelijk gemaakt dat het ongenoegen niet beperkt is tot enkele ontevredenen, maar dat het gedragen wordt door alle huurders. We weten uiteraard dat een petitie en een actie niet zullen volstaan. Maar het is een begin van de strijd.

De uitdaging voor de beweging is nu om de huurders massaal te organiseren en om steun te vinden in heel de wijk en heel de stad. Daarmee kan de druk op Atlas verder worden opgevoerd.

Artikel in Journal du Mardi

Deze week verscheen in het weekblad ‘Journal du Mardi’ een artikel van Simon Hupkens over de situatie in de appartementsblokken van Droixhe. Je kan dit artikel (in het Frans uiteraard) hier lezen.

Sinds het begin van onze werking in Luik, hadden onze kameraden aandacht voor de wijken waar heel wat jongeren in moeilijke omstandigheden leven. Enkele van onze militanten wonen in Droixhe, wat sinds enkele jaren wordt voorgesteld als dé probleemwijk van Luik. Het is inderdaad een wijk met veel armoede die gemakkelijk kan gestigmatiseerd worden door de burgerlijke media.

Simon Hupkens

Sinds de Franse rellen, raakte het gemeentebestuur bang. Er werd overgegaan tot een kleine marketingoperatie in de wijk Droixhe. Burgemeester Willy Demeyer (PS) nodigde de bewoners uit voor een debat met als thema “Vandaag jong zijn in Droixhe en Bressoux”. Het debat bleek van bij het begin het niveau van een toogdiscussie niet te zullen overstijgen.

Burgemeester Demeyer kwam een half uur te laat en moest eerst de lokale PS-vertegenwoordiger bedanken vooraleer hij de bewoners voor zich probeerde te winnen. Hij stelde dat hij de wijk goed kende en er zelfs was geboren. Het gaat om een belangrijke wijk en er wonen veel jongeren die in het eerste deel van de toespraak van Demeyer enkel aan bod kwamen onder de term “problematisch”.

Hij sprak over de voordelen van de infrastructuur die hij ter beschikking had gesteld voor de lokale bewoners: een basketterrein en jeugdhuizen. Nadien moest hij wel toegeven dat jongeren vooral bezorgd zijn omdat ze geen werk vinden.

Om daaraan tegemoet te komen wil Demeyer een RVA-kantoor (langs Waalse kant is dat de ONEM) in de wijk planten. De werklozen moeten zich hierdoor niet langer ver verplaatsen om een sanctie opgelegd te krijgen! Wie geen werk vindt, kan nog steeds gaan werken voor de stad. Dat privilege wordt toegekend aan 200 jongeren uit de wijk. Voor de anderen werd opgemerkt dat ze foute studiekeuzes maken, er zijn meer laaggeschoolden nodig en minder universitairen. De burgemeester moet zich op dat punt geen zorgen maken, de huidige onderwijshervormingen zullen de armsten wel uitsluiten van universitaire studies…

Demeyer concludeerde dat we trots kunnen zijn op de jongeren in de wijk. Er zijn wel beperkte problemen (drugshandel, vandalisme, onveiligheid), maar de jongeren hebben zich vrij goed gedragen tijdens de rellen in Frankrijk. Er waren slechts hier en daar wat beschadigingen. Om iedereen gerust te stellen, wees de burgemeester er wel op dat de politie sterk aanwezig was tijdens de warmste avonden: een politiehelicopter vloog de ganse nacht over de wijken.

Na de toespraak was er de mogelijkheid om vragen te stellen. Daarbij kwam de bezorgdheid van de bewoners over de gebrekkige woonkwaliteit tot uiting. Het debat werd al snel erg scherp. Vertegenwoordigers van buurtverenigingen, die werden geprezen door de burgemeester, klaagden over het feit dat hun subsidies worden stopgezet. Nochtans had de burgemeester daar sterk nadruk op gelegd tijdens zijn toespraak. Hij kon enkel reageren dat het stopzetten van die subsidies te betreuren valt, maar niet zijn beslissing was.

Daarna kwamen de huurders van de leeggemaakte appartementsblokken aan het woord om te wijzen op hun huidige woonomstandigheden. De stad had enkele jaren geleden beslist om een aantal woningblokken in Droixhe leeg te halen om deze te renoveren. Er werd een Nederlandse firma aangetrokken voor die werken. Die heeft een deel van de appartementen gerenoveerd om er grotere woningen van te maken. Dat werd gesteund door het stadsbestuur dat sprak over een betere sociale mix. Dat kwam er echter vooral op neer dat heel wat armere mensen uit de blokken werden verjaagd. Elders in de stad zien we gelijkaardige evoluties. De burgemeester wil natuurlijk dat er meer rijken in de stad wonen zodat er meer inkomsten uit belastingen zijn. Het probleem van de armoede wil hij laten verdwijnen door de armen weg te jagen.

