Het probleem is niet zozeer het beleidsniveau, maar het gevoerde beleid

Dat N-VA op federaal vlak aan de zijlijn staat, leidt tot bitsige reacties van voorzitter De Wever. Zondag schopte hij wild om zich heen. De PS – waarmee hij naar eigen zeggen een federale coalitie wil vormen – loopt de PVDA politieke achterna en heeft, nog steeds volgens De Wever, het federale niveau opgegeven. Premier Wilmès heeft “niet de power en niet het charisma voor sterk leiderschap.” Om nog wat zout in de wonde te strooien: “Ook daar kan ze niets aan doen.” In een eerder artikel op deze site legden we uit dat de N-VA op federaal vlak mokkend vanop de zijlijn toekijkt. De Wever lijkt daar een natuurtalent voor te hebben.

De centrale boodschap van De Wever was niet zozeer op de federale regeringsvorming gericht, zijn partij lijkt deelname aan zo’n regering te hebben opgegeven. De Wever voerde verkiezingscampagne, in de hoop dat de andere partijen er toch niet uit geraken en uiteindelijk nieuwe verkiezingen moeten uitschrijven die de Belgische constructie verder ondermijnen. Centraal in de retoriek van De Wever stond het concept van ‘Vlaamse veerkracht’. Dat wordt volgens de N-VA-voorzitter de slagzin van de komende jaren.

Daarbij zet de N-VA sterk in op meer Vlaamse bevoegdheden. Het geklungel in de aanpak van de Covid-19-crisis schrijft De Wever toe aan de Belgische constructie. Het is effectief lachwekkend dat er vijf ministers van mondmaskers zijn, terwijl er in week 8 van de lockdown nog steeds geen mondmaskers voor iedereen beschikbaar zijn. Het wordt helemaal lachwekkend als één van die ministers van mondmaskers op de nationale televisie klungelt bij het aandoen van zo’n mondmasker: minister Geens had daar duidelijk nog geen enkele ervaring mee. Minister zijn van iets wat je niet kent, is wel meer de norm in dit land.

Het naar elkaar doorschuiven van de verantwoordelijkheid maakt de problemen ongetwijfeld erger. Maar het belangrijkste probleem is dat er geen enkele stap gezet werd om van bij het begin van de quarantaine de productie in de textielsector om te vormen zodat snel en onder publieke controle voldoende maskers gemaakt werden. Een dergelijke benadering met opeising van productielijnen botst met de logica van de vrije markt, die voor de traditionele politiekers heilig is. Heiliger dan onze gezondheid.

De Vlaamse veerkracht van de N-VA inzake de mondmaskers was overigens ook een klucht: met veel toeters en bellen trok N-VA-parlementslid Kathleen Depoorter naar de luchthaven van Luik om voor de ogen van alle camera’s toe te kijken hoe een lading mondmaskers, besteld door een bedrijfje van een partijlid, arriveerde. Toen nadien bleek dat de kwaliteit van die maskers niet voldeed, stond Depoorter wellicht nog in Luik of toch alleszins ergens ver weg van de camera’s. Het N-VA-partijlid mocht het zonder ondersteuning van een parlementslid uitleggen, zodat de link met de partij ook niet teveel meer gelegd zou worden. Neen, op solidariteit bij tegenslagen moet je in N-VA-kringen niet rekenen.

De Wever wil meer Vlaamse bevoegdheden omdat de ‘veerkracht’ op dat niveau sterker zou zijn. Sta ons toe om dat te betwisten met één woord: woonzorgcentra. De aanpak van de pandemie in de woonzorgcentra is een regionale bevoegdheid. Heeft Vlaanderen op dat vlak meer veerkracht getoond? Laat staan meer efficiëntie? Nope. Ook zonder Waalse socialisten die zich moeien of een premier zonder charisma (tussen haakjes, iemand recent nog iets vernomen van het charisma van Vlaams minister-president Jambon?), wordt er een potje van gemaakt. Het grootste probleem bij de woonzorgcentra is de oprukkende commercialisering die er de afgelopen jaren toe geleid heeft dat multinationals de sector zijn gaan domineren met een verdienmodel dat neerkomt op ‘minimale zorg, maximale winst.’ Dit beleid heeft overal in Europa dodelijke gevolgen.

De Wever hoopt voordeel te halen uit het geklungel van de federale minderheidsregering. Het grootste probleem daarbij is dat zijn eigen Vlaamse regering evenzeer klungelt. Dat ondermijnt reeds van bij het aantreden van die regering de federale oppositiestrategie van De Wever. De aanvallen op de sociale en culturele sector, het gebrek aan middelen voor welzijn, de aftakeling van de Vlaamse openbare diensten (zoals De Lijn), de tekorten in onderwijs, … situeren zich allemaal op het Vlaamse niveau. Eén van de laatste grote betogingen voor de lockdown, was de zorgbetoging waarmee de Witte Woede protesteerde tegen Beke.

Welk beleidsniveau welke bevoegdheid heeft, is niet onbelangrijk. Maar veel belangrijker is de vraag welk beleid gevoerd wordt. Het besparingsbeleid van de afgelopen jaren heeft op alle niveaus geleid tot tekorten voor de gewone mensen. Dat wordt niet opgelost door te schuiven met bevoegdheden, maar wel door een radicale verandering van het beleid. Publieke investeringen in zorg en openbare diensten zijn daarin essentieel. De farmaceutische sector moet in publieke handen komen, zodat op basis van wereldwijde samenwerking en zonder winstoogmerk gezocht kan worden naar vaccins die vervolgens op planmatige wijze en onder democratische controle worden verspreid onder de volledige bevolking.

De afgelopen weken werd duidelijk wie essentieel is om alles te doen draaien en wie niet. Het waren niet de ruziënde politici en evenmin de in hun luxe resorts teruggetrokken superrijken. Het waren de gewone werkenden. Zij hebben ondervonden dat het gevoerde beleid niet in hun belang is en dat de problemen wereldwijd dezelfde zijn: gebrek aan voorbereiding en planning, tekort aan middelen voor zorg, lage lonen en krappe huisvesting, … terwijl er wel degelijk enorme rijkdom aanwezig is. De oorzaak is duidelijk: het kapitalistisch systeem waarin winstbejag van enkelen alles bepaalt. De arbeidersbeweging is de kracht in de samenleving die een alternatief op dit systeem kan uitbouwen: een samenleving waarin we met de werkenden beslissen over de productie en distributie zodat onze belangen centraal staan en niet de winst. Dat is het socialistisch alternatief waarvoor wij wereldwijd strijden.