NL Socialisme

Author: PierreBrx

  • Wereldeconomie. “Centrale banken vliegen blind”

    De ernstige neergang in 2008-09 heeft van de wereldeconomie een experimentele werkgroep gemaakt. Maar noch de extreme besparingsmaatregelen noch de biljoenen voor de banken hebben geleid tot een herstel. Dat leidt tot groeiende bezorgdheid onder politici en economen. Europa staat in het middelpunt van de crisis. Begin 2012 stonden zowel Italië als Spanje dicht bij een bankroet, wat de hele euro zou neergehaald hebben. De Europese leiders en instellingen moesten wel tot extreme maatregelen overgaan.

    Per-Åke Westerlund

    De Europese Centrale Bank (ECB) beloofde ‘onbeperkte toegang’ tot kapitaal voor zowel staten als banken. Sindsdien werd door de ECB 360 miljard euro aan Spaanse banken uitgeleend en 260 miljard aan Italiaanse. Een groot deel daarvan werd gebruikt om overheidsobligaties te kopen. De kloof tussen de rentevoeten van Spanje of Italië tegenover die van Duitsland vielen terug van 6-7% tot 2-3%.

    De generositeit van de ECB wordt gevolgd door andere centrale banken. De Amerikaanse Federal Reserve is bezig met de vierde ronde van Quantitative Easing waarbij de Fed maandelijks voor 85 miljard dollar aan schuldpapieren van de regering opkoopt.

    De nieuwe rechtse regering van Japan voert een ‘kwantitatief en kwalitatief’ monetair beleid dat dubbel zo snel gaat als dat van de Fed. In de komende twee jaar wil de centrale bank het equivalent van een kwart van het Japanse BBP – Japan is nog steeds de derde grootste economie gebruiken om overheidsobligaties, fondsen en vastgoed in te kopen.

    Centrale Banken

    Er is nu een groeiende bezorgdheid dat de tussenkomsten van de centrale banken geen oplossing zullen brengen, maar de crisis net zullen verdiepen. “Een aantal leidinggevende figuren in de centrale banken geven toe dat ze blind vliegen als ze de economie aansturen”, stelde de Financial Times (18 april) bij een verslag van de lentebijeenkomst van het IMF.

    Lorenzo Samgh van de ECB verklaarde: “We begrijpen niet volledig wat er gebeurt in de ontwikkelde economieën”. Mervyn King van de Bank of England stelde dat niemand kan weten het huidige monetaire beleid correct is en vroeg zich of er het “niet leidt tot een risico van de versterking van de problemen die aan de basis lagen van de financiële crisis.”

    De tussenkomsten van de centrale banken hebben de onmiddellijke situatie in de meest kwetsbare banken en landen wat verzacht. Maar het heeft niet geleid tot een nieuwe start voor de economieën. De investeringen in de ontwikkelde kapitalistische landen zitten nog steeds op een historisch dieptepunt.

    Het nieuwe beleid heeft wel geleid tot scherpere tegenstellingen tussen verschillende staten. De waarde van de Japanse munt, de yen, is sinds vorig jaar met 25% gedaald. Dat heeft de Japanse export gestimuleerd, ten koste van bijvoorbeeld de Duitse en Zuid-Koreaanse industrie.

    Het bijna jaarlijkse verslag van het IMF in april (Global Financial Stability Report and World Economic Outlook) stelt dat het optreden van de centrale banken heeft geleid tot een hernieuwde activiteit van de markten, maar tegelijk nieuwe risico’s inhoudt. Het kapitaal vloeit nu terug van de rijkere landen naar de ontwikkelende landen, wat tot onstabiliteit kan leiden. Fed-topman Ben Bernanke waarschuwde voor het groeiende gevaar van speculatie door de banken.

    IMF

    Het IMF is vooral bezorgd voor wat zal gebeuren als de kwantitatieve versoepeling zal stoppen. Er is geen historisch voorbeeld waar lessen uit getrokken kunnen worden. “Om tot verbetering te kunnen komen, zal het evenwicht van de financiële sector moeten hersteld worden en moet er een snelle afbouw van de publieke en private schulden komen. Als er geen vooruitgang wordt geboekt rond deze uitdagingen op medium-termijn, kunnen de risico’s opnieuw toenemen. De globale financiële crisis kan zich omvormen tot een meer chronische fase die wordt gekenmerkt door een verslechtering van de financiële omstandigheden en terugkerende opstoten van financiële onstabiliteit”, stelde het IMF. De voorwaarden die naar voor werden gebracht – het herstellen van het evenwicht in de financiële sector en de afbouw van de schulden – hebben zich nog niet gerealiseerd.

    Het tweede been van het crisisbeleid – de extreme besparingsmaatregelen – hebben directe gevolgen. Er zijn nu 19,2 miljoen werklozen in de eurozone, waarvan zes miljoen in Spanje alleen. De Griekse jongerenwerkloosheidsgraad bedraagt 59,1%. De media brengen berichten over Griekse schoolkinderen die flauw vallen of in vuilbakken naar voedsel zoeken.

    De Portugese premier Pedo Passos Caolho – een sterke voorstander van het beleid van de beruchte trojka (EU, ECB en IMF) – beloofde in 2011 dat ‘twee verschrikkelijke jaren’ zouden gevolgd worden door herstel. Als gevolg van het extreme besparingsbeleid kent Portugal nu een “veel diepere en langere recessie dan de regering of de internationale instellingen hadden voorzien”. (Financial Times)

    Het IMF schatte in april nog dat het risico op een recessie in de eurozone 50% bedroeg. Sindsdien moest ECB-voorzitter Draghi waarschuwen dat zelfs Frankrijk dieper in de crisis wordt meegesleurd. De EU heeft Spanje en Frankrijk twee jaar extra gegeven om te voldoen aan de regel dat de begrotingstekorten niet meer dan 3% van het BBP mogen bedragen. Onder de nieuwe regels zouden ze anders een boete oplopen.

    In een uitgebreid onderzoek onder kapitalisten en financiële investeerders in Europa, een onderzoek door kredietratingbureau Fitch, stelt een grote meerderheid dat de relatieve rust in Europa niet lang zal duren. “Fitch waarschuwt in een verklaring dat 2013 opnieuw een zomer kan hebben die gekenmerkt wordt door de eurocrisis, net zoals dit in 2011 en 2012 het geval was. Er is immers een grote tegenstelling tussen de recente vooruitgang op de beurzen aan de ene kant en de recessie en toenemende werkloosheid aan de andere kant.” (Dagens Industri)

    Geen kapitalistische oplossing

    Geen enkele kapitalistische instelling heeft een oplossing. Velen waarschuwen dat het besparingsbeleid te ver is gegaan, maar benadrukken tegelijk dat er op middellange termijn een begroting in evenwicht moet zijn.

    De snelheid waarmee de crisis in Cyprus uitbreiding dreigde te nemen, toont volgens het IMF aan dat er nood is aan een Europese bankenunie. Voor de ECB de geldkraan onbeperkt open draaide om de crisis te verzachten, pleitten Europese politici als Angela Merkel en de voorzitter van de Europese Commissie, Barrosso, ervoor dat de EU een strikter begrotingsbeleid moet voeren waarbij de begrotingen sterker op elkaar afgestemd zijn.

    De nationale belangen en conflicten leiden vooral bij de Duitse politici tot twijfel. Zij denken dat er een risico is dat Duitsland dan zeker de garanties voor de banken doorheen Europa voor zijn rekening zou nemen.