De huurders die overblijven zien hun huurprijs stijgen omdat ze met minder zijn in de gebouwen. Bovendien is het al duidelijk dat de prijzen verder zullen stijgen na de renovatie. Uiteraard kwam er geen duidelijk antwoord van de burgemeester op die problemen. Hij kende zelfs niets van het dossier en moest dit publiekelijk toegeven.

Ik deed zelf ook een tussenkomst aangezien ik zowat de enige jongere in de zaal was en in Droixhe woon en werk. Ik stelde de vraag of de jongeren kunnen verantwoordelijk gesteld worden voor al het kwaad dat hen wordt toegeschreven? Het is mijn indruk dat de drugshandel vooral gebeurt door ouderen uit andere wijken. De burgemeester probeerde dit van de baan te vegen met de populistische opmerking: “zijn het misschien de bejaarden die auto’s in brand steken?”. Over welke auto’s hij het had, bleef onduidelijk. De enige auto’s die in brand werden gestoken, stonden aan de andere kant van de stad…

Demeyer maakte duidelijk dat een echt debat niet mogelijk was. Hij kwam luisteren en repte zich terug weg.

Welke conclusies kan een jonge anti-kapitalist trekken uit de avond?

Dat het cliëntelisme van de PS goed werkt in de wijk. De burgemeester kent twee of drie mensen met hun voornaam, heeft een vakantiejob aan een paar jongeren die hem belonen door op hem te stemmen.

Dat het veiligheidsbeleid “goed functioneert”. Demeyer stigmatiseert de verwilderde jongeren (maar let op, er zijn er ook goeie!) en speelt in op de bezorgdheid van de inwoners door te stellen dat de politie haar werk doet, en dat zelfs beter doet dan voorheen.

Dat de huurders van sociale woningen moeten begrijpen dat ze niet veel moeten verwachten van de stad om op te komen voor hun belangen.

Dat er nog heel wat werk is voor linkse socialisten om het enorme ongenoegen in de wijk om te zetten in een klassenbewustzijn en een actief verzet tegen het huidig beleid.

Betoging van 14 mei

"Luik heeft de energie, laten we haar de middelen geven”. Met deze oproep, die een beetje leek op de reclame van een firma voor centrale verwarming, riep het gemeenschappelijke vakbondsfront op voor een regionale betoging in Luik op zaterdag 14 mei 2005.

Jean Peltier

De economische situatie in de regio gaat er stelselmatig op achteruit. Op 26 april hield de hoogoven van Ougrée ermee op: het begin van een verder lopende sluiting van de warme faze van de metaalbewerking in Luik, die in 2009 zal voltooid zijn. Bijna 2000 directe en 5000 indirecte jobs – vooral in onderaanneming – zullen zo binnen de vijf jaar verdwijnen. Dit alles terwijl dat Arcelor in het eerste kwartaal van 2005 de grootste winsten uit haar geschiedenis boekte!

Tegelijkertijd komt er niets terecht van de “economische reconversie” waar de patroons, burgerlijke politici en syndicale leiding zo eensluidend de mond van vol hadden als enige hoop voor de regio. Enerzijds laten de investeringen van de patroons – in het bijzonder van Arcelor, dat als compensatie beloofd had te investeren – op zich wachten. Anderzijds zijn de lokale politici verwikkeld in een ware veldslag tussen verschillende clans omtrent controle over deze operatie. Vooral bij de PS is dit het geval.

De syndicale leidingen kijken met toenemende verontrusting naar deze algemene malaise. Die volstond echter niet om bij hen veel strijdbaarheid op te wekken. Ze organiseerden geen enkel ernstig antwoord op de beslissing van Arcelor om de sluiting van de warme faze met twee maanden te vervroegen. Dit zal Arcelor er zeker niet toe aanzetten om zich in de toekomst beter aan hun afspraken te houden. We hebben het dan over de kalender voor de sluitingen en de investeringsbeloften. ABVV en ACV kozen er als reactie voor om op 14 mei een regionale betoging te organiseren, om zo een grotere inspanning van de patroons en een politiek van reconversie te eisen. Ze riepen ook op voor het behoud van de sociale zekerheid, tegen de afschaffing van het brugpensioen en de ontmanteling van de openbare diensten. Door enkel een betoging te organiseren, ontweken ze echter de kwestie van bijvoorbeeld een 24-urenstaking.

