Stop het catastrofale bloedbad!

Dossier door Uri Bar-Shalom Agmon en Yasha Marmer (Socialistische Strijdbeweging in Palestina-Israël). Vertaling van een artikel dat op 28 september in het Hebreeuws werd gepubliceerd.

De massale bombardementen in Beiroet en de moord op Hezbollah-topman Hassan Nasrallah, betekenen een nieuw hoogtepunt in de richting van een totale oorlog tegen Libanon. Het brengt ons op de rand van een regionale oorlog. Het Israëlische ‘kabinet van de dood’ gaf Netanyahu en Galant toestemming voor een grondinvasie. Mobilisatie voor de strijd is nodig om meer rampen op historische schaal te voorkomen

De historische bloedige crisis, die bijna een jaar geleden begon, gaat nu een nieuwe fase in. We staan dichter dan ooit bij een regionale oorlog. De aanval op het centrale hoofdkwartier van Hezbollah in Dahieh in Beiroet – waarbij volgens sommige berichten minstens 6 woongebouwen werden verwoest en een afschuwelijk bloedbad werd aangericht met honderden doden – is het hoogtepunt van de ‘shock and awe’-oorlog die het Israëlische regime ongeveer 10 dagen geleden op Libanees grondgebied lanceerde met als doel de krachtsverhoudingen in het hele Midden-Oosten te wijzigen ten nadele van het Iraanse regime en zijn bondgenoten.

De omvangrijke campagne van staatsterreur, waarbij de afgelopen dagen meer dan 700 mensen in Libanon zijn gedood en woonhuizen in Beiroet zijn gebombardeerd, brengt miljoenen mensen in Libanon in het vizier. Het maakt niet alleen dat er geen terugkeer van Israëlische inwoners van het noorden naar hun huizen mogelijk is, het leidt ook tot een realiteit waarin miljoenen mensen in Israël doelwit zijn van raketten van Hezbollah, samen met een toename van het aantal raketten dat wordt afgevuurd door milities uit Irak en Jemen.

“Dit is een totale oorlog. Wat Israël de afgelopen twee weken en gisteren heeft gedaan, is genoeg om de deur ‘dicht te gooien’ voor welke regeling dan ook. Libanon en de hele regio zijn een nieuwe conflictfase ingegaan die zal leiden tot een verandering in het gezicht van de regio,” stond zaterdag in de Libanese krant ‘Al-Akhbar’, die wordt geïdentificeerd met Hezbollah.

Nieuwe Orde

Het doelwit van de aanslag in Beiroet op vrijdagavond, waarbij verschillende woongebouwen met de bewoners erin met de grond gelijk werden gemaakt, met meer dan 80 bommen met een gemiddeld gewicht van een ton, was de moord op Hassan Nasrallah – de militaire en politieke leider van Hezbollah en de-facto van de pro-Iraanse “as van verzet” in de regio. Nasrallah was zowel het publieke gezicht als de strateeg van de “as” en de gevolgen van zijn moord zullen ook anders zijn dan de provocerende , demonstratieve moorden op Haj Mohsein en Ismail Haniyeh eind juli.

The New York Times citeerde een Israëlische hoge functionaris die zei dat de aanval in Dahieh bedoeld was om “Hezbollah te breken” door hooggeplaatste commandanten in de organisatie te vermoorden. Het Israëlische regime probeert Hezbollah, de sterkste schakel in de keten van milities van de ‘As van Verzet’, te breken om de hele as te breken. Dit kan niet gebeuren zonder een uitgebreid regionaal conflict, dat langdurig en destructief is. Symbolisch koos het Israëlische leger ervoor om de aanslag op Nasrallah “Nieuwe Orde” te noemen.

