Directie wil ook de komende jaren sociale bloedbaden bij bpost

Topman Johny Thijs is zijn jaarloon van 1,07 miljoen euro waard, om Tuybens te parafraseren: ‘de man werkt hard’. Zijn taak bestaat uit het organiseren van sociale bloedbaden onder het personeel. En op dat vlak gaat het heel hard. De afgelopen zeven jaar gingen al 12.000 voltijdse banen verloren, nu wil de top van bpost nog eens 6.300 jobs weg tegen 2017. Hierdoor gaan we stilaan naar een halvering van het personeelsbestand van 40.000 naar 20.000.

De afgelopen jaren werden al veel aanvallen doorgevoerd: er verdween personeel, de dienstverlening in de postkantoren werd afgebouwd, het overblijvende personeel moest steeds flexibeler werken. Jaarlijks zijn er zowat 2.000 natuurlijke afvloeiingen van statutairen. Zij worden niet vervangen door 2.000 nieuwe statutairen, maar dan zowat 1.000 werknemers aan slechtere sociale voorwaarden of als interimmers. De directie wil op het pad van deze aanhoudende sociale kaalslag voort gaan. In naam van de liberalisering zullen we op deze manier een halvering van het personeelsbestand zien, ook al is er zeker geen halvering van het werkvolume.

De directie wil de komende jaren de sortering, transport en distributie hervormen om een grotere centralisatie en automatisering te bekomen. Hierdoor zullen vooral de lokale kantoren bloeden. Categorie per categorie wordt iedereen aangepakt bij bpost. Iedereen, behalve het management zelf natuurlijk.

De plannen voor de reorganisatie van de postbestelling zorgden in februari al voor acties van het personeel. Op 11 februari was er een geslaagde staking. Naar aanleiding van die staking verklaarde Thijs dat hij bereid is om te onderhandelen over het loon van de hulppostbode, over de herstructurering en het sociaal bloedbad daarentegen was hij niet bereid om te onderhandelen. Na de staking van 11 februari volgde geen nieuwe stap in het verzet. De interne documenten waaruit De Standaard citeert en die wijzen op een verder jobverlies met 6.300 eenheden tegen 2017 (met andere woorden het voortzetten van het ritme van 1.000 banen weg per jaar), maken duidelijk dat ernstig verzet noodzakelijk is.

Na de staking van 11 februari schreef de zakenkrant De Tijd: “Als directie moet je af en toe je personeel en je vakbonden de kans geven stoom af te blazen, is te horen in directiekringen. Zeker als er jaren aan een stuk is geherstructureerd en gereorganiseerd. Ventileert dat ongenoegen zich via een staking, dan is dat spijtig. Maar als dat uiteindelijk, met een paar borrelnootjes, leidt tot het beoogde doel, dan moet dat maar.” (De Tijd, 12.2). De directie gaat er met andere woorden van uit dat het personeel zich zal laten doen.

Als we dat willen doorbreken, zal er nood zijn aan een actieplan dat zich niet beperkt tot acties om wat stoom af te laten. We zullen een langdurige en harde strijd moeten voeren om de liberaliseringspolitiek volledig te stoppen.