Drie jaar terug in Trends: ‘De crisis is net plezant ‘. Vandaag krijgt arbeider die op socialisme.be waarschuwde voor grootspraak helaas gelijk.
Wilfried Mons, ex-vakbondsafgevaardigde en ex-werknemer Trilco
Vanaf 2001 waren de afvoercijfers (de vierkante meters afgevoerd product / geleverd product) van Trilco in vrije val. De firma maakte op dat moment al enkele jaren deel uit van de Echo – groep, een producent van betonnen vloerelementen met hoofdzetel te Houthalen. De piek in de afvoer bij Trilco zelf – 1.143.000 m² (jaar 2000) – was in 2004 al gezakt tot 670.000 m². Dan volgden enkele jaren van stagnatie om vanaf 2008 versneld verder te zakken tot 380.000 in 2010. Dit was in hoofdzaak te wijten aan een (totaal) gebrek aan investering en innovatie en een klantenpolitiek die bol stond van eigenwaan. “Klant is koning maar Echo is Keizer!“, was de slogan. En dat keizerrijk begon steeds meer scheuren te vertonen, ook bij Trilco.
Het is logisch dat zich dat ook vertaalde in de tewerkstellingscijfers (opnieuw cijfers van Trilco). In 2000 telde men nog ruim meer dan 100 arbeiders en bedienden samen. In 2004 was dat al gezakt tot 83 (62 arbeiders , 21 bedienden ). In 2009 toen de crisis steeds duidelijker om zich heen greep, waren er dat nog 72 (59 arbeiders en 12 bedienden: dat jaar vielen ook de eerste ‘naakte‘ ontslagen bij de bedienden, 4 of 25% van het toenmalig potentieel). Twee jaar later (2011) waren het vooral de arbeiders die in de klappen deelden: er bleven nog 45 arbeiders over op een totaal van 55 (één van de productielijnen – die van de gladde vloerelementen – ging toen onherroepelijk dicht ).
De kenmerkende grootspraak binnen de Echo groep vinden we nog het best terug in het artikel: “De crisis is net plezant“ (Trends 11 maart 2010). We hadden het daarover reeds op socialisme.be drie jaar terug (Hier kan je dat nalezen). Het meest markante hieruit brengen we nog even in herinnering: op het einde van het 4 pagina’s tellende interview slagen Marc en Bob Cuyvers, die aan het hoofd stonden van de groep, erin om achtereenvolgens te schofferen:
- de arbeiders: “…de werknemers denken dat ze zo veel mogelijk moeten krijgen door zo weinig mogelijk te werken .”
- de jongeren: “je diploma krijg je toch, wat je ook doet…“
- de verkozenen van het volk: “… de overheid kijkt niet op een miljard meer of minder. Het interesseert hen blijkbaar niet.“
Bleek dat de journaliste haar belofte niet na was gekomen om de kopij door de betrokkenen te laten nalezen. De uitspraken staan er dus onverbloemd en écht. Deze en andere uitspraken in dit artikel klinken bijzonder cynisch voor wie ze nu naleest, vooral in het licht van wat erop gevolgd is… En dat zal zeker niet in Trends verschijnen.
Daarom geven we het hieronder weer.
Op het moment van het verschijnen van het artikel in Trends moest de splinternieuwe fabriek op de site van Genk beginnen draaien. Het zou de modernste welfselfabriek zijn geworden in Europa: elke bestelling gegarandeerd af te halen 48 uur na definitieve opgave. Zou – want na 1,5 jaar proberen moest het oorspronkelijk concept worden opgegeven en vloog ook de oorspronkelijke (dure) software buiten. Er was nooit geluisterd naar de opmerkingen van diegenen die toch in de praktijk stonden. Steeds meer werknemers konden al vrij vroeg met de ellebogen aanvoelen dat dit verkeerd zou aflopen, vooral toen één van de verantwoordelijken (Simon H.) met stille trom de fabriek verliet. Ook de ondernemingsraad stond machteloos. Stel dat men de nodige expertise in huis had om de werkgever erop te wijzen dat zijn investering van 25 miljoen euro schipbreuk zou lijden: de ondernemingsraad had geen enkele bevoegdheid om dit tegen te houden !