De moord in 1992 op Abbas al-Musaw, de voormalige secretaris-generaal van Hezbollah, en in 2008 op Imad Mughniyeh, het voormalige hoofd van de militaire vleugel van de organisatie, heeft Hezbollah en de “As van het Verzet” er niet van weerhouden zich in de loop der jaren militair te blijven versterken. Ook de moord op Nasrallah op zich zal de regio niet vormgeven volgens de wensen van Netanyahu, Galant en de generaals in het Israëlische leger.

Vóór de moord, op woensdagavond, machtigde het kabinet des doods Netanyahu en Galant om een grondinvasie van Libanon goed te keuren. Dit betekent dat ze op elk moment wettelijk het bevel kunnen geven om zo’n grondaanval uit te voeren. De Israëlische hoge ambtenaar die in de New York Times werd geciteerd, zei dat als de moord op het Hezbollah leiderschap slaagt, “dit Israël in staat zal stellen om een grondinval in Libanon te vermijden.” Maar het tegenovergestelde is waar. Door de Hezbollah-militie uit balans te brengen door haar commandanten te vermoorden, wordt elke poging om tot een akkoord te komen gedwarsboomd, wordt Hezbollah aangespoord om haar activiteiten uit te breiden en volgens de logica van de regering en legerleiders in Israël, om de oorlog aan de grens te verhevigen tot een grondinvasie.

Twee reservebrigades werden gerekruteerd en naar de noordelijke grens gestuurd , samen met verschillende andere bataljons. Er bestaat een onmiddellijk gevaar dat de regering de plannen voor een grondinvasie ook in gebieden dicht bij de grens en later ook diep in Libanon zal uitvoeren. Een ander gevaar is een scenario van de implementatie van de “Dahieh doctrine” in heel Libanon – dat wil zeggen, enorme bombardementen vanuit de lucht en het slopen van hoogbouw, in steden en dorpen in heel Libanon, waarbij duizenden inwoners om het leven komen. Deze scenario’s verhogen ook het gevaar van een dramatische uitbreiding van de oorlog naar Syrië, Irak, Jemen en mogelijk ook Iran.

In de dagen voor de moord op Nasrallah probeerden vertegenwoordigers van het Amerikaanse en Franse imperialisme, uit angst voor een regionale en mondiale omwenteling die ook hun belangen zou schaden, de militaire rooftocht (die ze blijven bewapenen en financieren) van de regering Netanyahu en de militaire leiders in te dammen door middel van een pauze van drie weken ten behoeve van onderhandelingen tussen Israël en Hezbollah. De regering van Netanyahu en extreemrechts weigerde het aanbod en maakte duidelijk dat ze vastbesloten is om met volle kracht door te gaan. Minister van Oorlog Galant verwees gisteren (vrijdag 27.09) naar de oorlog in Libanon: “We hebben lang gewacht op deze kans, ik persoonlijk ook, niet alleen in het afgelopen jaar, al vele jaren.”

Het vorige hoogtepunt in de bloedige aanval op Libanon vond afgelopen maandag (23 september) plaats, toen 558 mensen, waaronder 50 kinderen, omkwamen in het bloedbad dat door de gewapende vleugel van het Israëlische kapitalisme in heel Libanon werd aangericht. Bij sommige bombardementen werden hele families weggevaagd. Meer dan duizend mensen raakten gewond. Het was de bloedigste dag in Libanon in minstens 40 jaar, sinds het bloedbad van Sabra en Shatila. Dit is een daad van staatsterrorisme, bedoeld om het prestige van het Israëlische regime te herstellen en het “bewustzijn te verbranden”, tegen de achtergrond van een strategische crisis waarin de regering zich bevindt, zonder uitweg, twee weken voor de verjaardag van 7 oktober.

Het ministerie van Volksgezondheid in Libanon schat dat er sinds 8 oktober minstens 1.640 mensen zijn gedood in Libanon, waaronder 104 kinderen en 194 vrouwen, de meerderheid door Israëlische aanvallen in de afgelopen twee weken. Dit afschuwelijke dodental is nu al hoger dan tijdens de hele oorlog in Libanon in 2006, toen ongeveer 1400 inwoners werden gedood.

