Your cart is currently empty!
Dag aan dag verslag van de “staking van de eeuw.” 22 december 1960
Op dag drie van de algemene staking is er nog steeds een uitbreiding van de staking. Een parlementaire discussie in het parlement verloopt woelig. Het wordt duidelijk dat er een scherpe confrontatie is tussen de burgerij en de arbeidersklasse. Deze confrontatie kan enkel verder escaleren. De regering staat voor een keuze: toegeven of zich halsstarrig opstellen en beginnen dreigen met repressie. De regering-Eyskens kiest voor de tweede optie.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Dag aan dag verslag:
- 19 december 1960
- 20 december 1960
- 21 december 1960
[/box]
De regering spreekt zich in een communiqué fors uit tegen de staking. Het hele land ligt plat, maar de regering verklaart dat dit het werk is van agitatie en oproerkraaiers in de marge van de arbeidersbeweging. “De meeste werkonderbrekingen vastgesteld sinds dinsdag zijn het werk van buitensporige sociale agitatie, opgestookt door oproerkraaiers in de marge van de vakbondsorganisaties, die hun laarzen lappen aan alle regels die de werkgevers en de werknemers vrijelijk zijn overeen gekomen.”
Het klopt natuurlijk dat een voorhoede van strijdbare militanten een belangrijke rol heeft gespeeld in de acties van de voorbije dagen. Maar deze militante minderheid behoort zeker niet tot de “marge” van de arbeidersbeweging, deze minderheid krijgt een actief en massaal gehoor en tienduizenden arbeiders sluiten zich bij de staking aan.
De nationale ABVV-leiding neemt nog steeds geen standpunt in over de staking. De verantwoordelijkheid om tot de algemene staking op te roepen wordt aan de regionale afdelingen overgelaten. De gewesten moeten op eigen houtje beslissen. Intussen is de staking algemeen in Wallonië en ontwikkelt ze zich ook in Vlaanderen. In Antwerpen en Gent is de staking algemeen, maar ook elders wordt gestaakt. De sterkere positie van het ACV en de afwezigheid van grote industriële bassins kan de staking niet tegenhouden.
In Antwerpen is er een incident met de rijkswacht die wil vermijden dat de stakende dokwerkers verhinderen dat patroons aanwerven aan de dokken. Een tiental agenten wordt omsingeld door dokwerkers en wordt bekogeld. Er zijn honderd agenten nodig om de collega’s te ontzetten. Er zijn in Antwerpen ook de eerste arrestaties aan de stakersposten. Onder de gearresteerden ook Frans van den Branden, een voormalig communistisch parlementslid.
De jonge arbeiders van Charleroi die in de SJW zijn georganiseerd, houden voortaan permanentie en dagelijkse vergaderingen in het Achturenhuis van Charleroi. Daar bespreken ze het verloop van de staking.
Betogingen van arbeiders leggen in de grote steden beperkingen op voor de winkels. Voedingswinkels mogen slechts een aantal uur per dag de deuren openen. De knooppunten van het verkeer worden gecontroleerd door gemotoriseerde stakers.
De politie en de rijkswacht nemen in Brussel posities in de “neutrale zone” in, daarmee willen ze het parlement en het koninklijk paleis beschermen. Kamervoorzitter Kronacker schort de besprekingen van de Eenheidswet in het parlement op, hij stuurt meteen de Kamer in vakantie tot 3 januari. Eerder op de dag kwam het in het parlement tot incidenten met zelfs fysiek geduw en getrek.
Er wordt gehoopt dat dit de beweging zou doen uitdoven in de eindejaarsfeesten. Gustave Dache schrijft in zijn boek: “De regering heeft begrepen dat het tot niets dient te discussiëren in het parlement als heel het land verlamd is door de algemene staking. Maar ze twijfelt nog tussen een compromis of de openlijke repressie. Wat nu beslist wordt, is een oorlog van klasse tegen klasse. Het is nu dat de arbeidersorganisaties de strijd moeten organiseren, in plaats van te jammeren over het gedwongen verlof van het parlement zoals de BSP en de KPB doen. Twee dagen na het begin van de algemene staking, heeft de burgerij begrepen dat ze zich moet bevrijden van alle institutionele hinderpalen indien ze minstens de kans wil hebben zich te verdedigen tegen de revolutionaire opstand van de arbeidersklasse. Het feit zelf dat de debatten in het parlement worden verdaagd, illustreert dat de regering wankelt, onbeslist is. Ze koopt tijd, een teken van zwakte.”