Dezelfde verantwoordelijke kwam zich op het laatst ook nog mengen in het zgn. ‘ infoteam ‘ op Trilco (de ondernemingsraad op Trilco was sinds januari 2009 door dit vehikel vervangen ). Er werd op niet mis te verstane wijze meegedeeld dat geen enkele kritiek geduld werd! Uiteraard werd dat niet in die bewoordingen op papier gezet. In het verslag van 2/7/2010 heet dat verbloemend: ” van Trilco wordt een constructieve samenwerking verwacht “. Tot een conflict met Simon is het niet meer gekomen: kort daarna verliet hij de Echo groep.
De problemen met Genk werden als een vergiftigd geschenk doorgeschoven naar Bart T., de nieuwe ‘Operations Director Floor Solutions’ (aan ronkende titels heeft het nooit ontbroken ). 2010 was ook het jaar waarin bleek dat het grootste deel van de aktiva van de Echo groep al verpand was (welk een verschil met de optimistische toon van het Trends-artikel!). Onthou ook dat heel de groep borg stond voor elkaar.
De ‘opstartperikelen in Echo Genk‘ (dixit Bart T.) bleven in 2011 voortduren en ook de mededelingen van de directie werden steeds alarmerender. Tel daar de crisis bovenop sinds 2008 en je krijgt een cocktail die teveel wordt. Begin 2012 zag men de zaken versnellen: op 11/4/2012 gooide de financieel directeur Kurt V. de handdoek in de ring (naar verluidt na een stevig conflict met Bob Cuyvers). We hebben meermaals getracht van Kurt verduidelijking te krijgen ivm het kluwen van verpandingen en de wederzijdse leningen van de ene (zuster) firma aan de andere , en de te verwachten gevolgen hiervan. Hij slaagde erin om een echt antwoord telkens handig te ontwijken (of er kwam géén antwoord tout court).
Tot alles was uitgeput en het water de groep tot aan de lippen stond. Op 23 april 2012 startte de WCO-procedure – Wet Continuïteit Ondernemingen – voor onder meer Trilco. Nerva, onderdeel van de groep met vestiging te Harelbeke, ontsnapte hieraan: er was hier een minderheidsaandeelhouder, om dezelfde reden was er ook geen hypotheek op Nerva gevestigd. Christel Gijsbrechts werd als nieuwe CEO belast met de afwikkeling van de hele WCO.
- Op 10 september 2012: aankondiging intentie tot sluiting Trilco (start procedure-Renault )
- 23 oktober 2012 verlenging WCO met 6 maand, ook voor Trilco
- 23 april 2013 faillissement Trilco aangekondigd
De Raad van Bestuur stelt nu dat ze tot het laatst gepoogd heeft een faillissement voor Trilco te vermijden.
Maar… Misschien is het wel iets anders gegaan, mogelijk op deze manier:
‘Mevrouw Gijsbrechts, U bent hier aangesteld omdat de banken u hebben aangeraden , met zachte dwang mag ik wel zeggen. Aangezien u van de KBC komt rekenen we op uw onderhandelingscapaciteiten: u hebt bij de banken natuurlijk een streep voor. Uiteraard willen ZIJ hun geld terug maar uw taak is pas echt geslaagd als er ook voor ONS iets overblijft, als u begrijpt…’
Normaal wordt bij een WCO een herstelplan met de schuldeisers afgesproken, vreemd genoeg is dat er bij Trilco nooit gekomen (mededeling rechtbank van koophandel Hasselt , en ook sommige firma’s klagen nog in september 2012 via hun advocaat aan dat ze bij het herstelplan van Trilco niet betrokken worden …..). Het kan natuurlijk zijn dat men geen 50% van de schuldeisers tot een positief akkoord kon bewegen en/of de 50% van het bedrag niet gehaald werd. In ieder geval was dit voor de rechtbank geen bezwaar om in oktober 2012 de WCO ook voor Trilco te verlengen met 6 maand zodat het totaal op 1 jaar komt.
