Jurgen Verstrepen is een man van 12 stielen en 13 ongelukken. Wellicht zal ook zijn “carrière” als auteur geen lang leven beschoren zijn. Deze week kreeg zijn boek “Zwart op wit” enige aandacht in de media – voornamelijk omwille van een passage over de liefdesaffaire tussen VB-kopstukken Vanhecke en Morel. Wij deden de moeite om het boek te lezen en zagen achter de spectaculaire aankondiging (“Controversieel, spraakmakend en rechtuit”, “Nog nooit was een politicus zo openhartig”,…) vooral veel lucht.
Een boek van een rechts liberaal ego als Verstrepen kan eigenlijk maar één onderwerp hebben: de auteur zelf. Jurgen Verstrepen publiceert met zijn boek “Zwart op wit” effectief een autobiografie, ook al lijkt het ons te ontgaan wat voor spectaculaire zaken de man heeft gedaan opdat een autobiografie interessant zou kunnen zijn. Verstrepen zelf zoekt naar tal van verpakkingen om het boek als iets grandioos voor te stellen, maar de vorm is daarbij belangrijker dan de inhoud.
Dat laatste blijkt overigens een constante te zijn in het werk van de voormalige radioman, voormalige televisiemaker en voormalige VB’er. Verstrepen heeft een groot ego en dat moet onderhouden worden met aandacht. Hoe meer aandacht, hoe liever. En hoe de aandacht wordt bereikt, doet er niet eens toe. In zijn boek geeft Verstrepen dit tussen de regels eigenlijk toe. Zo schrijft hij dat hij opiniërende talkradio wou maken waarbij hij 20 tot 30 minuten zijn visie op de actualiteit gaf door wild om zich heen te schoppen, “In mijn programma’s was een politieke lijn ver te zoeken, maar daar ging het me ook niet om: ik was gewoon kritisch.” Verstrepen beschrijft ook hoe “Jurgen Live” op Kanaal 2 en Topradio werd afgevoerd en hij in de laatste uitzendingen VTM begon “uit te kafferen”. “Ik had daarop wel wat reacties verwacht, maar die bleven uit. (…) Mijn plezier was vergald.”
Steeds opnieuw denkt Verstrepen dat alles rond hem draait en dat iedereen – vooral de “hoge heren” – samenspant om zijn vernieuwende en spraakmakende projecten stokken in de wielen te steken omdat hij zodanig vernieuwend is dat hij heel wat macht krijgt. Het rijtje van initiatieven van Verstrepen is vooral erg lang en zowel in de mediawereld als op politiek vlak is er een constante: alles draait om Verstrepen en zijn ego. Hij hoopt in de media te komen en aanvaard te worden in de hoogste kringen – dezelfde kringen waarvan hij beweert dat ze hem bestrijden en dat hij hen bestrijdt. Vandaar dat hij maar al te graag opschept met de vragen van CD&V en VLD om bij hen aan te sluiten, vragen die Verstrepen ernstig overwoog.
In een reactie op de publicatie van dit boek stelde Filip Dewinter niet geheel ten onrechte dat Verstrepen zijn politieke carrière aan het Vlaams Belang te danken had, “zonder ons was hij misschien presentator bij Radio Hallo”. Andere VB-kopstukken reageerden minder gelaten. Vooral Vanhecke en Morel waren kwaad omdat Verstrepen expliciet heeft geschreven wat iedereen eerder impliciet stelde, namelijk dat de twee een liefdesaffaire hebben (of hadden?). Dat zou de tweede plaats van Morel bij de Europese verkiezingen van volgend jaar in het gedrang brengen en dus wordt alles ontkend. Deze weinig originele “primeur” in Verstrepens boek moest voor de nodige controverse zorgen en dat gebeurde ook. De passages over het zingen van nazi-liederen blijven vaag, er worden geen namen genoemd.
Verstrepen was blij met de klachten van Morel, Vanhecke en Coveliers. Hij reageerde in de Gazet van Antwerpen: “Het is voor die mensen de enige manier om nog eens in de media te komen. Van die klachten komt helemaal niets in huis. Alle verhalen in mijn boek kloppen en ik weet veel meer dan ik geschreven heb. U denkt toch niet dat ik al mijn kaarten op tafel heb gelegd?” Dat doet vrezen dat Verstrepen nog een vervolg op zijn boek zou willen schrijven. Gelukkig merken we doorheen het boek dat Verstrepen wel heel snel naar andere projecten overschakelt als hij daarmee meer aandacht denkt te kunnen krijgen.
Politiek staat er weinig in het boek, of het zou moeten zijn dat bij zowat alle traditionele partijen en ook het VB de perceptie belangrijker is dan het echte programma. Een voorbeeld? Verstrepen werd door het VB uitgenodigd op iets dat lijkt op een sollicitatiegesprek met Dewinter, Annemans en Van Overmeire. “Hoe sta je tegenover de vakbonden?” wordt hem gevraagd. Het antwoord van Verstrepen: “Daar ben ik tegen”. De VB’ers: “Wij ook, maar veel leden van onze partij zijn lid van een vakbond. Daar moet je ook voorzichtig in zijn.” Dat is zowat het enige politieke gegeven dat we lazen in dit boek, en echt nieuw was ook dit niet.
Verstrepen dacht dat bij het VB voortaan alles rond hem zou draaien, “Ik zou die mannen van het Vlaams Blok wel inpakken, dacht ik. Die zouden me moeten volgen in mijn verhaal.” En wat zou hij dan wel veranderen bij het VB? In een eerste gesprek met Marie-Rose Morel liet hij al in zijn kaarten kijken: “Ik vind dat die lui hier eens dringend door de fashion police onder handen moeten genomen worden.” Volgens Verstrepen was Morel aanvankelijk nog wat onzekerder, maar “ik coverde haar”. Hij voegt er zonder enige neiging tot bescheidenheid aan toe dat hij een “goed debater” is die onder meer Marianne Thyssen “alle hoeken van de kamer” liet zien. De man noemt zichzelf "het frank bakkes van Vlaanderen".
De arrogantie van Verstrepen kent geen grenzen, in het VB botste dat evenwel meermaals met wie al langer bij die partij zat. Als hij niet constant werd opgevoerd als het centrale speerpunt van de partij, voelde hij zich een “nuttige idioot” die “werd opgevoerd waar en wanneer het hen paste”. Dat lijkt meteen ook het voornaamste breekpunt te zijn tussen het VB en Verstrepen. Volgens de auteur is dit het eerste boek waarin een ex-lid van het VB vrijuit praat. Die stelling dient enkel om de spektakelwaarde op te drijven, tegelijk legt het een onwetendheid bloot. Of was Verstrepen er niet van op de hoogte dat ex-VB’er Geert Van Cleemput hem voorging in het schrijven van een boek over zijn wedervaren bij het Blok? Diens boek "Vlaams geblokkeerd" werd eveneens voorgesteld als "het onthullende insidersverhaal van een ex-blokker". Inhoudelijk zijn er gelijkenissen: veel persoonlijke twisten, bureaucratische manoeuvres maar weinig politieke inhoud (in het boek van Verstrepen nog minder dan in dat van Van Cleemput).
Op een volgende boek van Verstrepen is het wellicht wachten tot hij het ook bij Lijst-Dedecker op zijn heupen krijgt omdat zijn vernieuwende project onvoldoende in de spotlights wordt gezet. We kunnen niet zeggen dat we met veel spanning naar dat ogenblik en bijhorend boek uitkijken.