Op de betoging waren er maar 2000 mensen. Dat ze tijdens het Pinksterweekend viel en dat het weer slecht was, verklaren deze mislukking niet. De waarheid is dat de verschillende vakbondscentrales, momenteel betrokken in de loononderhandelingen per sector, zelfs hun eigen beslissing om te betogen niet serieus namen. Resultaat: het is moeilijk in te beelden dat de patroons en politici staan te beven voor vakbonden die 2000 mensen op de been brengen. Ze weten immers dat soortgelijke betogingen in het verleden al 15.000 mensen op straat brachten, en dat de betoging die volgde op de aankondiging van de sluiting van de warme faze in Luik, in 2003, 40.000 op de been bracht.

De ongerustheid onder de arbeiders is groot: ze worden geconfronteerd met sluitingen, ontslagen, werkloosheid. De grote toename van kleinere strijdbewegingen in de bedrijven van de regio de laatste maanden toont bovendien dat de strijdbaarheid niet is verdwenen. Het is echter meer en meer duidelijk dat de syndicale leidingen niet bereid zijn om die strijd te ontwikkelen en één te maken. Meer dan ooit zullen strijdbare syndicale militanten die taak in handen moeten nemen.

Een gemiste kans

Julie, sinds kort lid van LSP-MAS in Luik, is een jonge werkloze vrouw. Ze vertelde ons dit over de betoging:

“Ik nam deel aan de betoging van werklozen in Luik in februari, aan de Jongerenmars in april en aan de betoging nu op 14 mei. Ik ben enorm teleurgesteld en kwaad over dit soort betogingen, waar er geen echte strijdbaarheid meer is, waarop de vakbonden geen slogans meer lanceren en geen poging doen om de mensen die naar de betoging kijken aan te spreken… Waarbij dit alles wordt vervangen door luid verspreide muziek, fanfares en rijdende concerten op vrachtwagens. Van eisen merk je zo niets meer, erg efficiënt is het niet! Wanneer zien we terug betogingen die niet op een mislukte carnavalstoet lijken? Je begint te denken dat de syndicale bureaucratie er alles aan doet om een reële strijd en de woede van de bevolking te onderdrukken“.

Wie durft nog beweren dat Anne-Marie Lizin (PS) dicht bij het volk staat? Nochtans werd dat argument gebruikt tijdens de zogenaamde “affaire Lizin” toen de senatrice en burgemeester van Hoei had geprobeerd om een rechterlijke beslissing te beïnvloeden. Vandaag werpt Lizin zich op als een goede ‘democratische’ leider.

Stephane Delcros

Bij een niet-bindend referendum in Hoei kwam 27,4% stemmen, waarbij 95% zich uitsprak tegen een project rond het stadspark. Toch besliste de burgemeester om het plan door te voeren met het argument dat de 73% die niet ging stemmen daarmee wou aangeven dat ze voor het plan zijn!

Er kwam snel kritiek van de Waalse minister-president Van Cauwenberghe (PS) die niet akkoord was met de beslissing van zijn ‘kameraad’ Lizin. Maar anderzijds toont Lizin zowel op vlak van cliëntelisme als op vlak van democratie aan hoe een meerderheid van de traditionele politici naar politiek kijkt. Ook al doen de meesten het iets bedekter.

Na Arena met haar douche van 10.000 euro, is het voor de PS opnieuw moeilijk om te verbergen aan welke kant de partij staat.

Op woensdag 15 december werd een student van onze organisatie het slachtoffer van fascistisch geweld door twee skinheads die hem aanvielen in de binnenstad. Het lijkt er op dat de twee het niet konden appreciëren dat onze kameraad in een café aan het discussiëren was over de strijd tegen extreem-rechts.

Onze kameraad slaagde erin om zich te ontdoen van zijn aanvallers, maar liep daarbij toch een gebroken arm op. De fascisten in Luik zijn niet talrijk en niet goed georganiseerd. Zoals elders in Wallonië betreft het enkele marginale zonderlingen. Maar die marginalen blijven niet steeds aan de zijlijn staan. Met hun geweld tonen ze hun politieke opvattingen aan waarbij geen plaats is voor discussie.

Tegenover politieke tegenstanders hebben wij de gewoonte van discussie en politiek debat. Maar tegenover fascisten is discussie niet mogelijk. De enige mogelijkheid is het isoleren van hun militanten en het organiseren van het verzet tegen hun racistische en asociale ideologie.

Onder het mom van een populair discours proberen fascistische partijen zoals het Front National zich op te werpen als oppositie, hoewel ze zelf een uitdrukking zijn van een kapitalisme in crisis. Ze proberen in te spelen op het ongenoegen van de bevolking om hen te winnen voor een programma van racisme, afbouw van vrouwenrechten en afbraak van sociale verworvenheden. Daarom is onze organisatie als arbeidersorganisatie bijzonder actief op het anti-fascistisch front.

De aanval op onze kameraad versterkt enkel onze vastberadenheid om de strijd aan te gaan voor een samenleving waarin geen openheid meer bestaat voor een ideologie van geweld en haat.