Bij de aankondiging van de sluiting (10 sept) ging men ervan uit dat LRM (Limburgse Reconversie Maatschappij) als bijkomende investeerder met geld over de brug zou komen. Eerste tegenslag : LRM haakt af wegens een veel te groot bedrag dat de groep Echo nodig heeft (men had erop gerekend met een deel van dit geld het sociaal plan Trilco bij de sluiting te regelen; toen dat niet lukte is men er wellicht aan beginnen denken Trilco failliet te laten gaan).
Tweede tegenslag: de verkoop van de grond van Trilco wil niet vlotten. Na het afhaken van LRM had men ons laten verstaan dat een deel van het geld van de verkoop van de grond dan maar moest dienen voor het sociaal plan. De grond zou verkocht worden aan Umicore die een voorkooprecht had (de grond kwam immers oorspronkelijk van Umicore). Bleek niet alleen dat de grond een historische vervuiling had in oorsprong afkomstig van Umicore. Midden in het terrein van Trilco was nog jarenlang de firma Revos actief geweest. Hun activiteit was het verwerken van afvalolie. Men had het daarbij niet zo nauw genomen en een deel geloosd in de gronden, waardoor de vervuiling ook tot onder het terrein van Trilco was uitgebreid . De eigenaar van Revos was met de noorderzon vertrokken. De vervuiling van Revos kwam daardoor ten laste van Ovam, maar die was niet bepaald gehaast die vervuiling op te lossen waardoor een conflict met Umicore ontstond. Een ander probleem was de kostprijs van het grondverzet . Op die manier kwam de verkoop redelijk vast te zitten. Ondertussen werden op de Trilco-terreinen lustig boorgaten gemaakt om de vervuiling in kaart te brengen… (toestand begin 2013).
Een derde probleem en op het eerste gezicht vrij eigenaardig : de potentiële kopers van Nerva die sinds eind 2012 ook nog geen stap verder stonden, gingen nadrukkelijker met geld zwaaien. Gijsbrechts : ‘opgelet mijne heren, de verkoop van de grond van Trilco moet kost wat kost geregeld zijn alvorens we de verkoop met Nerva sluiten. Anders gaat het geld van Nerva gebruikt worden om onder meer de hypotheek op Trilco te lichten.’ (Herinner u dat de groep borg stond voor elkaar en bovendien ‘ moet bij de realisatie van de verkoop van een onderdeel steeds tot een akkoord gekomen worden met de banken…‘ ( mail M Fleck 4/4/2013)
Op 20 maart 2013 kwam een aangetekend schrijven van Ovam binnen aan Christel Gijsbrechts gericht. Wellicht was de inhoud hiervan positief om de verkoop van de grond te doen vlotten, meer bepaald een getekend compromis over de verkoop maar die voor de banken voldeed. En zie plots daagt ook op 25 maart Ivan V. op ivm de verkoop van Nerva. Wat was er dus wellicht gebeurd?
Eerst was het compromis over de verkoop van de grond van Trilco gerealiseerd. Nadien zal blijken dat dit gaat over 6,4 miljoen euro, precies het bedrag van de hypotheek die op Trilco rust! Hiermee waren de banken dus tevreden, de hypotheek kon gelicht worden. Tot zolang was de verkoop van Nerva op de lange baan geschoven. Die kon vervolgens doorgaan en het geld kon elders worden ingezet. Want het was inmiddels al lang duidelijk geworden dat de familie Cuyvers zelf Frederickx en Vaheja op het oog hadden (reden waarom Christel Gijsbrechts voor Vaheja zogezegd geen koper kon vinden en toen die wel opdaagde dit eveneens op de lange baan schoof !). Bij ‘toeval’ waren Frederickx en Vaheja ook de twee bedrijven die door Christel van de nodige fondsen werden voorzien om verder te produceren terwijl zelfs Echo en ten langen laatste Genk stilvielen bij gebrek aan grondstoffen (om van Trilco nog maar te zwijgen).
