Author: PierreBrx

In zijn toespraak op het Labour congres in Engeland, gaf Tony Blair aan hoe het proces van verrechtsing en verburgerlijking van de Labour partij begon.

Hij zei: "Ik herinner me hoe onze weg naar de regering begon. Hier in deze zaal in 1985 met Neil Kinnock, die hier vandaag ook is. En, natuurlijk lijkt dit vandaag absurd, Militant, Arthur (Scargill), al die nonsens. Maar ik zeg jullie. (…) Wat ik toen leerde ging niet over radicaal links. Het ging om leiding: afraken van de valse keuze tussen principes en geen principes. Dat moest vervangen worden door de echte keuze: vooruit of achteruit. Ik ken maar één richting en heb geen achteruitknop. Je kunt een politicus niet het meest vertrouwen als ze de gemakkelijke weg kiezen, iedere politicus kan populaire dingen doen en ik kan dat weten, ik heb vroeger ook populaire dingen gedaan."

De omvorming van de Labour Party van een actieve arbeiderspartij tot een partij die vandaag algemeen aanzien wordt als een rechtse partij en volledig gedomineerd wordt door public relation managers, is inderdaad geen nieuwe evolutie. Tony Blair gaf aan hoe het breken van de linkerzijde binnen de Labour Party een noodzakelijke voorwaarde was. Terwijl de gemeenteraad van Liverpool midden jaren ’80 besliste om zich niet neer te leggen bij de begroting die hen opgelegd werd door de regering van Thatcher, ging Labour in tegen haar eigen rangen. De gemeenteraad van Liverpool werd mee geleid door leden van Militant (de voorloper van de Socialist Party, onze Britse zusterpartij).

20 jaar geleden werd in Liverpool een Labour-meerderheid verkozen. Thatcher zette dat ogenblik een harde aanval in tegen de vakbonden en de linkerzijde. De conservatieven wilden bovendien de macht van de lokale autoriteiten beperken omdat deze weerwerk zouden kunnen bieden tegen de harde aanval op de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking.

In Liverpool dwong het Labour-bestuur, waarin leden van Militant een centrale rol speelden, Thatcher om toegevingen te doen waardoor een reeks sociale maatregelen konden ingevoerd worden. Dit leidde ertoe dat het bestuur erg populair was onder de bevolking. Op het Labour congres van 1985 viel de toenmalige partijvoorzitter, Neil Kinnock, de linkerzijde en Militant hard aan. Zowel de strijd in Liverpool als de mijnwerkers (die in 1984 een belangrijke staking voerden) moesten eraan geloven.

De leiding van Labour was zich bewust van het potentieel van de linkerzijde en ging in de aanval om "aanvaardbaar" te blijven voor de burgerij. Na de val van de Muur is Blair op de ingeslagen weg van Kinnock veel verder kunnen gaan. Labour werd een openlijke burgerlijke partij zonder een interne betrokkenheid van bredere lagen. Tony Mulhearn, in de jaren ’80 gemeenteraadslid in Liverpool, zei hierover in een recent nummer van ‘The Socialist’ (weekblad van de Socialist Party): "Vandaag is de Labour Party in Liverpool verdwenen als sociale en politieke kracht. Haar overblijfselen, net zoals op nationaal vlak, zijn marionetten van de grote bedrijven. De Labour groep in de gemeenteraad vandaag is erg klein en we zien de laagste opkomstcijfers ooit bij lokale verkiezingen."

Vandaag is Blair het resultaat van de leegloop van New Labour, zowel op vlak van actieve betrokkenheid van bredere lagen als van linkse ideeën. New Labour verdedigt de belangen van de grote bedrijven, de oorlogsindustrie, de neo-conservatieven in de VS, …

Meer en meer mensen zien geen enkel verschil tussen de traditionele partijen, ook de politiek meest bewuste jongeren en arbeiders hebben geen illusies in New Labour. Het heeft geen zin om op te komen voor een "hervorming" van New Labour. Er is een nood aan een nieuwe partij die niet enkel in woorden ingaat tegen de bezetting van Irak, maar die opkomt voor de belangen van de arbeiders en jongeren.