De afgelopen dagen zijn honderdduizenden mensen in Libanon onder dreiging van bombardementen uit hun huizen verdreven en stonden ze urenlang in enorme files, soms zonder voedsel of water. Ze sloten zich aan bij de honderdduizenden inwoners van Zuid-Libanon die al sinds oktober 2023 ontheemd waren, nog voor de huidige fase. Er zijn geen schuilplaatsen om iedereen onder te brengen. Scholen en campussen in het hele land zijn centra geworden voor de opvang van ontheemden, maar veel daarvan zitten al helemaal vol.

De bewoners van het noorden veilig naar huis brengen?

Na bijna een jaar genocidaal bloedbad in Gaza, met meer dan 41.000 doden, heeft de Israëlische regering geen enkele van haar verklaarde oorlogsdoelen bereikt. De gijzelingscrisis is niet opgelost, en niet alleen is Hamas niet verdwenen, haar strijders blijven actief, zelfs in gebieden die de Israëlische bezettingstroepen al voor bepaalde perioden hebben ingenomen. De regering was ook niet in staat om met militaire middelen voorwaarden voor overgave op te leggen aan het leiderschap van Hamas en er is geen uitzicht op een einde van het bloedbad.

Onmiddellijk na 7 oktober werd de massaschok in de Israëlische samenleving door alle politieke partijen van het establishment gebruikt om nationalistische reacties aan te wakkeren en steun te mobiliseren onder het Israëlische publiek voor de genocidale aanval in Gaza. Stemmen van oppositie tegen de oorlog werden tot zwijgen gebracht, ook met geweld. Maar toen de schok wegebde en de oorlogsdoelen van de regering onhaalbaar bleken met militaire middelen, namen de twijfels en de kritiek onder brede lagen van de Israëlische samenleving toe. Tegen deze achtergrond bereikte de eis voor het beëindigen van de oorlog in Gaza, als onderdeel van een ruildeal waarbij de ontvoerden die nog in leven waren, zouden worden teruggebracht, de Israëlische hoofdstroom. Zelfs de zogenaamde “oppositieleider” Yair Lapid, die de verandering in de stemming herkende en het niet eens was met Netanyahu over de manier waarop de uitroeiingsoorlog werd gevoerd, riep op tot een einde van de oorlog in Gaza en viel Netanyahu aan omdat hij een “eeuwige oorlog” wilde.

Nu slaagt de regering erin om relatief brede steun van het Israëlische publiek te mobiliseren voor een totale oorlog tegen Libanon, voornamelijk rond veiligheidsdemagogie en de belofte dat zo’n bloedige oorlog schijnbaar de crisis van de tienduizenden evacués uit de noordelijke steden zou oplossen en hen in staat zou stellen om veilig naar huis terug te keren. Degenen die de bloedige regering hierbij helpen zijn de hoofden van de Israëlische parlementaire “oppositie”: Yair Lapid, Gidon Sa’ar, Avigodor Lieberman en ook Yair Golan die wedijveren met de extreemrechtse ministers Smotrich en Ben Gvir met oproepen om Zuid-Libanon te bezetten en een poging om Netanyahu van rechts te verschalken.