‘ We moeten je bewonderen Christel, door de verkoop van Nerva uit te stellen, is het geld hiervoor niet voor de hypotheek van Trilco gebruikt. Ze zitten daar bij Trilco nu zo goed als met een lege doos. En ze zijn nog wel blijven geloven dat ze daar een vet sociaal plan gingen ‘vangen’. En ze zijn tot de laatste dag nog blijven werken ook!’
Het is deze truuk die ons als werknemers van Trilco de das omdeed . Veronderstellen we even dat Nerva éérst was verkocht voor de verkoop van de grond van Trilco was beslecht. De banken konden dat geld dan bestemmen voor de hypotheek die op Trilco rustte. Kwam vervolgens de verkoop van de grond van Trilco toch nog rond voor de afloop van de WCO dan zou bij een faillissement deze som moeten terugkeren in het faillissementsdossier (dit geldt voor alle verkopen van onderdelen van een firma die minder dan 6 maand voor het faillissement zijn gerealiseerd). Was de verkoop bij afloop WCO niet gerealiseerd dan kon de curator die grond alsnog te gelde maken. In deze gevallen ontsnapt het geld van de gronden aan de familie. De banken gaan als bevoorrecht schuldeiser niet tussenbeide komen: de hypotheek is al gelicht.
Nu niets van dit alles: de compromis-verkoop van de grond dient om de hypotheek te lichten en de banken zijn er mee weg. Voor de rest blijft over: een deel nog niet verkochte stock maar grotendeels onverkoopbaar, nog enkele bestellingen die klaarstaan en de productiehal van de ruwe welfsels met onder meer een knipinstallatie (wellicht goed voor 150.000 euro). Wat daar nog van te gelde wordt gemaakt, gaat naar de leveranciers/schuldeisers. Het personeel wordt doorverwezen naar het fonds sluiting van ondernemingen (waarbij de bedienden die normaal op een voordelige ontslagvergoeding kunnen terugvallen het meeste verlies lijden).
Dat mevrouw Gijsbrechts dit systeem zou bedacht hebben, is haar teveel eer toekennen. Anderen zijn haar voorgegaan op de weg waarbij men bij een groep verbonden firma’s (zoals hier) er een of meerdere failliet laat gaan. Het zet vooral kwaad bloed dat hier de WCO-procedure is misbruikt: degenen die schuld hebben komen nog redelijk goed weg, zij die geen schuld hebben boeten .
Blijft nog de vraag: wat als ?
Gedurende de hele WCO-procedure stonden de vakbonden volledig buiten spel. Kon men bij de aankondiging van de sluiting (10 september 2012) een staking en/of een blokkade uitroepen? Stellig was het resultaat niet anders geweest. De directie zou wel niet nagelaten hebben om ons de schuld van het faillissement te geven in de zin van: ‘het zijn de vakbonden weer die door hun acties de bedrijven kapot maken. …’ De werkelijkheid is duidelijk anders! Zoals we in een mail op 3 april reeds voorspelden: “Wij (Trilco) zijn al lang de ‘ achterhoede’ die zoals in een oorlog opgeofferd wordt”. De expertise van Christel Gijsbrechts is in werkgeverskringen en bij de banken in waarde flink toegenomen. De familie Cuyvers mag tevreden uitblazen in haar appartement te Monaco… En wij (nog 45 arbeiders en 8 bedienden)? Wij ZIJN opgeofferd.
Boven: bedrijvigheid bij Trilco. Onder: het verval treedt in