Nood aan een sterke, strijdbare en consequente linkerzijde

De jarenlange liberale en rechtse propaganda heeft zeker en vast een impact op hoe een groot deel van de bevolking denkt over een aantal hete hangijzers. Maar de score van N-VA is vooral de uitdrukking van de zwakte van haar politieke tegenstanders. De N-VA verdedigt een rechtse asociale agenda, maar geen enkele van de traditionele partijen kan deze op een geloofwaardige manier aan de kaak stellen. Hoe kan SP.a De Wever aanvallen op het feit dat hij nog meer wil privatiseren als zij zelf zonder blikken of blozen Belgacom, De Post, NMBS, De Lijn,… hebben klaargestoomd voor liberaliseringen en/of privatiseringen.

N-VA doet er alles aan om, ondanks deelname aan de Vlaamse regering, een imago van oppositiepartij te behouden, een partij die de handen nog niet heeft vuilgemaakt aan het beleid. In de Vlaamse regering gaf de partij al aan hoe het regeringsdeelname ziet: rekenwonder Philippe Muyters werd uit de pluchen zetels van de extremistische werkgeversorganisatie VOKA gehaald om N-VA-minister van Financiën en Begroting te worden.

Wiens belangen verdedigt de N-VA ?

België telde in 2010 75.000 dollarmiljonairs, een stijging met 9,8% in vergelijking met 2009. Die crisis was voor de rijksten snel verteerd. Het zijn deze 75.000 mensen (0,7% van de bevolking) die de lakens uitdelen. Als de belastingen volgens hen te hoog zijn, dreigen ze met hun geld te vertrekken naar Monaco of andere fiscale paradijzen. Als de werknemers looneisen durven stellen, dreigen ze de productie te delokaliseren om elders meer geld te kunnen maken met hun geld.

De Wever en co verdedigen met finesse de belangen van diegenen die ze echt vertegenwoordigen, namelijk die 1% rijksten en diegenen die hopen daar ooit toe te behoren. Ze doen het subtiel en creëren door de methodiek van herhaling en bij gebrek aan tegenspraak nieuwe evidenties, interpretaties die een groeiend deel van de bevolking als waarheid aanneemt. We kennen allemaal de redeneringen: ‘de pensioenen zijn niet meer betaalbaar’, ‘de lonen zijn te hoog’, ‘meer bevoegdheden voor Vlaanderen zal alles oplossen’,…

We hebben een linkerzijde nodig die even resoluut de kant kiest van die andere 95% van de bevolking: gewone werkende gezinnen, de ene al met een beter loon dan de ander, de ene al met wat meer spaargeld dan de ander.

Allemaal hebben ze gemeenschappelijk dat ze leven van loonarbeid en dat ze liever belastingen betalen voor een groot gemeenschappelijk gemeentezwembad dan zelf een veel te duur klein zwembad in de tuin te moeten aanleggen. Voor deze 95% is een collectief solidariteitsmechanisme voor gezondheidszorg en sociale zekerheid een veel beter systeem dan individuele verzekering. Het is die 95% die de crisis nu reeds voelt, waar jobs onzeker worden, degelijk wonen heel duur geworden is, diensten alsmaar meer kosten, de energiefactuur een zware last betekent,…

Eind dit jaar zal de regering-Leterme met een besparingsprogramma op de proppen moeten komen. Leterme beweert dat hij dit zal doen zonder asociale maatregelen. Dit is een illusie. Een verhoging van de pensioenleeftijd, ondermijning van de loonindexering, daling van het budget voor gezondheidszorg, aantasting van de sociale zekerheid, afbouw van de diensten,… Dit alles staat ons te wachten.

Er is in het parlement geen enkele partij die zich resoluut zal verzetten tegen een politiek die de gewone bevolking zal doen opdraaien voor een crisis waar ze geen verantwoordelijkheid voor draagt. Wij willen ieder initiatief steunen dat in de richting gaat van een politieke vertegenwoordiging van de belangen van de gewone werkenden.

Dat is waarom we ons engageren in bredere initiatieven zoals Rood of het Front des Gauches.

Rood in Vlaanderen, Front des Gauches in Franstalig België