Een totale oorlog in Libanon bedreigt niet alleen de veiligheid, het leven en het welzijn van de massa’s in Libanon en de regio, maar ook van miljoenen mensen in Israël. Als reactie op het grootschalige bloedbad in Libanon heeft Hezbollah weliswaar het vuurbereik uitgebreid, waaronder een raket naar het gebied rond Tel Aviv, en haar raketten hebben ook geleid tot een aantal gewonden, onder wie Arabisch-Palestijnse aannemers in het gebied rond Nahariya en een arbeider die werd geraakt in Tiberias, maar in dit stadium is het een beperkte en terughoudende reactie. Ondanks de sfeer van zelfvoldane nationalistische euforie in de Israëlische nieuwsstudio’s en in de video’s van Netanyahu en de generaals, geven functionarissen in het leger en de regering toe dat ‘we nog niets hebben gezien’. Israël’s ‘senior politieke figuur’ die donderdag werd geïnterviewd door N12 zei: “Het publiek in Israël moet weten dat we nog geen achtste hebben gezien van de capaciteiten van Hezbollah, die zich om de een of andere reden op dit moment inhoudt. Maar als we tot een totale oorlog komen – zal de tol zwaar zijn. Het stoppunt zal een [staakt-het-vuren] overeenkomst zijn, omdat Israël niet van plan is Hezbollah te vernietigen of te ontmantelen, noch de Libanese staat.”

De lanceringen van drones vanuit Irak, waarvan sommige ook in de haven van Eilat aankwamen, en de ballistische raketten die vanuit Jemen richting Tel Aviv werden afgevuurd, worden onderdeel van de nieuwe realiteit: een de facto regionale oorlog, van lage intensiteit, met aanvallen en tegenaanvallen niet alleen in Libanon, maar ook in Syrië, Irak, Jemen en mogelijk Iran.

De militaire aanval op Libanon, gelanceerd door het Israëlische kabinet van de dood, zal de veiligheid van de inwoners van Galilea, het noorden of de inwoners van Israël in het algemeen niet bevorderen. Integendeel, er worden nieuwe rampen verwacht. Extra steden in het noorden sluiten zich al aan bij de dagelijkse alarmroutine. De routine van het leven in Haifa, en misschien binnenkort ook in de buurt van Tel Aviv, zal er anders uit gaan zien. Niemand kan garanderen dat dit niet nog vele maanden zo doorgaat. Een meer dramatische escalatie kan ook leiden tot tientallen en honderden doden in Israël.

Dit is geen oorlog voor de bescherming van de bevolking en de terugkeer van de bewoners naar hun huizen, maar een oorlog voor de reorganisatie van de nationale onderwerping en onderdrukking van de Palestijnen en het behoud van de hegemonie van het Israëlische regime en het Amerikaanse imperialisme in het Midden-Oosten tegenover Iran en zijn bondgenoten. Dit zijn de echte doelen van het Israëlische regime in deze bloedige aanval en omwille daarvan is het ook bereid om de overgebleven Israëlische ontvoerden op te offeren, het leven van tienduizenden in Israël en de regio in gevaar te brengen en miljoenen te treffen.

Op weg naar een oorlog tussen Israël en Iran?

De Iraanse Opperste Leider Khamenei en ook president Pezeshkian van het hervormingsgezinde kamp, gaven aan, tenminste tot de moord op Nasrallah, dat Iran op dit moment niet geïnteresseerd is in deelname aan een grootschalige oorlog. Maar de Iraanse vergeldingsaanval in april op de moord op Iraanse generaals in het Iraanse consulaatcomplex in Damascus liet zien dat wanneer de directe belangen van het Iraanse regime worden bedreigd, het bereid is om een rode lijn te trekken en militair te reageren. Na de bomaanslag in Beiroet op vrijdagavond riep Khamenei een spoedvergadering bijeen van de hoogste nationale raad in Iran.

In zijn toespraak bij de VN, op het moment van de moord en het bombardement op de woongebouwen in Beiroet, bedreigde Netanyahu het regime in Teheran: “Als jullie ons aanvallen, zullen wij jullie aanvallen. Er is geen plek die de lange arm van Israël niet zal bereiken.” De arrogantie van de regering Netanyahu kan ertoe leiden dat zij, na de dramatische escalatie die zij in gang heeft gezet, een “preventieve aanval” tegen Iran zal inzetten en specifiek gebruik zal maken van de mogelijkheid om de nucleaire faciliteiten van het land aan te vallen.

