WikiLeaks toont de echte Hillary…

De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn de meest gepolariseerde en verdeelde in jaren. De verwerpelijke en agressieve retoriek van Donald Trump maakt dat velen geen andere optie zien dan te stemmen voor het “het minste kwaad.” Dit laat de gevestigde media toe om de aandacht af te leiden van de nauwe banden tussen Hillary en Wall Street en ook van haar betrokkenheid bij oorlogen die haar zullen blijven achtervolgen.

Artikel door Darletta Scruggs van Socialist Alternative

De afgelopen maanden kwam WikiLeaks met duizenden gelekte emails die aantonen dat Hillary en het volledige partij-apparaat van de Democraten nauwe banden hebben met Wall Street en buitenlandse dictaturen zoals die van Saoedi-Arabië.

De publieke en de private standpunten van Hillary

Het leidt tot de vraag #WhichHillary (‘Welke Hillary’?) in november kandidaat is bij de verkiezingen. Eerder dit jaar schreef ik een artikel onder de titel “Waarom zwarten Hillary niet mogen steunen” (zie: http://www.socialistalternative.org/2016/03/01/black-people-shouldnt-support-hillary/) waarin de politieke loopbaan van Hillary onder de loep werd genomen, niet alleen op het vlak van de zwarte gemeenschap maar ook haar bochten in een hele reeks kwesties zoals rond LGBTQ-rechten of abortus. Hillary veranderde regelmatig van standpunt, eerst steunde ze het vrijhandelsverdrag TPP en dan weer niet, eerst zei ze “neen” aan een hoger minimumloon van 15 dollar per uur maar daarna verklaarde ze de beweging te steunen. Ook rond andere thema’s wijzigde ze haar positie. Sommigen zullen misschien denken dat Hillary haar standpunt aanpast omdat ze onder druk wordt gezet door de beweging.

Laat ons effectief eens kijken in welke mate Hillary haar verleden van nauwe banden met de grote bedrijven en steun aan oorlogen achter zich gelaten heeft.

In de voorverkiezingen vroeg Bernie Sanders maandenlang om de duur betaalde toespraken van Clinton voor Goldman Sachs en andere grote bedrijven publiek te maken. Hillary weigerde dit te doen, maar WikiLeaks deed het in haar plaats. In een toespraak voor de National Multifamily Housing Council (NMHC), een organisatie die eigenaars van flatgebouwen en projectontwikkelaars verenigt, vertelde Hillary het volgende over het feit dat ze “publieke en private standpunten” heeft:

“Je moet erin slagen (…) om een evenwicht te vinden tussen de publieke en de private inspanningen die nodig zijn om politiek succesvol te zijn. Dat is niet enkel vandaag het geval. Het is volgens mij doorheen onze geschiedenis altijd zo geweest. In de film Lincoln van Spielberg zie je hoe hij moest manoeuvreren om het 13^de Amendement erdoor te krijgen. Hij sprak een van mijn favoriete voorgangers, minister Seward die gouverneur en senator uit New York was en tegen Lincoln opkwam in de presidentsverkiezingen, aan om zijn hulp in te roepen. Seward vroeg hulp van enkele bevriende lobbyisten die wisten hoe ze tot een akkoord moesten komen en die gingen ervoor. Politiek is zoals het maken van een worst. Het is niet proper en het is altijd zo geweest, maar we eindigen meestal waar we moeten zijn. Maar als iedereen toekijkt naar de discussies in achterkamers dan worden de mensen zenuwachtig, om het zacht uit te drukken. Daarom is er nood aan zowel een publiek als een privaat standpunt.” (23 april 2013)

Hoe kunnen we vertrouwen hebben in een kandidaat die denkt dat onderhandelingen met lobbyisten in achterkamertjes het belangrijkste zijn en die het publiek voorliegt over haar echte standpunten en dit omschrijft als een noodzakelijk onderdeel van de politiek? Al vroeg in haar campagne kreeg Hillary heel wat kritiek over de grote donaties van private lobbyisten van gevangenissen en grote bedrijven. Hillary beweerde dat ze het geld aan liefdadigheid zou schenken, maar in welke mate is haar plots ontdekte besef van onrechtvaardigheid in het gerechtssysteem slechts een ‘publieke positie’?

Het lof van Hillary voor het 13^de Amendement (afschaffing van de slavernij) maakt mij alvast “een beetje zenuwachtig.” Hillary nam zelf deel aan de massale uitbouw van de gevangenissector en het industriële complex waarmee vooral kleurlingen geviseerd worden. Het 13^de Amendement maakte officieel een einde aan slavernij, “behalve als straf voor een misdaad.” Vandaag zijn er tienduizenden gevangenen die actie voeren tegen de dwangarbeid in de gevangenissen.

