Alle politici en patronale vertegenwoordigers waren het roerend eens: er kan niets gedaan worden aan de ondermijning van de koopkracht. De dure olie, daar kunnen zij niets doen. En voor maatregelen van de regering zijn er geen middelen. Integendeel, er zou zelfs moeten worden bespaard! Zijn er dan echt geen middelen? Er zijn natuurlijk de recordwinsten van de grote bedrijven (77,4 miljard euro voor de 30.000 grootste bedrijven in 2006 – goed voor 7.740 per Belg…), maar er zijn nog andere middelen die vandaag worden uitgedeeld aan het patronaat.
Notionele intrestaftrek: 1400 euro per gezin!
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Hoe Bayer/Lanxess de notionele intrestaftrek misbruikte…
Eén van de argumenten voor de notionele intrestaftrek, was dat dit jobs zou opleveren. Bij Bayer/Lanxess in Antwerpen werd aangetoond dat dit een nepargument was. Het bedrijf bracht financiële middelen uit Duitsland over naar ons land om een belastingsvrijstelling te genieten. Lanxess bracht 100 miljoen euro over om een vrijstelling te kunnen genieten op 3,42 miljoen euro winst. Zusterbedrijf Bayer deed nog beter en bracht 1 miljard euro over, waardoor het op een schijf van 34 miljoen euro winst geen belastingen was verschuldigd. Na de bekendmaking van de resultaten van de Bayer-groep kondigde het bedrijf aan dat er in Antwerpen 375 jobs moesten verdwijnen… De extra winsten via de notionele intrestaftrek volstonden niet voor de directie.
[/box]
Met de notionele intrestaftrek heeft de regering het totaal pakket van cadeaus aan het patronaat drastisch uitgebreid. Het is goed voor zo’n 3,5 miljard euro op jaarbasis of 350 euro per Belg! Een gezin met vier personen zou dus per jaar 1400 euro kunnen krijgen indien het cadeau van de notionele intrestaftrek niet aan het patronaat maar aan de bevolking zou worden gegeven.
De notionele intrestaftrek is een systeem om belastingsverminderingen toe te kennen aan de bedrijven. Dat komt bovenop eerdere lastenverlagingen die het patronaat al jaarlijks 5 tot 6 miljard opleverden. Grote bedrijven betalen steeds minder belastingen, wat ook de middelen van de gemeenschap ondermijnt. Het zijn immers de zwakste schouders die steeds meer de zwaarste lasten moeten dragen.
Winsten Electrabel: 920 euro per gezin!
De liberalisering van de energiesector hebben we in onze portemonnee gevoeld. Sinds de liberalisering vanaf januari 2004 waren er prijsstijgingen van gas van 50 tot 90%. Elektriciteit werd 35 tot 55% duurder. Deze verhoging was vooral voelbaar in Vlaanderen waar de liberalisering eerder plaatsvond.
Maar er zijn ook winnaars in dit verhaal: de grote aandeelhouders van Suez, het moederbedrijf van Electrabel. In 2006 maakte Electrabel gemiddeld 920 euro winst per Belgisch gezin. De topmannen van Suez, waaronder Albert Frère (de rijkste Belg, goed voor een vermogen van zo’n 3,5 miljard euro), worden rijker door de gemeenschap te plunderen via de geliberaliseerde energiemarkt.
En de bestaande winsten volstaan dan nog niet. Zo probeerde Suez om de prijs voor de verkoop van Distrigas & Co aan Fluxys op te drijven van 150 tot 900 miljoen euro. Suez is ook aandeelhouder van netwerkbeheerder Fluxys en zou Distrigas & Co dus aan zichzelf verkopen. Door de prijs op te drijven, zou Suez verder haar winsten maximaliseren.
Waarom worden nu miljarden uitgegeven voor de winsten van het Suez-imperium? Waarom wordt energie niet onder controle van de gemeenschap geplaatst zodat we met zijn allen kunnen beslissen over de energieprijzen, investeringen in ecologische energie,…?
Fiscale fraude onbestraft: 12.000 euro per gezin
Vandaag worden bedrijven amper gecontroleerd door de fiscus, slechts 4% wordt elk jaar grondig opgevolgd. Dat is uiteraard een politieke beslissing die ook wordt aangeklaagd door het personeel van de fiscus. Het gebrek aan middelen zorgt ervoor dat jaarlijks naar schatting zowat 30 miljard euro aan de gemeenschap wordt onttrokken, of zowat 25% van wat de totale inkomsten zouden moeten zijn. Dat zou kunnen leiden tot heel wat extra jobs en het verhogen van onze koopkracht.
Ook grote schandalen van fraude worden systematisch onder tafel geveegd of verjaren vooraleer het gerecht een veroordeling heeft kunnen uitspreken. Zelfs grote schandalen zoals bijvoorbeeld rond KB Lux of Beaulieu verdwijnen zo in de vergeetput. Bij KB Lux wordt het dossier na 12 jaar nog steeds verder onderzocht. In het geval van Beaulieu dreigt het fraudeonderzoek naar 400 miljoen euro dat aan de gemeenschap werd onttrokken, na 17 jaar te verjaren. Bovendien kregen de fraudeurs een schadevergoeding wegens de te lange procesperiode…
Conclusie: de middelen zijn er
De regering beweert geen middelen te hebben voor onze koopkracht. Er zijn echter wel middelen om het patronaat cadeaus te geven of te laten nemen via fraude. Het personeel bij Financiën stelt dat er meer middelen nodig zijn om de grote fraudeurs hard te kunnen aanpakken. Al deze elementen maken duidelijk dat er wel middelen zijn, maar dat de traditionele politici niet bereid zijn om deze middelen in te zetten voor onze koopkracht.