    Tegelijk met de groeiende tegenstellingen tussen de Europese lidstaten, is er ook een sterke toename van het wantrouwen in de EU zelf. In Spanje staat vandaag 72% van de bevolking kritisch tegenover de EU, voor de crisis was dat 23%. In Duitsland was er een toename van 36 tot 59%.

    De crisis werd aangegrepen om heel wat tegenhervormingen door te voeren, maatregelen waar de kapitalisten al lang van droomden. In Italië werden de pensioenen naar beneden gehaald, in Spanje werd het gemakkelijker om personeel af te danken, de lonen in Griekenland namen met tot 50% af,… De kapitalisten voeren nu de druk op de Franse president Hollande op om dezelfde weg op te gaan. Hij heeft al de zogenaamde rijkentaks afgezwakt en beloofde om te besparen in de werkloosheidsuitkeringen, pensioenen en gemeentelijke overheden.

    Tegelijk groeit de politieke druk van onderuit. Een Franse opiniepeiling geeft aan dat 70% denkt dat er de komende maanden een ‘sociale explosie’ mogelijk is.

    Het IMF moest in april de vooruitzichten voor de wereldeconomie opnieuw naar beneden herzien tot 3,3% (tegenover 3,5% in oktober). De wereldwijde handel zou dit jaar met slechts 3,6% toenemen nadat het vorig jaar ook maar met 2,5% aangroeide.

    China

    De Chinese economie – momenteel de tweede grootste ter wereld en er wordt verwacht dat het voor 2020 de VS zal voorbijsteken – vertraagt momenteel. Het grote stimuluspakket van 2009 zorgde ervoor dat de groei in stand bleef door enorme investeringen. Maar nu komt de keerzijde van de medaille steeds meer op de voorgrond. De schulden van de gemeenten en de provincies bedragen tussen 20 en 40% van het BBP van China. In het eerste kwartaal van dit jaar namen deze schulden dubbel zo snel toe als in dezelfde periode van 2012.

    Het IMF en de Westerse politici stellen dat de consumptie in China moet toenemen en de overheidsinvesteringen afnemen. Een afname van de investeringen van ongeveer 50% van het huidige BBP tot ongeveer 30% op een ogenblik dat de economische groei 6% bedraagt in plaats van meer dan 10% zoals voorheen “zou op zich een depressie veroorzaken”, stelde Martin Wolf van de Financial Times. De vraag zou sterk afnemen met aanzienlijke gevolgen voor de wereldeconomie.

    Regeringen en kapitalisten voeren de druk op andere staten op. De VS wil een grotere vraag in Duitsland en Europa, terwijl de Europese politici de tekorten in de VS en Japan beperkt willen zien. Het begrotingstekort in Japan zal dit jaar ongeveer 10% van het BBP bedragen en dat voor het vijfde opeenvolgende jaar. De overheidsschulden zullen er naar verwachting oplopen tot 255% van het BBP in 2018.

    Het Amerikaanse tekort bedraagt 5% van het BBP en de overheidsschuld staat er op 110% van het BBP. De groei in de VS zou dit jaar het hoogste zijn van de ontwikkelde kapitalistische landen, 1,2%. Dat vooruitzicht is echter verre van zeker aangezien de besparingen die later zullen volgen onvermijdelijk gevolgen zullen hebben.

    Met het falen van de ‘onorthodoxe methoden’ zal steeds duidelijker worden dat er binnen het kader van het kapitalistische systeem geen oplossing is. Het verzet van de arbeiders en armen zal toenemen, zo zagen we al massabetogingen in Portugal in maart waarbij het om de grootste betogingen sinds de revolutie van 1974 ging. De taak voor socialisten is om nieuwe arbeiderspartijen op te bouwen met een duidelijk socialistisch antwoord op de crisis.

  • Eurodebat binnen Die Linke in Duitsland. Weg met de euro?

    Binnen de Duitse partij Die Linke is er een controversieel debat na het voorstel van de voormalige partijvoorzitter Oskar Lafontaine om de nationale munten terug in te voeren in plaats van de euro. Vlak voordat Lafontaine zijn standpunt bekend maakte, besliste de partijleiding in een ontwerp van manifest voor de verkiezingen later dit jaar dat Die Linke de euro steunt. Het debat wordt mee aangewakkerd door de creatie van een nationalistische conservatieve partij, ‘Alternatief voor Duitsland’.

    Sascha Stanicic en Lucy Redler, SAV (Duitsland)

    ‘Alternatief voor Duitsland’ voert campagne tegen de euro en voor de herinvoering van de Duitse mark. De partij kreeg heel wat media-aandacht na de oprichting in april, in de peilingen haalt de partij ongeveer 3%. De dominante krachten binnen de Duitse heersende klasse doen er alles aan om de euro te redden omdat dit belangrijk is voor de Duitse dominantie in Europa en de sterke positie van de exportgerichte economie. Maar er wordt steeds meer gevreesd dat de kost van de euro – of toch zeker van de door crisis getroffen landen in het zuiden van het continent – te hoog zou oplopen. Dat heeft geleid tot een discussie over de voor- en nadelen van een uitstap uit de euro.

    Tegen deze achtergrond is het debat binnen Die Linke mogelijk erg gevaarlijk voor de linkse partij. Een pro-euro positie zou de partij verbinden met de heersende klasse die de euro ondersteunt. Maar het idee wekken dat er een uitweg uit het besparingsbeleid en de crisis mogelijk is door de euro te verlaten zonder de kapitalistische productiewijze in vraag te stellen, zet de deur open voor samenwerking met de kapitalistische tegenstanders van de euro. We publiceren een kritisch standpunt door Sascha Stanicic en Lucy Redler, de woordvoerders van Sozialistische Alternative.

    Oskar Lafontaine stelt voor om de euro geleidelijk uit te schakelen door de nationale munten terug in te voeren, gekoppeld aan een monetair stelsel (zoals voor de eenheidsmunt bestond). Het leidde tot een debat dat al lang moest gevoerd worden en dat Lafontaine heel wat kritiek opleverde, ook vanuit zijn eigen partij. Lafontaine heeft gelijk om de euro te bekritiseren. Maar hij heeft het bij het foute einde als hij veronderstelt dat de afschaffing van de euro binnen de beperkingen van een kapitalistische markteconomie de sociale problemen in Europa zou oplossen en iets zou veranderen aan het door crisis gekenmerkte kapitalistische systeem.

    De EU en de euro zijn projecten van de heersende klassen in Europa, in het bijzonder van de sterke kapitalistische klassen in Duitsland en Frankrijk. Het doel is om de eigen economische en politieke belangen te versterken tegenover de concurrentie van de VS, Azië en elders, maar ook tegen de miljoenen Europese arbeiders.

    Wij waren net zoals de PDS (Partij voor Democratisch Socialisme, een partij die mee aan de basis van ‘Die Linke’ lag) en velen ter linkerzijde tegen de invoering van de euro. We voerden campagne met de slogan: ‘Neen aan het Europa van de banken en de multinationals’. We gingen in tegen de nieuwe munt die door de regeringen en kapitalisten werd gebruikt om de sociale voorwaarden en lonen naar beneden te trekken. We schreven destijds: “Zouden we als Europeanen en zeker als linkse Europeanen de euro niet moeten ondersteunen? Neen, wij verwerpen de euro omwille van sociale en niet omwille van nationalistische redenen. De voorwaarden om aan een gemeenschappelijke munt deel te nemen, de zogenaamde Maastricht-normen, maakten het van meet af aan duidelijk wiens belangen de invoering van de euro zou dienen: de banken en de grote bedrijven. De normen gingen niet over volledige tewerkstelling of degelijke lonen, het ging enkel om monetaire criteria. Hierdoor moeten de deelnemende landen een uitgebreid programma van besparingen en deregulering doorvoeren. De euro zal de concurrentie tussen de arbeiders in de verschillende lidstaten van de eenheidsmunt drastisch opvoeren. De euro zal de kloof tussen de arme en de rijkere regio’s in Europa vergroten omdat de concurrentiestrijd steeds in het nadeel van de zwaksten werkt.” (uit maandblad Voran, mei 2001).

