Staking zorgpersoneel goed opgevolgd in Naamse ziekenhuizen

Naast het personeel dat georganiseerd is in de drie belangrijkste vakbonden (CNE en SETCa Non Marchand en CGSLB), waren ook veel niet-georganiseerde werknemers solidair met de beweging.

Door Jeremy (Namen)

De vakbondsleiders die donderdagmorgen tijdens de actie voor het Universitair Ziekenhuis St. Elisabeth spraken, wezen op de kloof tussen de middelen die nodig zijn om een kwaliteitsvolle patiëntenzorg te garanderen en de middelen die daadwerkelijk door de directie worden toegekend. Een kloof die het personeel naar een hels tempo drijft om de nodige zorg aan te bieden.

“Ik heb maar 4 minuten per patiënt,” zegt een verpleegster van de radiologie. “Dat is inclusief het volledig desinfecteren van de kamer tot aan de deurklinken. Laatst barstte een patiënte die voor een oncologisch onderzoek kwam voor mijn neus in tranen uit vanwege de stress van twee weken wachten op een plekje voor een preventieve röntgencontrole. Terwijl ik haar probeerde te steunen, tikte de dokter achter in de kamer op de wijzerplaat van zijn horloge om me te laten weten dat de tijd bijna om was. We hebben geen tijd meer om ons met de mens bezig te houden.”

Iemand anders op de actie vertelde over de reactie van zijn afdelingshoofd toen hij hem vertelde over vermoeidheid als gevolg van overwerk. “Waar ben je moe van? Je zal het nu toch wel gewend zijn, toch?” Voor de managers is de noodtoestand het nieuwe normaal geworden.

Het personeel betreurt dat de extra middelen tot dusver niet gebruikt zijn om de arbeidsomstandigheden structureel te verbeteren door personeel aan te werven in functies die op de werkvloer echt nuttig zijn. Het wanbeheer wordt verergerd door een gebrek aan langetermijnvisie om de moeilijkheden bij het aanwerven van nieuwe verpleegkundigen te overkomen door de functie op te waarderen en ondersteunend personeel aan te werven. Dit zou jongeren aantrekken in de job van verpleegkundige.

Er is een ongekende steun voor het protest. De directie was gedwongen om over te gaan tot formele opvorderingen van personeel om aan een minimumbezetting te komen. Dit hield het opgevorderde personeel niet tegen om tijdens pauzes deel te nemen aan het protest en te laten zien dat het zorgpersoneel dan wel moe is, maar ook vastberaden en strijdbaar!

De stakingsdag in Wallonië en Brussel werd goed opgevolgd. Het is een succes waarop kan worden voortgebouwd om drastisch meer publieke middelen voor de zorg af te dwingen.