Na één jaar Biden is de Amerikaanse werkende klasse niet beter af

Tijdens een persconferentie ter gelegenheid van Biden’s eerste ambtsjaar vroeg een verslaggever: “De inflatie stijgt, uw belangrijkste binnenlandse wetgeving zit vast in het Congres, en over een paar uur zal een poging in de Senaat om de hervorming van de kieswetgeving te behandelen mislukken. Covid-19 eist nog steeds het leven van 1.500 Amerikanen per dag en de verdeeldheid in de natie is nog even groot als een jaar geleden. Heb je het Amerikaanse publiek te veel beloofd?” Biden antwoordde: “Ik heb niet te veel beloofd.”

Door Grace Fors, Socialist Alternative (ISA in de VS)

De helft van de Amerikanen geeft aan zich “gefrustreerd” en “teleurgesteld” te voelen over Biden’s presidentschap. Als de verkiezingen van 2024 vandaag werden gehouden, zou 60% van de Amerikanen niet op Biden stemmen. Meer dan een jaar nadat ze hun stem uitbrachten in de hoop het beleid weg te krijgen van rechts, vrezen miljoenen Amerikanen dat de Republikeinse partij in de midterms, tussentijdse verkiezingen, een daverende overwinning kan boeken.

Biden werd verkozen door kiezers die voor een aangepaste aanpak van de pandemie meer op hem vertrouwden dan op Trump. Toch waren er in 2021 meer COVID-gevallen, meer sterfgevallen en minder hulp bij de pandemie dan in 2020. Volgens Gallup is de ongerustheid over de pandemie bijzonder groot: 58% denkt dat het vandaag erger wordt. De ongerustheid is vandaag even groot als voor het begin van de vaccinatie. In het derde jaar van de pandemie raakt de federale steun uitgeput, wat in combinatie met de druk van de hoogste inflatie in 40 jaar tot onhoudbare economische spanningen voor de werkende bevolking leidt. In feite heeft de inflatie COVID-19 ingehaald als de grootste zorg voor de Amerikanen. De stijgende kosten van voedsel en energie branden een gat in de portemonnee van de mensen, terwijl Biden heeft geweigerd de kwestie serieus te nemen.

Een vrouw uit Nevada die door CNN werd geïnterviewd, vatte de gevoelens van velen samen: “Ik wil dit niet zeggen, maar toen Donald Trump hier was, was er niets zoals dit.”

Kortstondige wittebroodsweken

Nog gekker dan Biden’s mislukkingen, is zijn ongeloof in dit alles. Nieuwe varianten, obstructie in het Congres, en inflatie – Biden zegt: wie had dat kunnen zien aankomen? Zo’n beetje iedereen die oplet.

Het Amerikaanse reddingsplan van 1,9 biljoen dollar dat in maart 2021 werd goedgekeurd, zorgde voor cruciale verlichting voor werkende mensen en gezinnen. Miljoenen konden zich begin 2021 laten inenten. Tegen de barbecue van het Witte Huis op 4 juli, aangekondigd als de dag dat we ‘onafhankelijk van Covid-19’ zouden zijn, stonden we nog op 7,4 miljoen mensen van het vaccinatiedoel van Biden. Tegen die tijd was Delta al onderweg, en het duurde niet lang voordat de ‘wittebroodsweken’ van Biden tot een abrupt einde kwam.

Tegelijkertijd weigerden de VS serieus werk te maken van de distributie van degelijke vaccins over de hele wereld. Zonder een dergelijke verspreiding is de ontwikkeling van meer varianten onvermijdelijk. In plaats van de Defense Production Act te gebruiken, zoals hij had beloofd, om massaal tests te produceren, verklaarde Biden de oorlog aan de ongevaccineerden. Terwijl gevaccineerden en niet-gevaccineerden urenlang in de rij stonden voor de tests en lege schappen afstruinden op zoek naar testkits, lachte Jen Psaki, de perschef van het Witte Huis, met het idee om de tests rechtstreeks naar alle gezinnen te sturen.

Hogere werkloosheidsuitkeringen, extra ziekte-uitkeringen en het verhoogde belastingkrediet voor kinderen zijn allemaal gestopt, en Biden is teruggekomen op beloften om een deel van de studieschulden kwijt te schelden. Hij heeft in plaats daarvan het hervatten van de schuldaflossing tot topprioriteit van zijn regering verklaard.

Biden’s “Build Back Better”-agenda stelde populaire sociale programma’s voor die gefinancierd zouden worden door belastingen te heffen op de rijken. In oktober zei slechts 10% van de mensen de details van het plan te kennen, dat betaald ouderschapsverlof, gratis kleuterschool, gratis gemeenschapsonderwijs, ruimere mogelijkheden voor Medicare en klimaatmaatregelen had kunnen omvatten. Dit plaatste Biden voor een hels verzoeningsproces in de herfst met de Democratische verkozenen Sinema en Manchin, en tegen november was de overgrote meerderheid van de programma’s die werkende mensen zouden helpen, geschrapt. Nu hebben zowel Biden als de partijleiding het erover om het pakket nog verder in te krimpen, en de naam te schrappen. Het doel is nieuwe wetgeving te maken die tegemoet komt aan alle eisen van kolenbaron Manchin: eerst en vooral ‘geen aalmoezen’.