Marionet van Wall Street

Als het over Wall Street gaat, is het “private standpunt” van Hillary nog schadelijker. In de voorverkiezingen was ze wat Wall Street betreft een politieke kameleon. Ze begon met erg vage kritieken en schiep op dat ze bankiers had gezegd om ‘ermee te stoppen.’ Onder druk van Bernie Sanders schoof haar retoriek op. Maar in toespraken voor Goldman Sachs zien we de echte Hillary aan het werk. Ze erkent niet alleen dat de kandidaten geld van Wall Street nodig hebben voor hun campagne, maar suggereert ook dat Wall Street het recht heeft om vragen te stellen voor dit geld wordt gegeven.

“Deelnemen aan verkiezingen kost veel geld in ons land. Kandidaten moeten naar buiten treden om dit op te halen. New York is wellicht het centrum van de bijdragen voor kandidaten van beide partijen, het is ook ons economisch centrum. Er zijn heel veel mensen die harde vragen stellen vooraleer ze bijdragen aan kandidaten die onze hele economie op het spel zetten.” (Goldman Sachs AIMS Alternative Investments Symposium, 24 oktober 2013).

Hoe kunnen werkenden verwachten dat hun stemmen invloed hebben als ze moeten opboksen tegen toplui van Wall Street die in achterkamertjes akkoorden sluiten met politici wier campagnes ze eerst gesteund hebben?

Dat geldt des te meer voor een kandidaat als Hillary Clinton die ooit in een toespraak stelde: “Ik vertegenwoord en werk met zoveel getalenteerde en principiële mensen die in de financiële sector actief zijn. Ik vertegenwoordig hen en deed al het mogelijke om ervoor te zorgen dat ze er bleven op vooruitgaan.” (Opmerkingen bij Robbins Geller Rudman & Dowd in San Diego, 14 september 2014).

Hoeveel miljoenen werkende mensen waren echter niet het slachtoffer van de speculatie op de financiële markten? Hoeveel mensen werden uit hun huis gezet en hoeveel jobs gingen er verloren? Hillary gaf haar doel toe als ze stelde dat ze vooral wil dat Wall Street het goed blijft doen. Waar staan de gewone werkenden en armen dan als ze moeten vechten om rond te komen aan laagbetaalde jobs en zonder uitkeringen? Hillary lijkt zich daar allemaal niets van aan te trekken, ze erkent immers dat ze geen banden heeft met gewone werkenden.

“Ik sta eigenlijk ver af van het leven van de middenklasse omwille van het leven en het economische geluk dat mijn man en ik genieten. Ik neem geen positie in over een beleidsmaatregel, maar ik denk dat er een groeiend gevoel van angst en zelfs woede in het land is omdat er het gevoel is dat het spel vervalst wordt. Ik kende dat gevoel nooit toen ik opgroeide.” (Opmerkingen bij Goldman-Black Rock, 4 februari 2014).

Hoe kan Hillary beweren dat ze opkomt voor de werkenden en armen terwijl ze denkt dat er geen probleem is met het systeem? Denkt Hillary echt dat het rechtvaardig is dat zij 153 miljoen dollar voor een reeks toespraken kreeg terwijl 15 miljoen Amerikaanse kinderen onder de armoedegrens leven?

En daar stopt het niet. Hillary kwam publiekelijk naar voor als tegenstander van handelsakkoorden als TPP, maar haar private standpunt ziet er anders uit: “We kunnen zoveel meer doen. Er is heel wat laaghangend fruit in bedrijven langs beide kanten en we moeten er een prioriteit van maken. Het is niet aan regeringen om dit te doen, maar regeringen kunnen het makkelijk of moeilijk maken om protectionisme te stoppen of andere vormen van barrières voor toegang tot markten en handel.” (Opmerkingen aan Banco Itau, 16 mei 2014).

Is dit wat Hillary echt denkt van handel? Hoe kunnen werkenden dan op haar vertrouwen om hun jobs te verdedigen? Hoe kunnen we erop vertrouwen dat ze zich tegen TPP verzet terwijl ze als minister van buitenlandse zaken hevige voorstander ervan was?

En dan is er nog het milieu. Er zijn regelmatiger en intensievere perioden van droogte, stormen, hittegolven, … doorheen de wereld en dit alles gebeurt sneller dan wetenschappers voorheen voorspeld hadden. We zijn al halfweg de kaap van de twee graden opwarming tegen 2050 die door activisten en wetenschappers als rampzalig wordt beschouwd. Zonder snelle en grote veranderingen zijn rampen niet te vermijden. Hillary beloofde dat ze klimaatverandering ernstig zal nemen. Maar dat is haar ‘publieke’ standpunt, in een ‘private’ toespraak formuleert ze het anders.