    Ons vertrekpunt destijds was niet nationalistisch. We waren en zijn geen fans van de Duitse mark. Integendeel, we legden steeds uit dat een echte eenmaking van Europa – een eenmaking die zou leiden tot democratische en sociale vooruitgang – niet mogelijk is op kapitalistische basis. We legden uit dat een gemeenschappelijke munt zou gebruikt worden om de winsten op te drijven op de kap van de gewone bevolking en we legden uit dat het project niet zou standhouden onder druk van de crisis die inherent is aan het kapitalisme en de nationale tegenstellingen die uit die crises voortkomen. Dat is een proces dat nu bezig is sinds het begin van de wereldwijde crisis sinds 2007.

    Het is niet de euro die de reden voor de crisis is. Een blik op Groot-Brittannië, IJsland en de VS volstaat om dat aan te tonen – deze landen hebben nationale munten maar werden net als andere landen getroffen door de wereldwijde crisis. Natuurlijk speelt de euro wel een rol in hoe de landen van de eurozone kunnen omgaan met de crisis. De regels van de Europese Monetaire Unie en het feit dat het niet mogelijk is om de waarde van de nationale munt te herzien of te devalueren, beperkt de marge voor maatregelen tegen de crisis. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de vraag om de euro te verlaten op de agenda staat in die landen die het hardste getroffen worde door de crisis, waaronder Griekenland en Cyprus. De Duitse linkerzijde moet duidelijk maken dat deze landen het slachtoffer zijn van het euro-beleid van Merkel en de trojka en dat ze het recht hebben om de euro te verlaten, bijvoorbeeld op basis van een referendum.

    Maar de gemeenschappelijke munt verlaten en de kapitalistische structuur van de economie en de staat intact laten, zou geen oplossing zijn voor die landen die dood bloeden door Merkel en de trojka. Zij zouden overgeleverd blijven aan de internationale markten. De devaluatie van de nieuwe nationale munt die ze wellicht zouden doorvoeren, zou enerzijds leiden tot goedkope export maar anderzijds ook tot dure import. Het zou deze landen mogelijk afsluiten van de internationale kredietmarkten en het zou inflatie versterken (door prijsstijgingen en omdat de lonen minder waard zouden zijn). Het zou ook leiden tot een verarming van de bevolking, net zoals dit vandaag gebeurt met de aanvallen op de lonen en uitkeringen. Dit komt omdat de onderliggende oorzaken voor de crisis in de tegenstellingen van het kapitalisme zelf liggen. Er zijn niet genoeg winstgevende investeringen in de reële economie mogelijk voor de enorme hoeveelheden aan kapitaal die wereldwijd beschikbaar zijn. Dat is waarom het kapitaal is overgestapt op speculatie, wat heeft geleid tot enorme schulden en zeepbellen op de beurzen en in de vastgoedsector. Zoals Marx en Engels uitlegden, is het kapitalisme een samenleving waar crisis plaatsvindt terwijl er overvloed is. De euro was in essentie een poging om een betere concurrentiepositie voor de Europese kapitalisten te creëren op een ogenblik van grotere internationale concurrentie. Het is niet dat de ontwikkeling van de euro enkele zwaktes kende, zoals Lafontaine beweert. Neen, de euro was zelf een uitdrukking van de ‘zwaktes’ of eerder van het falen van het kapitalistische economische systeem.

    Positie van de leiding van Die Linke

    Het voorstel van Lafontaine botste op heel wat kritiek. Sommigen probeerden hem af te doen als een nationalist. Dat is onterecht omwille van twee redenen. Ten eerste is zijn standpunt niet meer nationalistisch dan diegenen die de euro ondersteunen terwijl het doorheen Europa gebruikt wordt als wapen van de Duitse kapitalistische klasse. Ten tweede brengt hij tenminste een uitdrukking aan sociale en politieke eisen die overeenkomen met de belangen van de werkende bevolking en de werklozen – ook al beweert hij herhaaldelijk ten onrechte dat de lonen in zuidelijk Europa de afgelopen jaren te snel gestegen zijn. Lafontaine heeft tenminste een noodzakelijk debat opgestart, ook al biedt hij de verkeerde antwoorden op de vragen die opgeworpen zijn. De reacties van delen van de leiding van Die Linke die zich uitspreken voor de euro en het voorstel om de steun aan de euro zelfs in het verkiezingsmanifest op te nemen, zijn veel problematischer. Hiermee wordt een kans gemist om de partij te distantiëren van het kartel van pro-kapitalistische partijen – CDU/CSU, FDP, SPD en Groenen – op een van de belangrijkste politieke thema’s van het ogenblik. En er wordt een kans gemist om te vermijden de groeiende afkeer tegenover de euro in de armen van rechtse nationalistische krachten zoals ‘Alternatief voor Duitsland’ wordt geduwd. De Eurosceptici zijn niet allemaal nostalgische nationalisten. Veel mensen associëren de euro met stijgende prijzen en met de huidige crisis, velen werden kritisch omwille van sociale redenen. Dat maakt het des te belangrijker dat een linkse kracht die de belangen van de werkende bevolking vertegenwoordigt een kritische positie tegenover de euro naar voor brengt.

    Michael Schlecht, de woordvoerder inzake vakbondsthema’s in de nationale leiding van Die Linke, stelde in het debat dat hij oproept tot loonsverhogingen in Duitsland om de euro te redden. Zijn argumenten hiervoor zijn tegenstrijdig. Enerzijds stelt Schlecht dat Duitsland de crisis heeft geëxporteerd naar andere landen door de lonen en uitkeringen in eigen land te verlagen (een zogenaamde binnenlandse devaluatie) waardoor de concurrentiepositie werd versterkt. Hij roept op tot hogere lonen om de omvang van het handelsoverschot van Duitsland te beperken en de concurrentiepositie van Duitsland te verslechteren. Tegelijk verdedigt hij de euro omdat het einde van de euro zou leiden tot een sterke groei van de (externe) waarde van een Duitse nationale munt – wat de concurrentiepositie van Duitse bedrijven zou ondermijnen. Jammer genoeg negeert hij het centrale probleem: de concurrentie zelf, met name de kapitalistische economie gebaseerd op concurrentie en winstmaximalisatie.

