Onaanvaardbaar geklungel met mensenlevens

Wittebroodsweken zaten er natuurlijk nooit echt in voor een regering die in een dergelijke crisis wordt opgezet. Niet dat de mainstream media niet hebben geprobeerd om Sophie Wilmès op te hemelen. Ze deden dit door de indruk te wekken dat het niet om een figuur gaat die daar enkel zit omdat de grotere goden van haar partij een veilige vluchtweg naar Europese instellingen verkozen boven de onzekerheid die rond de federale regeringsvorming lag. Maar na de bloemen volgen al snel en onvermijdelijk de bloempotten: deze regering wordt gekenmerkt door pijnlijk en onaanvaardbaar geklungel van begin tot eind!

Edito door Anja Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

In de rusthuizen bezwijkt het personeel onder de onhoudbare druk en er is nog steeds onvoldoende testcapaciteit om de onzekerheid en de angst in te dijken. Meer dan een maand sinds het begin van de epidemie werd eindelijk een reeks testen toegekend: 20.000 voor 200.000 rusthuisbewoners en dan is het personeel er nog niet bijgerekend! Evenmin is er voldoende beschermingsmateriaal om personeel en bewoners tegen besmetting te beschermen, laat staan bezoekers. Toch kondigde de regering doodleuk aan dat opnieuw bezoek zou toegelaten worden. De wereldvreemdheid spatte ervan af!

Er volgde een pijnlijk schouwspel waaruit bleek dat ondanks het betrekken van alle regionale staatsstructuren in de besluitvorming – rusthuizen zijn een regionale bevoegdheid – geen enkele van die structuren het nodig vond vooraf met de sector te overleggen. Wouter Beke, de verantwoordelijke minister in de Vlaamse regering, kwam niet verder dan dat hij “niet begrepen had” dat het als een onmiddellijke maatregel zou worden aangekondigd. Uiteindelijk moest de regering de maatregel intrekken nog voor hij ingevoerd was.

“Ceci n’est pas un gouvernement” – maar zal het er één worden?

De volmachten zijn er om een regering te doen functioneren die allesbehalve een meerderheid heeft. Voor het gebruik van haar volmachten is de regering afhankelijk van de steun van de oppositiepartijen die het vertrouwen hebben gestemd en dan vooral van de sociaaldemocratische en groene partijen. Een stap te ver in de ogen van die oppositie kan op gelijk welk moment leiden tot een motie van wantrouwen die de regering ten val brengt. Het is de facto een Vivaldi-coalitie, waarop de CD&V geen neen kon zeggen zonder het land regeringloos te houden in de zwaarste crisis sinds de jaren 1930.

De N-VA, de leidende partij in de Vlaamse regering, is veroordeeld tot het – mokkend – toekijken vanop de zijlijn. De Vlaamse rechtse pers kan het niet laten af en toe te laten vallen dat “ondanks de crisis de PS haar veto’s tegenover de N-VA niet heeft laten vallen.” Nochtans zou het duidelijk moeten zijn dat de houding van de N-VA niet verenigbaar is met het beheren van deze crisis in het belang van het kapitalistisch systeem zelf.

Haar nauwelijks verholen ongeduld om de economie terug op volle toeren te laten draaien, zelfs als dat tot nog meer verlies van mensenlevens leidt, zou onvermijdelijk leiden tot een ongezien en massaal protest. Waar zowat alle traditionele burgerlijke partijen in Europa begrijpen dat een sociaal gezicht moet worden opgezet, blijft de N-VA volharden in een hard rechts discours. Zo pusht Vlaams onderwijsminister Ben Weyts onvermoeid (en met de hem kenmerkende arrogantie) voor de heropening van de scholen, zonder dat er een antwoord is op hoe dat op een veilige manier kan: hoe sociale afstand houden in te volle klassen, hoe propvol openbaar vervoer vermijden …?

De burgerij heeft dringend een regering nodig die minstens de schijn kan ophouden dat “we allemaal in dezelfde boot zitten”, die de indruk kan wekken dat “de sterkste schouders de grootste bijdrage zullen dragen” zodat ze op iets langere termijn de kosten van de crisis toch kan afwentelen op de meerderheid van de bevolking, zonder dat dit leidt tot het type verzet van de arbeidersklasse dat in de jaren 1930 losbarstte. Dat is geen regering op het model van de N-VA, maar één dat de PS op het lijf geschreven is. Geen illusies: die regering met een sociaal gezicht zal hard bevochten moeten worden indien we de verpaupering van brede lagen van de bevolking willen tegengaan.