Strijden voor meer koopkracht en minstens 15 euro per uur

“We moeten bijna betalen om te werken”. Onaanvaardbaar!

De pandemie pleegde reeds een zware aanslag op de gezinsinkomens door tijdelijke werkloosheid en ‘verlof’ (ouderschapsverlof of onbetaald verlof) als gevolg van de sluiting van de scholen. Vervolgens kwamen er de zotte energiefacturen die het vakantiebudget van de ‘gelukkigen’ opbranden en het voedselbudget van anderen. Daar komt dan nog eens de brandstofprijs bovenop. Zoals in de volksmond gezegd wordt: ‘Het tankstation is de enige plaats waar je zelf het pistool vasthoudt terwijl je beroofd wordt’.

door Emily (Namen)

De inflatie is niet tijdelijk en blijft maar oplopen. Hoe ver zal dit gaan? Volgens het Planbureau is het moeilijk te voorspellen gezien de instabiele wereldsituatie. Wel zeker is dat er een groot verschil is tussen de stijging van de kosten van levensonderhoud en de ontwikkeling van onze lonen en uitkeringen. De indexering loopt achter, zowel in tijd als qua bedrag. Voor lage inkomens is het verschil nog groter door de berekeningswijze van de ‘gezondheidsindex’, waar de prijzen van motorbrandstof niet in opgenomen zijn. In het Paritair Comité 200 (waar een half miljoen bedienden onder valt) gebeurt de indexering jaarlijks in december: voor deze werknemers komt de indexaanpassing bijna een jaar na de stijging van de levensduurte.

De index moet hersteld worden en aangepast aan de reële stijging van de kosten van levensonderhoud. Bovendien moet de indexering plaatsvinden wanneer onze kosten toenemen en geen maanden nadien.

Het minimumloon in ons land is te laag: 70.000 werknemers verdienen 10,27 euro bruto per uur. Bijna 800.000 werkenden hebben minder dan 14 euro bruto per uur. In 2017 begon het ABVV een campagne voor een minimumloon van 14 euro per uur. Vijf jaar en een forse opstoot van inflatie later moet deze eis aangepast worden naar minstens 15 euro per uur of 2470 euro bruto per maand. Zelfs dat is weinig om een waardig leven te leiden of om financieel onafhankelijk te zijn van een partner. Op een actie van huishoudhulpen in Bergen op 8 maart verklaarde één van hen: “We worden onderbetaald. We moeten bijna betalen om te [gaan] werken.”

Zijn hogere lonen onbetaalbaar? De 10 rijkste mensen ter wereld werden tijdens de pandemie 1,3 miljard dollar rijker per dag! Het is niet voor iedereen crisis…

Strijdplan nodig om overwinningen te boeken

De woede onder collega’s, klasgenoten of buren is groot. Maar er is ook angst bij de vele crises die zich alleen maar opstapelen en steeds sneller op ons afkomen. De angst mag ons niet verlammen. Het is immers mogelijk, en ook noodzakelijk, om de woede om te vormen tot een sociale kracht die sociale verandering kan afdwingen.

De campagne ‘Fight for 14’ werd georganiseerd rond een petitie, ondersteund door acties op de 14e van de maand. Dit hielp om de eis te populariseren. Om dat in overwinningen om te zetten, was er nood aan actieve campagnes op de werkvloer, zoals aan de UGent waar een strijd van het volledige personeel (en sympathisanten) werd georganiseerd waarmee vorig jaar een minimumloon van 14 euro per uur werd afgedwongen.

In de week na de paasvakantie komen er provinciale acties van de vakbonden en op 20 juni een nationale betoging. Dit protest zal zich niet beperken tot het breken van de loonwet van 1996 die een reële loonsverhoging verhindert, ook in sectoren die enorme winsten maken. Het zal gaan om onze koopkracht en de aanslag op onze levensstandaard.

De geplande acties moeten aangegrepen worden om eisen als een minimumloon van 15 euro per uur en een indexering die de inflatie volgt centraal te stellen. Het kan een springplank zijn voor een actieplan dat leden van de verschillende vakbonden samenbrengt met linkse militanten en jongeren die de afgelopen maanden en jaren op straat kwamen voor system change en tegen seksisme, racisme, LGBTQIA+fobie en klimaatverandering. De strijd tegen lage lonen mag niet aan precaire werknemers overgelaten worden. Alleen door samen te strijden, solidair en georganiseerd in een breed besproken actieplan, kunnen we overwinningen afdwingen.

• 22 april: provinciale vakbondsacties
• 20 juni: nationale betoging