    De concurrentie heeft een vernietigend effect – zowel binnen een zone met een munteenheid als tussen economiën met verschillende munten is. Dit zou ook het geval zijn in een Europees muntstelsel (waarbij de wisselkoersen binnen een gecontroleerd kader kunnen stijgen of dalen) zoals Oskar Lafontaine nu voorstelt. Europa heeft deze ervaring al gekend. In de jaren 1970 was er in Europa de zogenaamde ‘muntenslang’ die mislukte onder druk van de eerste globale economische crisis in de naoorlogse periode. Het Europese Monetaire Stelsel dat in 1979 werd opgezet, kwam onder druk omwille van de recessie van 1992. Deze ervaringen geven net als de huidige eurocrisis aan dat er in tijden van crisis een centrifugale tendens is. Dat komt omdat het kapitalistische systeem nog steeds gebaseerd is op nationale economiën waarbij de kapitalistische klassen een nationaal karakter hebben. Zelfs indien er nationale munten zijn, zullen de sterkere economieën duizenden methoden hebben om hun dominantie op te leggen en te versterken. Een nationale munt kan een zekere bescherming bieden die vandaag niet bestaat. Maar de keerzijde van de medaille is inflatie, stijgende rentevoeten die krediet voor armere landen duurder maken en alle gevolgen die de levensstandaard van de gewone bevolking naar beneden zouden halen. Het zou geen einde maken aan het besparingsbeleid.

    Katja Kipping en Bernd Riexinger (de gezamenlijke voorzitters van Die Linke) spraken zich uit voor de euro. Kipping had het over de noodzaak van een gecoördineerd Europees sociaal en economisch beleid, een gemeenschappelijk financieel beleid en een herverdeling van de rijkdom van de top naar de basis. Ze legt niet uit hoe dat mogelijk is binnen de grenzen van een kapitalistische economie die zich baseert op concurrentie. Als die vraag niet wordt beantwoord, is iedere steun aan de euro een negatie van de solidariteit met diegenen ter linkerzijde die de euro in vraag stellen, onder meer in Cyprus.

    Kapitalisme versus rede

    Lafontaine geeft zelf toe dat zijn vroegere steun aan de euro gebaseerd was op de onterechte hoop dat de euro “de economische rede zou laten zegevieren”. Hij legt niet uit vanwaar hij tot die hoop kwam. En hij legt ook niet uit van waar zijn hoop komt dat een Europees muntstelsel rede zou brengen in een systeem dat geen enkele andere rationaliteit kent dan de winstmaximalisatie.

    De standpunten van zowel de voorstanders als de tegenstanders van de euro binnen Die Linke gaan gebukt onder de illusie dat een ‘redelijk’ financieel en economisch beleid mogelijk is binnen het kader van een kapitalistische economie die zich baseert op de concentratie van macht en eigendom, waarbij economische onevenwichten tussen nationale economiën met een verschillende kracht zouden weg gewerkt kunnen worden. Dat is ook het probleem van het argument van Sarah Wagenknecht (vice-voorzitter van de parlementaire fractie van Die Linke en de meest prominente vertegenwoordiger van de linkerzijde in de partij). Zij stelt dat “niemand over een mogelijk opbreken van de economische unie en over alternatieve scenario’s zou moeten nadenken, indien Duitsland de jaren van loonverliezen en dalende uitkeringen zou goedmaken door een drastische verhoging van de reële lonen, hogere pensioenen en betere sociale uitkeringen.” De opvattingen van Lafontaine, Schlecht, Kipping en Wagenknecht lijken allemaal op hun manier de illusive te koesteren dat het mogelijk is om voedsel gelijk te verdelen in een vijver vol haaien.

    Systeemvraag

    De vraag van de euro versus de nationale munten moet ook ingaan op volgende vragen: wie controleert het financiële beleid en de economie? Wie bezit de banken en de bedrijven? In wiens belang wordt de economie beheerd? Als de arbeidersklasse van gelijk welk land erin slaagt om een socialistische regering in te voeren die de banken en grote bedrijven nationaliseert, de kapitaalbewegingen controleert, de overheidsschulden weigert af te betalen, de besparingen stopt en een massaal investeringsprogramma voert in het onderwijs, gezondheidszorg, milieu en andere sociale programma’s waarbij werk wordt gecreëerd, dan zou dat land ongetwijfeld erg snel uit de eurozone wordeng ezet. Het zou noodgedwongen een eigen nationale munt moeten invoeren, maar deze nationale munt zou op zich niet volstaan om de crisis te overstijgen. Daartoe zou een socialistisch beleid nodig zijn. Dat beleid zou overigens ook expliciet moeten oproepen aan de werkende bevolking van de rest van het continent om het socialistische voorbeeld te volgen en de kapitalistische haaien weg te jagen om te bouwen aan een socialistische en democratische unie, zowel politiek als economisch.

    Als er een referendum over de euro zou komen in een Europees land, dan moet de linkerzijde oproepen voor een tegenstem. De Duitse linkerzijde zou solidair moeten zijn met zo’n oproep. Gelijk welk ander standpunt, betekent een steun aan de verderzetting van het vernietigende beleid van de trojka en de dictaten uit Berlijn en Brussel. Maar tegelijk zou de linkerzijde moeten duidelijk maken dat het verwerpen van de euro op zich niet volstaat om de problemen op te lossen. Dat is waarom Die Linke een fout maakt als het vandaag oproept om de euro ‘te redden’. Maar het is ook fout als andere linkse krachten zich beperken tot een oproep om de eurozone te verlaten. Het antwoord op de vraag van de munt vergt een socialistisch antwoord dat ingaat op de kwestie van het systeem. Een dergelijk antwoord begint met een vastberaden strijd tegen alle besparingen doorheen Europa. Verzet tegen afdankingen, privatiseringen, besparingen en aanvallen op democratische rechten kan niet samengaan met de illusie dat het kapitalisme tot rede kan aangezet (of gedwongen) worden. We moeten onze strijd koppelen aan de nood om de heerschappij van het kapitaal neer te halen. De EU en de euro kunnen niet sociaal hervormd worden, net zoals het volledige systeem dat niet kan. Jammer genoeg lijken de deelnemers aan het debat binnen Die Linke niet bereid om tot deze conclusie te komen: een socialistische democratie is noodzakelijk, er is geen ander alternatief om een einde te maken aan deze vernietigende crisis.

  • Kashmiri protest aan Europees Parlement

    Terwijl rechtse vertegenwoordigers in het parlement een ‘Kashmir Week’ hielden, protesteerden Kashmiri activisten buiten tegen de aanhoudende bezetting door India en Pakistan. De afgelopen periode werd de bevolking in beide delen van Kashmir eens te meer het slachtoffer van bloedige repressie. De betogers werden vervoegd door Europarlementslid Paul Murphy.

    Foto’s door Liesbeth en Geert

    Op initiatief van een rechts parlementslid uit Groot-Brittannië, Nikki Sinclaire (verkozen voor de UKIP maar intussen onafhankelijk), komen deze week een reeks politieke vertegenwoordigers uit hoofdzakelijk het door India bezette deel van Kashmir naar het Europees Parlement. Het initiatief krijgt de steun van verschillende rechtse Europarlementsleden. Bij vorige edities kwam het centrale initiatief ook meermaals vanwege een verkozene van de Tories. Met de bijeenkomst wordt gepoogd om conservatieve krachten in het door India bezette gedeelte van Kashmir te ondersteunen of toch minstens een prestigieus bezoek aan het parlement aan te bieden. Dat komt de Pakistaanse regering niet slecht uit. Er wordt zelfs gefluisterd dat Pakistan het initiatief mee ondersteunt.

    Kashmir wordt al decennialang betwist. Bij de opdeling van het Indische subcontinent na de Tweede Wereldoorlog koos de lokale heerser van Kashmir niet voor aansluiting bij het overwegend islamitische Pakistan, maar bij het overwegend hindoeïstische India. Sindsdien is het gebied verdeeld en betwist. Zowel India als Pakistan gebruiken het gebied om de aandacht van de interne sociale problemen af te leiden en om nationalisme te stimuleren. Het eerste slachtoffer hiervan is de bevolking van Kashmir die leeft onder een militair bewind met repressie en geweld in zowel het door India als het door Pakistan bezette gedeelte van Kashmir.

