Vandaag stellen we u LSP-kandidaat Jo Coulier voor. Jo is syndicaal militant. Reeds jarenlang is hij een stuwende kracht achter de vakbondswerking van het ABVV aan de VUB. Op politiek vlak is Jo intussen een goede 25 jaar actief. We laten hem zelf aan het woord. Hij is zevende kandidaat op onze Europese lijst.
Kan je jezelf even voorstellen?
Op 7 juni zal ik net 43 geworden zijn. Maar politiek en syndicaal ben ik al bijna een oude rot. Op mijn 15de startte ik mijn engagement bij de ABVV-jongeren, een jaar laten sloot ik aan bij de Jongsocialisten en bekleedde tussen 1982 en 1995 diverse functies binnen de Jongsocialisten en SP in Veurne en sinds 1990 in Gent. In 1995 trok ik definitief de deur dicht bij de SP nadat de partij volledig gecapituleerd was voor het neoliberaal gedachtegoed. Ik was toen actief bij de marxistische tendens in de SP toen we een punt zetten achter ons engagement in de SP. Vanaf 2003 nam ik deel met ander gelijkgezinden aan de verkiezingen onder de naam LSP (Linkse Socialistische Partij). Mijn syndicaal engagement aan de VUB startte in 1995. Sindsdien ben ik hoofdafgevaardigde geworden naast verschillende andere functies zoals secretaris van de ondernemingsraad, lid CPBW, voorzitter ACOD-Onderwijs regio Brussel en lid van het uitvoerend (nationaal) bestuur ACOD-Onderwijs.
Waarom werd je politiek actief?
Als scholier was ik reeds vroeg geëngageerd. In 1981 werd ik actief bij de ABVV-jongeren naar aanleiding van de mobilisatie voor de Jongerenmars voor werk in april 1982. In wilde niet bij de pakken blijven zitten maar mij inzetten in de strijd tegen de jeugdwerkloosheid.
Zoals ik al zei, klaag niet maar zet je in voor de verandering. Het kapitalisme komt telkens opnieuw in crisis en wij – de gewone mensen – mogen opdraaien voor de opkuis. Wij moeten loon inleveren omdat de kapitalisten zouden kunnen doorgaan met hun luxeleven. Nationalisatie was lang een vies woord. Nu stellen de kapitalisten zelf voor om bedrijven te nationaliseren (zoals banken). Om ze natuurlijk terug te privatiseren als ze winstgevend zijn. Nationalisatie van de verliezen, privatisering van de lusten als het ware. Niet voor deze jongen. Laat ons gewoon de 500 grootste bedrijven nationaliseren en de winsten investeren in nuttige zaken voor ons allen in plaats van Champagne, Bentleys, kaviaar en hoeren voor de rijken.