Afgelopen donderdag was er een bijeenkomst van de gepensioneerden en bruggepensioneerden van de Waalse interprofessionele van het ABVV. Er kwamen een 1.000-tal militanten bijeen in Ciney Expo om er de nota van Di Rupo te bespreken alsook het verslag van het Studiecomité over de vergrijzing. LSP was aanwezig, samen met Gustave Dache, de auteur van het boek ‘De opstandige en revolutionaire algemene staking van 1960-61’.
Met Gustave Dache ergens naar toe gaan, leidt bijna automatisch tot heel wat discussies over de lessen van de staking van 1960-61. Dat was een element dat onder de aanwezigen sterk leefde. Ook in het persdossier van het ABVV bij deze gelegenheid werd ernaar verwezen, daarin werden de politici gewaarschuwd dat een besparingsbeleid wel eens kan leiden tot een beweging zoals in 1960-61. De officiële sprekers van de vakbond stelden terecht dat de regering-in-wording onze sociale zekerheid, waaronder de pensioenen, wil afbouwen. Er werden enkele correcte eisen naar voor gebracht, maar er was geen enkele oproep tot mobilisatie. Het bleef beperkt tot oproepen aan de “progressieve regeringsonderhandelaars” om “vijf minuten politieke moed” te tonen. Over welke ‘progressieve’ onderhandelaars hadden ze het eigenlijk?
De Franstalige vakbond stelt terecht dat er al dertig jaar aanvallen zijn op onze pensioenen. Van die dertig jaar was de PS het grootste deel aan de macht, namelijk sinds 1988. Er waren sindsdien tal van ‘socialistische’ pensioenministers. De ‘socialisten’ waren mee verantwoordelijk voor het Globaal Plan en het Generatiepact. Na de staking van 1960-61 waren het ook de sociaaldemocraten die mee betrokken waren bij het beleid om de Eenheidswet beetje bij beetje door te voeren. Hoe zouden die ‘socialisten’ nu “vijf minuten politieke moed” tonen om onze belangen te verdedigen? Er is nood aan een actieplan om te mobiliseren en beroep te doen op de arbeiders en de gepensioneerden. Dat is de enige kracht waar we echt op kunnen rekenen.
Dat is ook de teneur van wat Gustave Dache op de bijeenkomst stelde. Hij stelde dat de “opa’s en oma’s die 60-61 hebben meegemaakt, bereid zijn om op straat te komen” tegen de besparingen. “Destijds was er nood aan een Mars op Brussel. Dat werd tegen gehouden, maar deze keer zullen ze ons niet stoppen!” Hij kreeg een lang applaus. Hij eindigde zijn tussenkomst met een oproep aan Anne Demelenne, die vlak na hem sprak. Gustave riep Demelenne op om “aan Di Rupo een aanzegging te doen voor een algemene staking”. Hij omschreef Di Rupo als een verantwoordelijke voor de “afbraak” van de sociale zekerheid.
Onze militanten kwamen tussen met een pamflet en we hadden een stand. Daar werden de laatste Franstalige exemplaren van het boek over de staking van 1960-61 verkocht alsook een 15-tal exemplaren van ons maandblad.