    Op de protestactie voor het Europees Parlement kwam een andere stem naar voor. Niet die van de conservatieve leiders die meestappen in de verdeel-en-heerspolitiek, maar een stem van onderuit. Het initiatief ging uit van verschillende progressieve organisaties die opkomen voor het recht op zelfbeschikking. “De bevolking van Kashmir moet zelf kunnen beslissen over haar lot”, stelde Europarlementslid Paul Murphy die de actievoerders vervoegde. Volgens ons kan de nationale kwestie niet opgelost worden zonder ook de sociale kwestie op te lossen. Net als de betogers voor het Europees Parlement komen wij op voor een socialistisch alternatief waardoor het recht op zelfbeschikking van de bevolking van Kashmir ook echt mogelijk zou worden.

  • LSP-Nieuws. In en om de partij

    We brengen op socialisme.be een regelmatige rubriek met nieuws vanuit LSP zelf. Deze rubriek moet een plaats bieden aan korte verslagen van acties, campagne-momenten,… Maar even goed voor aankondigingen van bijeenkomsten of oproepen. Nieuwe leden kunnen hier uitleggen waarom ze onze rangen vervoegd hebben.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Noteer in je agenda

    • ma. 27 mei. Brussel. 14u Metro Troon. Protestactie van linkse Kasjmiri in ons land
    • do. 30 mei. Oostende. ABVV-actie. 18u, vlakbij station
    • vr. 31 mei. Antwerpen. Open bijeenkomst van Rood! met voorstelling project ‘solidair wonen’ in ‘De Regenboog’, Spoorwegstraat 63 te Berchem. 19u30
    • do. 6 juni. Vakbondsactie in gemeenschappelijk front in Brussel
    • zo. 9 juni. Frankrijk: vrouwenmars tegen het besparingsbeleid
    • za. 22 juni. Rood! Feest in Gent
    • zo. 30 juni. Opening van ons lokaal in Charleroi met BBQ
    • 4-7 juli. ALS Zomerkamp. Meer info
    • 22-26 juli. CWI Zomerschool
    • 26 juli – 4 augustus. Griekenland. Antifascistisch zomerkamp van YRE (Youth Against Racism) en Antinazi Zone

    [/box]

    Waarom ik lid werd

    Yves (Luik)

    Ik heb beslist om me te engageren omdat de huidige situatie onvermijdelijk leidt tot strijd. Achter de retoriek van zowel officiële ‘linkse’ als rechtse politici schuilt een zelfde praktijk. We moeten langer werken voor kleinere pensioenen, alle verworven rechten worden ondermijnd en afgebouwd. Dat gebeurt dagelijks. Mijn engagement is er op gericht om aan de kant te staan van de slachtoffers van een samenleving waar het geld heer en meester is.

    Vandaag zijn de mogelijkheden van communicatie en organisatie enorm groot. Er is een steeds grotere steun voor de ontwikkeling van een tegenmacht om in te gaan tegen diegenen die over ons heersen. De voedingsbodem voor de eerste kiemen van verzet wordt steeds vruchtbaarder, in sommige gevallen zijn de kiemen al overrijp.

    Zelfs indien we nu nog maar met enkelen zijn, hebben we potentieel een enorme kracht. De arbeidersbeweging heeft de kracht van haar aantal en zal van die kracht gebruik maken. We hebben daarvoor vaak nood aan geduld, soms aan opofferingen en steeds aan betrokkenheid. Enkel door samen te strijden, zullen we tot overwinningen komen. Alleen staan we zwakker en geïsoleerd. We moeten steeds weten waar we naartoe willen met een hoop op een betere toekomst, maar ook met een vaste wil om de middelen op te bouwen waarmee we die betere toekomst kunnen afdwingen.

    Gay Pride

    Zaterdag kwam een ploeg van LSP tussen op de jaarlijkse Gay Pride. We hadden onze krant bij maar ook badges en haalden geld op voor de Griekse antifascistische comités. Dat leverde heel wat resultaat op, we verkochten 15 exemplaren van ons maandblad en haalden ruim 200 euro op. Binnenkort zullen we een eerste bijdrage van 500 euro voor de Griekse antifascistische comités kunnen overmaken, maar hierna zal de campagne worden verdergezet. Ook in de zomercampagne zal het samen met tegenGAS een belangrijk thema voor ons zijn.

    LSP-woordvoerder een maand naar de VS

    LSP-woordvoerder Bart Vandersteene zal een maand in de Verenigde Staten verblijven om er deel te nemen aan de verkiezingscampagne die Socialist Alternative voert in Minneapolis. Bij de lokale verkiezingen zijn er drie kandidaten van Socialist Alternative: in Seattle, Boston en Minneapolis. Bart zal de campagne mee helpen organiseren en begeleiden.

  • Monsanto. Wij willen geen winsthonger op ons bord!

    Gisteren was er in Brussel een betoging na een wereldwijde oproep tot protest tegen de multinational Monsanto. Er verscheen een oproep via Facebook en de mobilisatie was opvallend. Waar er bij aanvang zo’n 500 aanwezigen waren, liep dit al gauw op tot meer dan 3.000 betogers (de politie had het over 2.000 aanwezigen).

    Foto’s door Loïc (Luik), verslag door Yves (Luik)

    We waren met een 20-tal LSP-leden op de betoging aanwezig, waaronder een goede groep scholieren uit Luik, Brussel en Luxemburg. In de betoging waren er ook leden van de JOC (Jeunesse Ouvrière Chrétienne), de studenten van het ABVV of nog de Piratenpartij. De betoging werd gedragen door lokale initiatieven rond landbouw, antiglobalisten, aanhangers van bioproducten,… Het was niet zozeer een georganiseerde en gepolitiseerde betoging, maar wel een bijeenkomst van veel bezorgde individuen.

    Monsanto staat voor het einde van de natuurlijke evolutie van maïs, soja, katoen,… Het bedrijf staat niet alleen symbool voor genetisch gemanipuleerde organismen en pesticiden, het is ook een symbool voor de rol van het kapitaal en de lobbygroepen van de multinationals die een grote impact hebben in het Europees Parlement maar ook op ons dagelijkse leven. Monsanto is een symbool voor het feit dat we niet weten en vooral niet kunnen kiezen wat we op ons bord krijgen. De wijze waarop dergelijke bedrijven functioneren en het beleid mee bepalen, maakt ook duidelijk dat zogenaamd democratische landen dat niet zijn. Zolang de productiemiddelen en de landbouwsector gecontroleerd worden door een handvol superrijken zal er geen beterschap komen voor de twee miljard ondervoede mensen op de wereld. Nochtans worden duizenden ton voedsel iedere dag vernietigd om de prijzen op de financiële markten te controleren.

    Alles in ons leven wordt afgestemd op de winsten van de multinationals voor wie de voedselbehoeften van de bevolking van ondergeschikt belang zijn. Duizenden jaren van landbouwgeschiedenis dreigen overboord gegooid te worden door voorstellen in de EU die vrijspel geven aan bedrijven als Monsanto. Verzet is dan ook meer dan nodig.

    Velen zijn zich bewust van de hypocrisie en de dubbelspraak van de gevestigde politici. Het kapitaal veegt onze meest elementaire rechten onder tafel. We moeten de strijd tegen dit systeem aangaan!

