Artikel door Eric Byl uit de mei-editie van De Linkse Socialist
In de jaren ’80 schreef de Britse kwaliteitskrant the Financial Times dat Belgische regeringen met hun besparingsbeleid weg komen zolang ze kunnen rekenen op de steun van minstens één van de grote vakbondsfederaties. Dat werd nog maar eens bevestigd in de discussie over het interprofessioneel akkoord 2011-2012. Sindsdien zit er een flinke haar in de boter tussen ACV en ABVV. Tegen de zin van een historische meerderheid van de verkozen vertegenwoordigers van de werknemers, kan de regering in lopende zaken daardoor het akkoord opleggen, tot groot jolijt van de patroonsorganisaties.
Geen wonder dat de houding van de ACV-top, die met haar goedkeuring van het IPA het licht op groen zette voor de regering, hoog zit bij het ABVV en een belangrijk deel van de ACV-basis. Dat het ABVV de acties tegen het IPA na de geslaagde staking van 4 maart stillegde, werd al evenmin op gejuich onthaald. Waarom actie voeren als de stekker eruit getrokken wordt telkens als we goed op dreef komen? Hoe kan je de collega’s van het ACV op die manier overtuigen om tegen hun apparaat in te gaan? Vooral bij ABVV-Metaal werd daarom aangedrongen om van de actie op 24 maart tegen de Europese Top geen zondagswandeling te maken. Men wou meer punch. Het leverde spontaan een forse mobilisatie op, zelfs al had het ABVV de raad gegeven om enkel militanten te mobiliseren.
De ACV-top greep dat aan om de vakbondsrangen alweer te splijten door apart te mobiliseren aan de Heizel, voor een overigens naar ACV-normen matig bijgewoonde meeting. Het ontlokte ABVV Metaal-voorzitter Herwig Jorissen treiterende toespelingen op de schooluitstap van het ACV naar mini-Europa. Waarop uittredend ACV-voorzitter Cortebeeck repliceerde met de gratuite beschuldiging: “het ABVV heeft onze leden belachelijk gemaakt, beledigd, afgedreigd of afgekocht.” De bediendenbonden van het ACV dienden hem de dinsdag daarop op hun manier van antwoord. In het kader van de witte woede mobiliseerden ze meer volk dan heel het ACV aan de Heizel bijeen bracht.
We staan nu voor belangrijke sectorale en bedrijfsonderhandelingen. Bovendien zal het besparingsbeleid in het najaar nog een versnelling hoger schakelen. Onder meer de evaluatie van het Generatiepact staat op de agenda. Hoe frustrerend de verdeeldheid aan de top ook mag zijn, aan de basis, in de sectoren en vooral in de bedrijven mogen we dat niet laten doorsijpelen. In beide vakbonden gaapt een enorme kloof tussen wat de basis wil en wat de top bereid is te doen. Eenheid aan de basis rond degelijke informatie en een democratisch bediscussieerd en strijdbaar actieplan, zijn de beste garantie op succes.