De rampzalige strategie van de Democraten

Midden in de Omikron-golf en een dieptepunt van populariteit, verklaarde vice-president Kamala Harris in een interview: “Het is tijd voor ons om te doen wat we hebben gedaan, en die tijd is elke dag.” Ze heeft gelijk, in de zin dat de Democraten zich elke dag in de voet schieten. Het is niet moeilijk te zien waar het vanaf hier heen kan gaan. Bij de tussentijdse verkiezingen zijn er 26 Democratische zetels in het parlement die moeten hernieuwd worden. Terwijl de Democraten naar de midterm ramp strompelen met vrijwel niets om mee uit te pakken, zullen ze waarschijnlijk campagne voeren met alarmerende berichten over de ‘existentiële dreiging voor onze democratie’. Hoewel het absoluut waar is dat democratische rechten worden aangevallen in Republikeinse staten, zullen de Democraten niet ver geraken als dat het enige is wat ze te vertellen hebben.

Het Trump-tijdperk heeft laten zien hoeveel schade de Republikeinse partij kan aanrichten met ook maar een beetje macht – ze gebruiken de begrotingsdrempel van 51 stemmen graag om belastingverlagingen voor de rijken erdoor te drukken, rechtse uitvoeringsbesluiten uit te vaardigen, het Hooggerechtshof vol te proppen met ultraconservatieve mafkezen, en profiteren van een aanzienlijk grotere steun van de andere kant van het gangpad dan andersom. En sinds de Democraten aan de macht zijn, zijn de grootste bedreigingen voor de werkende mensen afkomstig van rechtse deelstaatwetgevers.

Waarom verklaren ze Sinema en Manchin niet de oorlog?

We worden geacht te geloven dat de onstuitbare onoverwinnelijkheid van de conservatieve Democratische senatoren Sinema en Manchin de enige reden is waarom we van deze regering geen vooruitgang voor de werkende klasse kunnen verwachten. Onlangs nog zette het uitblijven van vooruitgang bij de cruciale hervorming van het kiesrecht een sombere toon op MLK Day. De Democraten gebruiken een ijzeren partijdiscipline om de linkerzijde in de pas te doen lopen. De dreigementen van de Democratische leiding aan het adres van Alexandria Ocasio-Cortez zorgden ervoor dat ze in tranen haar stem tegen de financiering van de Iron Dome van Israël wijzigde. Waarom is er geen zelfde druk op Sinema en Manchin? De enorme campagne die opgezet was om ‘The Squad’ (de linkse verkozenen) ertoe aan te zetten steun te geven aan de regering-Biden, zou kunnen herhaald worden.

Ze kunnen gebruik maken van de autoriteit van de partijstructuren. Al die vervelende sms’jes en e-mails van de Nationaal Comité van de Democraten waarin om geld wordt gevraagd, zouden gebruikt kunnen worden om Manchin en Sinema onder druk te zetten om de agenda van de Democraten erdoor te krijgen. De Democraten beschikken over miljoenen voor propaganda, dat geld kunnen ze ook daarvoor gebruiken. Er zijn veel middelen, maar die worden vandaag niet gebruikt. Waarom? Omdat ze dat niet willen.

Progressieven zoals Bernie beginnen te praten over de mogelijkheid om in de voorverkiezingen tegen Sinema en Manchin op te komen. Maar, zelfs indien die twee weg zijn, zal er wel een andere verkozene opduiken in de rol van de ‘schurk’. Daar is niet veel voor nodig: het volstaat dat de bedrijfslobbyisten hen opvrijen. Los daarvan zitten Sinema en Manchin op hun stoel tot de verkiezingen van 2024, een ogenblik waarop er mogelijk een Republikeinse meerderheid in het parlement is en het dus weinig verschil maakt.

Een gedurfd links alternatief is de enige uitweg

Zeggen dat het beleid van de Democraten de deur opent voor de opkomst van het rechtse populisme is een understatement. De mislukkingen van de regering-Biden openen een gigantische boulevard voor rechtse populisten en extreemrechts, die inspelen op de wanhoop van werkende mensen in hun zoektocht naar verandering. Ofwel gaat links mee met het zinkende schip van de Democraten, ofwel staat het op om een alternatief te bieden. We moeten eerlijk zijn over de vreselijke realiteit van het Democratische beleid voor de werkende mensen en de zinloosheid van een stem ‘om de schade te beperken’. Zoniet zullen de frustraties en de ontgoocheling de rechtse dreiging enkel maar verder aanwakkeren, in plaats van de beweging te voeden voor wat de werkende klasse daadwerkelijk vooruit helpt.

Kan het nog duidelijker worden dat een ‘hervorming’ van de Democratische Partij zou betekenen dat er een volledige verandering van onderuit plaatsvindt? Kandidaten die het geld van het bedrijfsleven weigeren en zich inzetten voor een strijdbare benadering voor de eisen van de arbeidersklasse, zouden de Democraten op elk niveau moeten uitdagen, naast een volledige herziening van de ondemocratische partijstructuren. Als een ‘hervorming’ van de Democraten zo’n uitgebreide strijd vereist, waarom zouden we ons daar dan mee bezig houden? Temeer daar de Democratische Partij over tal van ingebouwde instrumenten beschikt om linkse campagnes zoals die van Bernie te saboteren en de linkse flank af te straffen. Het opbouwen van een eigen linkse partij is de enige rationele weg vooruit.

Hoewel de populariteit van Biden over de hele linie is gedaald, zijn de frustraties van jongeren en politiek onafhankelijken (die niet geregistreerd zijn als Democraat of Republikein) het meest uitgesproken. Zij zijn het tot wie links zich kan richten om een politiek alternatief naar voren te brengen. De vorming van een brede linkse partij om de werkende mensen uit de klauwen van de mislukte Democratische strategie en de rechterzijde te halen, was nog nooit zo dringend!