    Er bestaan alternatieve vormen van landbouw, maar die komen vandaag niet aan bod omdat er geen democratische controle is op de productie en distributie van voedsel. We moeten deze belangrijke sector uit de handen van de multinationals halen. Monsanto is slechts een voorbeeld, alle parasiterende kapitalisten moeten uit de voedselketen worden gehaald.

    De betoging van gisteren eindigde na twee uur in de Europese buurt. Tegelijk werd in Antwerpen een kleinere actie gevoerd waar de politie 80 betogers arresteerde en een GAS-boete oplegde. Democratische rechten zoals het betogingsrecht worden repressief onderdrukt, multinationals als Monsanto krijgen vrijspel om hun winsten op te drijven door te bepalen wat al dan niet op ons bord komt.

  • Kort & Krachtig

    Iedere zaterdag publiceren we een overzicht van enkele opvallende nieuwtjes, feiten, opmerkelijke uitspraken of video’s.

    Bayer en BASF gebruiken België om belastingen te ontduiken

    De Tijd schreef donderdag: " In de aanloop naar de Europese top pakte het Duitse weekblad Der Spiegel uit met ‘de Belgische belastingroute’ als voorbeeld van een voordelige en legale manier om de Duitse vennootschapsbelasting te ontwijken. De wedloop om lagere vennootschapsbelastingen woedt al jaren in de EU, merkt Der Spiegel op. De gemiddelde aanslagvoet zakte van 35,3 procent midden jaren 90 naar 23 procent vandaag. Maar de nominale lage belastingtarieven vertellen niet het hele verhaal. Zoals De Tijd eerder al onthulde, maken grote internationale bedrijven graag en gretig gebruik van de mogelijkheden die de notionele intrestaftrek biedt. Het weekblad haalt een reeks voorbeelden aan, onder meer de kapitaalverhoging van de farmareus Bayer via het Belgische filiaal. Een kapitaalverhoging van 8 miljard euro had tot gevolg dat slechts 10,8 miljoen euro moest worden betaald op een winst van 254,8 miljoen euro. Daarmee bracht Bayer het effectieve belastingtarief terug tot 4,25 procent. Het chemiebedrijf BASF bezorgde het coördinatiecentrum van BASF een vermogen van 14 miljard euro en slaagde er zo in de winsten van het Belgische filiaal volledig onbelast te laten. Bayer betwist de cijfers van Der Spiegel niet, maar voegt eraan toe dat het het gewone tarief betaalde, na de toegelaten kosten." Het volledige Engelstalige artikel van Der Spiegel vind je hier.

    Minder bemiddeling bij GAS-boetes

    Een vaak gebruikt argument voor de GAS-boetes is dat het een middel is om hulpverlening te starten of toch minstens bemiddeling. Nu blijkt dat het aantal procedures van bemiddeling in Antwerpen afneemt. In 2011 werd bij de helft van de GAS-boetes voor alcohol of drugs een bemiddeling begonnen, in 2012 viel dat terug tot 30%. Vooral bij drugsgevallen was er een scherpe daling van 35% tot 5%. Het argument van de hulpverlening of de bemiddeling wordt hiermee door de praktijk onderuit gehaald.

    Jeugdhuis in Turnhout bedreigd

    Het stadsbestuur van Turnhout gaat na welke gebouwen het kan verkopen om de stadskas te spijzen. Een van de opties die wordt overwogen, is de verkoop van het gebouw van jeugdcentrum Wollewei. Dat is een jeugdhuis met een bijzonder actieve werking waar tal van activiteiten worden georganiseerd in de anders wel erg stille kempen. Het stadsbestuur is een coalitie onder leiding van N-VA dat samenwerkt met CD&V en SP.a. Er zou bij een verkoop gezocht worden naar een andere locatie, maar er worden niet echt realistische opties naar voor gebracht. Het belangrijkste voor het bestuur lijkt de opbrengst van een eventuele verkoop te zijn. Waar de jongeren uit Turnhout en omgeving dan naar toe moeten, lijkt niet zo belangrijk te zijn. Samen met de afbouw van de subsidies op onder meer Vlaams niveau bedreigt dit de werking van een succesvol jongerencentrum. Misschien wil het bestuur de jongeren de straat opjagen om ze nadien GAS-boetes wegens overlast aan hun been te lappen?

    Eten bejaarde mag maar 4 euro per dag kosten…

    Afgelopen weekend bracht Het Laatste Nieuws een reportage over wantoestanden in rusthuizen. Zo zouden er in heel wat private rusthuizen normen zijn voor wat het eten van een bewoner mag kosten: maximaal 4 euro per dag voor ontbijt, lunch en avondmaal. Er zouden ook rusthuizen zijn waar pampers pas mogen ververst worden nadat ze voor 65% of zelfs volledig verzadigd zijn. Het gaat hierbij vooral om commerciële rusthuizen, het soort dat een sterke opmars kent omdat de overheid nalaat om voldoende te investeren. Als de gemeenschap dat niet doet, is er meer ruimte voor het winstbejag van de private rusthuizenhaaien.

    Doodsbedreigingen voor moslims in Griekenland

    “Vanaf 1 juli zullen al diegenen die hier nog zijn worden geslacht als kippen langs de weg”. Dat is de boodschap die in een e-mail rondgaat in Griekenland en gericht is aan de moslimbevolking. De boodschap werd in het Grieks, Engels en Arabisch rondgestuurd met een logo van de neonazigroepering Gouden Dageraad op de achtergrond.

    Wellicht is het het werk van een of meerdere individuen, maar het is toch een nieuwe uitdrukking van het racistische klimaat dat wordt gestimuleerd door Gouden Dageraad. Die partij gebruikt migranten als zondebok voor de economische crisis. De enorme wanhoop als gevolg van de economische crisis en het besparingsbeleid van de trojka zorgt ervoor dat Gouden Dageraad een zekere steun vindt voor dergelijke standpunten en methoden. Ongetwijfeld zal deze brief het angstklimaat onder migranten verder versterken.

    Forse toename Griekse zelfmoorden

    De Standaard schreef woensdag: "Het aantal gevallen van zelfmoord in Griekenland is in 2011 met 26 procent gestegen tot 477. Vooral de aanhoudende economische crisis in het land is de verklaring voor de forse toename. De Griekse statistiekdienst Elstat gaf de cijfers gisteren vrij. In 82 procent van de gevallen van zelfdoding gaat het om mannen. Bij de vrouwen was er een verdubbeling tot 84 zelfmoorden. (…) Volgens de ngo Klimaka, die zich inzet voor de daklozen, is het zelfmoordcijfer van 2011 een record sinds de Wereldgezondheidsorganisatie 50 jaar geleden startte met die cijfers te verzamelen. (…) Een ander probleem is de stijging van het aantal hiv-besmettingen, vooral onder drugsverslaafden. Tot 2010 betrof het jaarlijks 10 tot 15 gevallen, in 2011 waren dat er al 256 en in de eerste acht maanden van 2012 al 314. Ook hier speelt de economische crisis een rol. Het aantal kwetsbare mensen en daklozen stijgt. Ze lopen het risico drugsgebruikers te worden. Bovendien is er minder geld voor preventie." De trojka heeft vooralsnog niet gereageerd op de dramatische gevolgen van het besparingsbeleid dat het oplegt.

  • Betoging tegen Monsanto. Het volledige model van agrobusiness is fout!

