Hun antwoord op de crisis? Deel 1. Lijst Dedecker vecht voor haar centen

Het is opmerkelijk hoe snel een partij als LDD groot is geworden en hoe snel deze partij nu dreigt te verdwijnen of beperkt te worden tot een louter West-Vlaams fenomeen. Voor Dedecker ligt de verantwoordelijkheid daarvoor natuurlijk bij de anderen: de media die hem destijds als enfant terrible van de VLD heeft groot gebracht en gretig mee smulde van de schandaaltjes, zou hem nu laten vallen. LDD trekt naar de kiezer met de slogan “uw centen, daar gaat het om”. We bekijken de centrale eisen waarmee deze partij opkomt. De komende dagen en weken zullen we ook ingaan op de andere partijen.

De opgang van Lijst Dedecker in de opiniepeilingen hield in 2009 niet eens stand tot aan de verkiezingen. Het resultaat was ontgoochelend voor Dedecker en co die ook in provincies als Antwerpen slechts bijzonder nipt boven de kiesdrempel geraakte. Intussen is LDD in de peilingen verder weg gezakt waardoor het mogelijk in een aantal provincies onder de kiesdrempel zal terecht komen. De partij zal een straffe campagne nodig hebben om de eigen toekomst veilig te stellen. “Onze centen, daar gaat het om”, is de echte boodschap van allerhande carrièristen in de partij. En mogelijk zelfs van de partij in het algemeen. Een zetel verliezen betekent reeds dat er geen erkende fractie meer kan worden gevormd waardoor negen medewerkers op straat staan en 20.000 euro per maand wordt verloren.

LDD beweert dat het met inhoud een verschil wil maken. Die inhoud bestaat uit de traditionele neoliberale recepten die nog eens opgewarmd worden op een ogenblik dat het kapitalisme haar failliet aantoont en de neoliberale kookboeken door steeds meer analisten worden verworpen. LDD wil de overheid ontvetten, overheidsinterventies zijn uit den boze voor de hardline liberalen. Wat dit zou betekenen voor bijvoorbeeld de financiële crisis of de Europese crisis legt de partij niet uit. De vroegere neoliberale vrienden die het in Europa voor het zeggen hebben, aarzelden niet om gemeenschapsmiddelen te gebruiken om de andere neoliberale vrienden van de banken te redden of om de neoliberale speculanten tevreden te stellen. Loopt LDD wat achter op de realiteit?

De voorstellen van LDD zijn niet bijster origineel. Een centraal punt wordt de strijd tegen alle sociale verworvenheden van de werkenden. Sociale zekerheid moet een “vangnet, geen hangmat” zijn aldus de partij. Daaraan wordt gekoppeld dat strijd nodig is tegen misbruiken en om dat mogelijk te maken, wil LDD een splitsing van de federale sociale zekerheid. Op het vlak van pensioenen wil LDD slechts een wettelijk pensioen toekennen aan wie 40 jaar voltijds heeft gewerkt. Brugpensioen moet worden afgeschaft.

Aangezien de partij toch wil besparen op sociale zekerheid en overheidsuitgaven (de “overheid leeft boven haar stand“), kunnen de vrijgekomen middelen worden doorgegeven aan de bedrijfswereld. LDD wil de “lasten op lonen” verder verlagen, dat dit in sommige gevallen (zoals bij de aanwerving van jonge werklozen) al niet meer kan omdat er amper nog belastingen worden betaald, ontgaat Dedecker uiteraard. Progressieve belastingtarieven zijn ook niet aan Dedecker besteed: hij wil een vlaktaks zodat iedereen – rijk en arm – een even groot percentage afdraagt. Dit betekent in de praktijk dat de kleinste schouders de hardste lasten moeten dragen.

Teneinde een dergelijk asociaal beleid mogelijk te maken, moet een einde worden gemaakt aan iedere mogelijkheid van verzet. Voor LDD hebben werkgevers en werknemers dezelfde belangen en moeten ze dan maar beiden de winst van de werkgevers centraal stellen. De partij klaagt evenwel: “het syndicale opbod maakt die samenwerking kapot.” Over welk syndicaal opbod hebben de liberalen het eigenlijk? Dat van Cortebeeck (ACV) die meent dat de regering het al bij al niet slecht doet en daarom oproept om voor de traditionele partijen te stemmen en dat van De Leeuw (ABVV) die openlijk oproept om voor de SP.a te stemmen? Veel gezamenlijk verzet tegen de gevolgen van de crisis hebben we nog niet gezien. Hoeveel Opels, Carrefours en andere sociale rampen zijn nog nodig vooraleer we een algemeen syndicaal actieplan zullen zien?

Verder probeert LDD nog wat elementen naar voor te brengen om in te spelen op de rechterflank. De regularisatie van mensen-zonder-papieren moet onmiddellijk worden gestopt voor LDD, migranten mogen niets kosten en enkel naar hier komen als ze opbrengen. De politie en het gerecht moeten zich richten op kleine criminelen – vooral niet op verkeersboetes. Op ecologisch vlak pleit LDD voor groene energie: “kernenergie is ook groene energie” weet het orakel uit Oostende ons te melden. Dat moet gecombineerd worden met “meer en betere wegen”.

Tenslotte, opvallend pas op de laatste plaats in het LDD 10-puntenprogramma, wordt gepleit voor “meer Vlaanderen”. De communautaire kwestie wordt aangegrepen om meer autonomie te eisen zodat in Vlaanderen meer en harder kan worden bespaard.

De voorstellen van LDD zijn de neoliberale recepten van de jaren 1990 en 2000. Momenteel zien we tot wat het neoliberale beleid heeft geleid: de ergste crisis sinds de jaren 1930. Als antwoord daarop meer van hetzelfde voorstellen, is een garantie op mislukking. LDD probeert zich voor te doen als een oppositiepartij die voor de gewone man opkomt. Niets is minder waar: het is een partij met een asociaal programma dat de prijs voor de crisis bij de gewone werknemers wil leggen door hen langer te laten werken, minder te laten verdienen (door hun indirect loon te verlagen) en minder sociale zekerheid aan te bieden.