Israël’s oorlogsminister Galant sprak tijdens de aanval op Dahieh en de moord op Nasrallah aan de telefoon met de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin, die van zijn kant beweert dat “de Verenigde Staten niet betrokken waren bij de operatie van Israël. We werden niet vooraf gewaarschuwd.” Het lijkt erop dat Galant, Netanyahu en de legerleiders er in dit stadium van uitgaan dat Washington elke actie die ze achteraf ondernemen – hoe provocerend en bloedig ook – zal steunen.

Washington is niet geïnteresseerd in een directe oorlog met Iran, maar als de regering Netanyahu en extreemrechts het Iraanse regime meeslepen in een militaire interventie, kunnen de VS worden meegesleurd in de campagne om hun prestige en belangen in de regio te beschermen.

Het conflict in het Midden-Oosten voedt en beïnvloedt het inter-imperialistische conflict tussen het kamp van het Amerikaanse imperialisme en het kamp van het Russische en Chinese imperialisme. De regering Biden blijft niet alleen de Israëlische oorlogsmachine bewapenen en financieren met miljarden dollars, maar heeft ook direct militair ingegrepen met aanvallen in de afgelopen maanden in Jemen, Irak en Syrië en met dreigementen om ook Hezbollah of Iran aan te vallen in een scenario van een totale oorlog. De Russische en Chinese diplomaten veroordeelden Israël scherp, maar binnen afzienbare tijd zijn Rusland en China niet van plan om direct in te grijpen zoals de VS. Recente berichten wijzen er echter op dat Rusland, via Iraanse bemiddeling, gesprekken voert met de Ansar Allah-militie van de Houthi’s in Jemen over de mogelijkheid om hen geavanceerde wapens te leveren, als wraak voor de wapenoverdracht van de VS en de Westerse mogendheden naar Oekraïne.

Er is een strijd nodig om het inferno te stoppen

Het is dringend nodig om in de hele regio en wereldwijd beteogingen en zelfs stakingen te organiseren om een staakt-het-vuren af te dwingen van het Israëlische regime. De interventie van de massa’s in het Midden-Oosten en ook in de imperialistische landen die de Israëlische oorlogsmachine bewapenen en financieren, kan de loop van de gebeurtenissen beïnvloeden en mogelijk zelfs de weegschaal doen doorslaan naar een regionale oorlog.

Gisteren (27 september) hield een reeks vakbonden in de Spaanse staat een 24 uur durende proteststaking tegen de vernietigingsoorlog in Gaza. Een internationaal initiatief van solidariteitsactivisten heeft tot nu toe ongeveer 116.000 “toezeggingen” verzameld om deel te nemen aan een dag van staking en protest tegen het bloedbad in Gaza en Libanon op 1 oktober, maar op dit moment lijkt het er niet op dat vakbonden of andere grote organisaties zich bij de oproep hebben aangesloten.

Op dezelfde datum, 1 oktober, zal naar verwachting een proteststaking plaatsvinden op initiatief van het Hoge Opvolgingscomité voor Arabische Burgers van Israël samen met het Nationaal Comité van de Hoofden van Arabische Gemeenten (NCALC), op de verjaardag van de gebeurtenissen van oktober 2000 en ter nagedachtenis aan de activisten die tijdens de betogingen werden doodgeschoten. De staking werd aangekondigd vóór de bloedige aanval op Libanon en eist een einde aan de uitroeiingsoorlog in Gaza, de aanvallen op de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, de epidemie van moorden onder leiding van de criminele organisaties binnen de grens van 1948 (moorden die worden aangemoedigd door de omstandigheden die worden gecreëerd door de staat en de racistische politie), de sloop van huizen en de mishandeling van Palestijnse gevangenen. De leiding van het opvolgingscomité werd na vele maanden inderdaad onder druk gezet om een staking aan te kondigen, maar helaas heeft het tot nu toe geen publieke campagne geleid gericht op het opbouwen van mobilisatie voor een sterke, actieve en effectieve staking, terwijl het zich voorbereidde op maatregelen van onderdrukking en nationalistische politieke vervolging.

Wat nu nodig is met het oog op de nieuwe en gevaarlijke fase in de oorlog, is om de staking te veranderen in een startpunt voor een nieuwe fase in de strijd tegen de bloedige regering. Deze fase zou vergaderingen moeten omvatten (ook virtuele) om de volgende stappen van de strijd te bespreken en te plannen op elke werkplek, onderwijsinstelling, buurt of plaats, waar dit mogelijk en veilig is. Dergelijke maatregelen zouden kunnen bestaan uit het opbouwen van een voortzettingsstaking in de Arabisch-Palestijnse gemeenschappen, maar ook uit grensoverschrijdende protestacties waarin geëist wordt om de oorlog tegen Libanon te stoppen, een einde te maken aan het bloedbad in Gaza, ‘allen voor allen’ vrij te laten en te vechten voor heropbouw en welzijn.

Terwijl het officiële hoofdkwartier van de families van de ontvoerden zich haastte om de grote betoging in Tel Aviv na het begin van de oorlog tegen Libanon af te gelasten zonder dat de autoriteiten beperkingen oplegden aan bijeenkomsten, deden sommige families van de ontvoerden een oproep om zaterdagavond te komen demonstreren en de strijd niet te staken. Hoewel veel van de deelnemers aan de “Deal Now” demonstraties illusies hebben over de oorlog in Libanon en deze zelfs steunen, moet het duidelijk zijn: degenen die een staakt-het-vuren in Libanon saboteerden (en degenen die hen aanmoedigden vanuit de “oppositie”) saboteerden eigenlijk een deal om gijzelaars vrij te laten in Gaza.

Het uitbreken van massale verontwaardiging in de Israëlische samenleving als reactie op het besluit van het doodskabinet om de bezetting van de “Philadelphi Route” in Gaza te bestendigen en het nieuws van de dood van zes ontvoerden als gevolg van de “militaire druk”, oefende druk van onderaf uit op de leiding van Histadroet, wat leidde tot de aankondiging van de algemene staking op 2 september waaraan Joodse en Arabische arbeiders deelnamen. De staking wees op het potentieel, dat nog niet volledig gerealiseerd is, voor interventie in de bloedige crisis van de kant van de arbeidersklasse in het belang van de gewone mensen en in verzet tegen de belangen van de oorlogsmachine van het Israëlische regime. Tegenover het rechts-nationalistische leiderschap van de voorzitter van Histadroet Bar-David en zijn geestverwanten zou de socialistische linkerzijde ook in de arbeidersorganisaties een standpunt moeten promoten dat in overeenstemming is met de belangen van gewone mensen uit alle nationale gemeenschappen – tegen de bloedige aanvallen in Libanon en de uitroeiingsoorlog in Gaza, tegen een regionale oorlog en voor de vrijlating van ‘allen voor allen’, heropbouw en welzijn.

Er zal geen echte oplossing zijn voor de bloedige crisis zonder een strijd tegen nationale onderdrukking, bezetting, onteigening, armoede en imperialisme. Deze strijd moet beginnen met het versterken van de oproep om het inferno in Libanon en Gaza te stoppen, het stoppen van de aanvallen van het leger en de kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, een strijd om de bloedige regering omver te werpen en verder te bouwen aan een alternatief voor haar hele agenda en die van de “oppositie”-partijen die een toekomst van oorlogen en bloed onder de heerschappij van het kapitaal en de bezetting belooft. Een alternatief op regionaal en internationaal niveau dat een strijd voor socialistische verandering en vrede zal bevorderen tegenover het kapitalistisch systeem dat gebaseerd is op imperialistische agressie en de heerschappij van het kapitaal.