    Vandaag zijn er wereldwijd acties tegen Monsanto, een multinational die vooraan staat in de agro-industrie. Het bedrijf staat bekend voor praktijken met een geurtje aan. De documentaire ‘De wereld volgens Monsanto’ (zie onderaan dit artikel) wees hierop. De wijze waarop Monsanto functioneert, is een uitdrukking van het kapitalistische productiemodel dat niet in staat is om een antwoord te bieden op de behoeften, zelfs basisbehoeften, van de meerderheid van de bevolking.

    Artikel door Alain (Namen). Om 16u is er aan de Beurs in Brussel een betoging tegen Monsanto

    Het kapitalistische productiemodel zit op alle vlakken vol tegenstellingen. Terwijl de wetenschappelijke mogelijkheden, de productiviteit en de technologie ons toelaten om te antwoorden op de basisbehoeften van de mensheid, leven drie miljard mensen zonder voedsel, zijn er twee miljard mensen ondervoed en lijden 1,2 miljard mensen dagelijks honger. Onder de hardst getroffen lagen is een meerderheid vooral actief in de landbouw. In de ontwikkelde kapitalistische landen gaan de kleine en middelgrote landbouwbedrijven gebukt onder de kredieten (voor de aankoop of pacht van grond, meststoffen, landbouwmachines,…). Elders is dat niet zo. Wereldwijd bezit slechts 2,18% van de boeren een tractor.

    De tegenstellingen zijn het gevolg van een systeem dat niet gericht is op de sociale behoeften maar op de jacht op de winsten voor een kleine minderheid. Het is dezelfde minderheid die het beleid van de bedrijven bepaalt, ook in de landbouwsector. De tendens naar concentratie van kapitaal spaart geen enkele sector. Het is zo dat er grote bedrijven zijn kunnen ontwikkelen; zoals Monsanto, Cargill, Sygenta, Bayer,… Alle bedrijven die in de agro-industrie actief zijn, zoeken ook een maximale winst voor hun investeringen, los van de sociale en ecologische prijs die daarvoor wordt betaald.

    Met hun kapitaal kunnen deze bedrijven de productie en de politieke beslissingen bijsturen. Dat leidt tot een beleid dat verschrikkelijk is voor de boeren en de bevolking in het algemeen. Ook de zogenaamde ‘groene revolutie’ is daar een voorbeeld van. Dit leidde tot ecologische en menselijke rampen zoals die van Bhopal in India. Het leidt ook tot bijzonder nefaste landbouwmethoden die niet gericht zijn op duurzame landbouw, de grond wordt veel sneller uitgeput. Marx wees daar in zijn tijd al op, maar het proces is vandaag nog veel sneller.

    De volledige voedselketen is aangetast door de winsthonger. Er wordt paardenvlees in plaats van rundsvlees gebruikt, er worden hormonen gebruikt om het vlees sneller klaar te stomen voor de winst,… De wijze waarop ons voedsel wordt geproduceerd is enkel gericht op de winsten voor de investeerders, verspilling en slechte producten zijn de norm.

    De uitdagingen voor de mensheid zijn enorm. Als we de productie willen aanpassen op de behoeften van iedereen en aan productiemethoden die duurzaam zijn, moet het huidige systeem volledig verdwijnen.

    We moeten de controle op de voedselketen zelf overnemen door ze te nationaliseren onder democratische controle en beheer. Die controle moet uit de handen van de multinationals worden gehaald om een democratische planning van de landbouwpolitiek mogelijk te maken. De enorme mogelijkheden onder de controle van de gemeenschap plaatsen, zou ons toelaten om grote stappen vooruit te zetten, zowel op sociaal als op ecologisch vlak. We kunnen daarbij beroep doen op de kennis en de mogelijkheden die vandaag al aanwezig zijn bij de multinationals maar aangewend worden om de winsten te vergroten ten koste van de meerderheid van de bevolking.

    De grote landbouwbedrijven moeten in publieke handen komen om tot een herverdeling van de grond te komen of een collectief beheer ervan met voldoende toegang tot materieel en machines voor alle landbouwers. Wat voor de landbouw van toepassing is, geldt overigens ook voor andere belangrijke sectoren van de economen (energie, staal, financiewezen,…). Het is cruciaal om de macht uit de handen van de kapitalistische parasieten te halen om een productie gericht op sociale behoeften en met respect voor het milieu mogelijk te maken.

    Laat ons de strijd tegen het volledige systeem voeren en niet enkel tegen symbolen ervan!

    Documentaire: ‘De wereld volgens Monsanto’

  • Betoging in Doornik tegen het besparingsbeleid

    Gisterenochtend was er een vakbondsbetoging in Doornik als onderdeel van het actieplan dat werd opgemaakt door het Federaal Bureau van het ABVV. Op de betoging waren er 3.000 tot 4.000 aanwezigen. Het maakte duidelijk dat er aan de basis een bereidheid is om tot actie over te gaan. Helaas is er wel onduidelijkheid over het fameuze ‘actieplan’ dat nu gevolgd wordt.

    Verslag en foto’s door Ben (Charleroi)

    De informatie over de acties kwam slechts druppelsgewijs. Er was geen volledig beeld op de geplande acties waardoor het moeilijker was om de mobilisatie open te trekken en initiatieven te nemen zodat iedere militant een rol kon spelen in het actieplan.

    We hadden ook gehoopt dat er in het kader van het actieplan zou toegewerkt worden naar een grotere mobilisatie, bijvoorbeeld in de vorm van een algemene staking. Dat zou het mogelijk maken om de beweging geleidelijk op te bouwen naar een hoogtepunt waarbij het ultieme wapen van de arbeidersbeweging, de staking, werd gebruikt.

    Op de betoging in Doornik had de voorzitter van de regionale afdeling van het ABVV het overigens over de mogelijkheid van een staking in de komende periode. Nico Cué van de Franstalige metaalbond van het ABVV stelde enkele dagen geleden in een edito: “Het is tijd voor verzet. Dat verzet moet aangepast zijn aan de aanvallen. Waarop wachten we nog om een algemene staking te organiseren?”

    Hopelijk wordt dat ernstig genomen en wordt het slecht georganiseerde ‘actieplan’ vervangen door een echt actieplan met brede betrokkenheid en gericht op de opbouw naar een algemene staking.

  • Groot-Brittannië. Neen aan terrorisme! Neen aan racisme!

    De barbaarse brutale moord van een ongewapende soldaat in Woolwich (Londen) is verschrikkelijk en een trauma voor al wie het slachtoffer kende of de moord zag gebeuren. Het is een tragedie voor de familie en de vrienden van het slachtoffer. Wij veroordelen deze aanval ten stelligste, net zoals we eerder de aanslagen van 11 september 2001 en alle gelijkaardige gevallen van willekeurige moorden afkeurden.

    Standpunt van de Socialist Party in Greenwich (waar Woolwich onder valt)

    Deze nieuwe aanslag was totaal willekeurig waarbij het slachtoffer werd uitgekozen omwille van het T-shirt dat hij droeg. De aanvallers beweerden te handelen in naam van de islam en uit protest tegen de bezettingen van Irak en Afghanistan. De overgrote meerderheid van de moslims zijn echter even geschokt door deze aanval als de rest van de bevolking.

    De imperialistische bezettingen in Irak en Afghanistan hebben geleid tot meer dan 100.000 burgerslachtoffers. Deze oorlogen zijn echter niet de verantwoordelijkheid van de gewone soldaten, maar wel van de regeringen die de beslissing namen om tot een invasie en bezetting over te gaan.