“Ik bots met de meest georganiseerden en radicalen. Ze zeggen: ‘Beloof je om nooit nog fossiele brandstoffen uit de grond te halen?’ Neen. Dat beloof ik niet. Je moet ernstig blijven… Ze willen alles en ik praat daar zo doorheen. Als ze iemand anders willen steunen, dan is het maar zo. Ik trek me dat niet aan. Maar ik denk dat je moet zeggen: gezien alle andere zaken die we moeten doen, is dit geen kwestie waar ik mijn steun aan toezeg. Ik wil rond andere dingen werken.” (Politico.com)

Welke Hillary moeten de kiezers vertrouwen: de publieke of de private Hillary?

#WhichHillary is het minste kwaad?

Het is niet verbazingwekkend dat Hillary haar toespraken niet vrijwillig bekend maakte. Beeld je maar eens in wat het effect zou geweest zijn indien dit allemaal naar buiten kwam tijdens de voorverkiezingen. De toespraken tonen haar steun aan fracking, Wall Street en tal van andere zaken waar een meerderheid van de Democratische kiezers tegen is. De gelekte documenten tonen ook hoe vooringenomen de gevestigde media is en hoe die media Clinton sterk voortrok op Bernie Sanders.

De eerste lekken leidden tot het ontslag van de voorzitster van de nationale raad van de Democraten, Debbie Wasserman Schultz. Zij nam bij het begin van de Democratische Conventie ontslag om een mogelijke breuk tussen aanhangers van Bernie Sanders en de Democratische Partij te vermijden. In plaats van zich van Schultz te distantiëren, nam Clinton haar onmiddellijk aan als “erevoorzitter van mijn nationale programma om onze steun te vergroten en in alle delen van het land Democraten verkozen te krijgen.” De presidentskandidate had op geen enkel ogenblik kritiek op de vooringenomenheid van het partij-apparaat of de voormalige voorzitster van de nationale raad. Hillary Clinton maakte nooit melding van de reden voor het ontslag van Schultz.

De emails bevestigen enkel wat Hillary al haar volledige politieke carrière gedaan heeft: de mensen die haar financieren – Wall Street dus – ondersteunen.

De leiding van de Democratische Partij had een echte kans om Trump en de opmars van rechts populisme te stoppen door Sanders naar voor te schuiven, maar er werd integendeel gekozen voor een kandidaat die door de kiezers bijna evenzeer gehaat wordt als Trump. De kiezers zien hun keuze nu beperkt tot “gelijk wie behalve Trump.” In veel gevallen was het het beleid van de Democratische Partij en politici zoals Hillary die geleid hebben tot de woede en frustratie tegen het establishment. In een verwrongen manier leidt dit soms tot steun aan Trump.

Breek met het tweepartijenstelsel van Wall Street

De Democratische Partij is geen partij voor de werkende bevolking. De werkenden verdienen een presidentskandidaat die ingaat tegen de belangen van de grote bedrijven, de vernietiging van het milieu en de schandalige handelsakkoorden. De werkende bevolking verdient een kandidaat die consequent haar “publieke opinie” verdedigt. De enige manier om daar te geraken, is door te bouwen aan een partij voor de 99% die niet gebonden is aan de grote bedrijven en Wall Street, een partij waar de werkende bevolking zelf democratisch beslist en niet moet concurreren met de miljoenen dollars van de rijke donoren.

Het is tijd voor een onafhankelijke politieke kracht, niet alleen om Trump te bestrijden maar ook om toekomstige rechtse kandidaten te stoppen. Zij zullen immers kunnen inspelen op de oprechte woede van de werkende bevolking en de armen. De gevestigde media zullen dit betwisten en velen zullen voor Clinton stemmen uit angst voor Trump. Ik begrijp dat en deel de afkeer voor het perspectief dat iemand als Trump president kan worden. Maar het zou beter zijn indien hij een nederlaag lijdt door een kandidaat die opkomt voor de thema’s waar ik voor opkom, een kandidaat die de oprechte woede en frustratie die nu tot rechts populisme leidt omzet in acties en bewegingen voor echte verandering.

De Democratische Partij zal geen dergelijke kandidaat aanbrengen, daarvoor zijn de banden met de grote bedrijven te sterk. We moeten de basis leggen voor een partij van de 99%. Dat is waarom ik voor Jill Stein zal stemmen, de kandidate van de Groene Partij. We mogen ook niet voorbijgaan aan het feit dat het beleid van Hillary naast de bevolking in de VS ook veel mensen in het buitenland treft. De angst voor één man mag niet opwegen tegen de realiteit voor de meeste mensen, waaronder mezelf, dat dit systeem niet werkt. De Democraten en Republikeinen slagen er niet in om tot echte verandering en verbetering te komen en ik wil niet langer wachten.

Iedereen wordt met dezelfde keuze geconfronteerd: een keuze tussen twee slechte kandidaten. Je zal wellicht denken: “Trump mag niet winnen.” Angst is een krachtig gegeven, maar als je in november stemt, vraag je dan af welke Hillary op je kiesformulier staat