    De Britse regering onder leiding van New Labour nam mee het voortouw bij de bezetting van Irak ondanks verzet door een meerderheid van de bevolking. Dat verzet werd breed gedragen en gaf aanleiding tot de grootste betoging uit de Britse geschiedenis.

    Terrorisme

    Terrorisme is een compleet verkeerde en contraproductieve strijdmethode. Het massaterrorisme van 11 september 2001 gaf George Bush een ‘rechtvaardiging’ die hij kon gebruiken om Afghanistan en vervolgens Irak binnen te vallen.

    Een van de aanvallers in Woolwich riep de bevolking op om de Britse regering omver te werpen. Dezelfde regering die de bezetting van Afghanistan verderzet, voert ook een verschrikkelijk besparingsbeleid in eigen land. Deze brutale moord zal door premier Cameron echter gebruikt worden in een poging om de steun voor zijn bijzonder onpopulaire, zwakke en verdeelde regering op te krikken.

    In de nasleep van de moord probeerden de racisten van de English Defence League (EDL) om van de gelegenheid gebruik te maken om racistische vooroordelen tegenover alle moslims te versterken. Er waren op de avond van de moord al twee aanvallen tegen moskeeën. Wij verzetten ons tegen alle pogingen om moslims als zondebok aan te wijzen.

    Het maakt niet uit vanuit welk deel van de samenleving de foute en vernietigende strijdmethoden komen, de enige manier om er tegen in te gaan, is door werkende mensen van alle achtergronden te verenigen in een beweging tegen racisme, tegen terrorisme maar ook tegen de aanhoudende besparingspolitiek van het kapitalisme.

    Democratische rechten

    We verzettten ons tegen iedere poging van de regering om deze aanval aan te wenden als excuus om onze democratische rechten te ondermijnen. In het verleden werd anti-terrorismewetgeving al meermaals gebruikt om protest tegen het asociale beleid tegen te gaan. Democratische rechten zijn afgedwongen door strijd vanwege gewone werkende mensen.

    Dit is niet de eerste keer dat de werkende bevolking van Greenwich geconfronteerd wordt met verdeeldheid. Twee minuten verderop langs dezelfde weg bevindt zich de pub ‘Kings Army’ waar het IRA in 1974 een aanslag pleegde. De bevolking van Greenwich ging toen in tegen diegenen die een anti-Ierse hysterie probeerden op te wekken.

    In 1993 werd in Eltham, op 20 minuten wandelen, de zwarte jongeman Stephen Lawrence vermoord. Er volgde een massale campagne tegen racisme waarin de leden van de Socialist Party en anderen het voortouw namen. Die massacampagne leidde uiteindelijk tot de sluiting van de kantoren van de extreemrechtse BNP in Welling.

    Meer dan ooit is het belangrijk dat de werkende bevolking in Woolwich en de rest van het land deze geschiedenis van solidariteit en strijd herdenkt. We moeten verenigd ingaan tegen iedere poging om ons te verdelen in de nasleep van de tragische gebeurtenis in Woolwich.

  • Wil Unizo lonen vervangen door aalmoezen?

    De gedreven patronale provocateur Karel Van Eetvelt slaat nog eens toe. De topman van werkgeversfederatie Unizo pleit voor een verdere opmars van ‘mini-jobs’ naar Duits voorbeeld. “Een mini-job biedt aan mensen die moeilijk werk vinden de kans om in de arbeidsmarkt te stappen. Ons land zou een voorbeeld moeten nemen aan Duitsland en een aangepaste versie van het systeem moeten invoeren.” Voor alle duidelijkheid: niet zozeer de job zelf is ‘mini’ maar wel het loon dat ervoor wordt gekregen.

    Het Duitse model van extreem lage lonen ligt al langer onder vuur. Het leidt immers tot een toename van armoede en het maakt economisch herstel op basis van interne consumptie erg moeilijk. Het neoliberale beleid onder bondskanselier Schröder (SPD) omvatte onder meer een hervorming van de arbeidsmarkt met een snelle en sterke opmars van laag betaalde jobs. Het ging onder meer om ‘1-euro-jobs’ waarbij werklozen moeten werken voor hun uitkering en daar nog 1 euro per uur bovenop krijgen als loon. Dat is interessant voor werkgevers die amper loon moeten betalen, de gemeenschap betaalt immers het grootste deel van het loon. De bekende schrijver Günter Walraff vatte het enkele jaren geleden als volgt samen: “We worden stilaan een onderontwikkeld land”.

    Dat is blijkbaar waar Van Eetvelt ook hier naar toe wil. De discussie gaat verkeerdelijk over ‘mini-jobs’ terwijl het eigenlijk over ‘mini-lonen’ gaat. Een vijfde van de Duitse werknemers verdient minder dan 10 euro per uur, 10% minder dan 8,5 euro per uur. Er zijn 6,5 miljoen Duitse werkenden met een brutoloon van minder dan 1.500 euro per maand. Werklozen worden op een hongerrantsoen van 364 euro per maand gezet. Veel werkenden vinden enkel een deeltijdse job, zo zijn er 4,9 miljoen Duitsers die als enige inkomen een deeltijdse mini-job hebben waarmee ze maximaal 450 euro verdienen.

    Het klinkt Van Eetvelt als wondermooie muziek in de oren. Niet dat de professionele patronale provocateur zelf bereid is om aan 364 euro per maand te leven. Zijn verantwoordelijkheid en complexe job – het dagelijks herhalen van dezelfde patronale leugens – vereist immers een loon dat een veelvoud bedraagt van het aalmoes dat hij aan gewone werkenden wil toekennen.

    Iedere discussie komt op hetzelfde neer: de ‘loonkosten’ in ons land vormen een ‘handicap’, zeker tegenover Duitsland. We moeten zelf ook minilonen invoeren om ‘concurrentieel’ te zijn met de Duitse lageloonsector. Concurrentieel zijn betekent dat wij op aalmoezen moeten overleven om de winsten van de grote aandeelhouders veilig te stellen. Die moeten hun geldbergen in exotische bestemmingen als de Kaaimaneilanden immers constant kunnen aanvullen.

    In het debat over de Duitse minilonen spreekt Van Eetvelt zichzelf tegen. Terwijl hij enerzijds stelt dat de Belgische arbeidsmarkt het Duitse voorbeeld moet volgen om concurrentieel te zijn, ontkent hij anderzijds dat de lage lonen in Duitsland een grote asociale impact hebben. Plots zit het probleem dan bij de “hoge fiscale en parafiscale lasten” en wil hij vasthouden aan het minimumloon. Het is echter niet mogelijk om het Duitse model te volgen zonder er de asociale gevolgen bij te nemen. Die gevolgen zijn immers net de basis van het Duitse model.

    De mist die gespoten wordt, maakt de essentie van het betoog niet onduidelijker. Het gaat er om dat onze lonen onder vuur worden genomen. Van Eetvelt pleit ervoor om de lonen te vervangen door aalmoezen waarmee de armoede wordt georganiseerd. Waar hij niet op antwoordt, is hoe armoede en sociale problemen op langere termijn tot economisch herstel en groei kunnen leiden. Van Eetvelt stelt dat de loonmatiging van Duitsland de ‘locomotief’ van Europa heeft gemaakt. Dat is een Europa dat gekenmerkt wordt door een uitzichtloze crisis met steeds dieper wordende sociale problemen.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping