Your cart is currently empty!
BLOG. Enkele korte stukjes vanop linkse socialistische blogs
We publiceren elke zaterdag enkele korte stukjes die deze week verschenen op blogs die (al dan niet rechtstreeks) verbonden zijn aan LSP. Het gaat om opvallende of scherpe stukjes die ons waren bijgebleven.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Satirische Column
Osama Bin Laden gevonden!
Onder het bed van Mia Doornaert
President Bush eist verklaring van Belgische regering
In tegenstelling tot wat vele opiniemakers dachten, bevond de terroristenleider Osama Bin Laden zich de afgelopen jaren niet in een van de klamme vochtigheid druipende grot, ergens in het grensgebied tussen Afghanistan en Pakistan. Een ontoegankelijk en onherbergzaam oord, waar Bin Laden zowel de fiscus als de rekeningen van Electrabel probeerde te ontlopen. De terrorist had uit het Aziatische subcontinent reeds lang de plaat gepoetst, zo is nu uit onderzoek gebleken.
De meest gezochte man ter wereld heeft zich al die tijd onder het bed van de bekende journaliste Mia Doornaert, intellectuele ster van De Standaard, verborgen gehouden. Precies op die plek waar de conservatieve columniste vroeger, alvorens zich genoeglijk op haar hoofdkussen neer te leggen, wel eens een halve bolsjeviek onder de krakende spijlen meende te ontwaren, daar stootte Mia nu – zoekend en tastend in het schemerduister – op een even onrustwekkende ontdekking.
De warrige stoppels op zijn kin en het strijdbare “Allah is Groot en mijn habijt oppermachtig” lieten volgens Mia, in haar eerste verklaringen voor de Brusselse politie en haar geliefde NAVO-bondgenootschap, geen twijfel mogelijk. Dit was ofwel een directe linkerhand van Bin Laden, ofwel de meest gezochte terrorist “in hoogsteigen persoon” (waarmee ze in één moeite aanspraak maakte op een flinke som geld van “mijn goede vriend, de fantastische Mister Bush, die ik in al zijn oorlogen tegen de Arabier door dik en dun heb gesteund – en jullie, heren?”). Een derde optie was dat “een alliantie van uiterst links met het moslimfundamentalisme” onder haar bed had postgevat. Aan zo’n alliantie was volgens Mia niets tegennatuurlijks. Iets wat ze van andere allianties wel vond.
Mia sleurde de tegenwringende fundamentalist met één handbeweging vanonder het bed tevoorschijn. Wat toen volgde, valt nog het best te omschrijven als een wirwar van zwaaiende vrouwenvuisten, hitsige kreetjes en flink behaarde, donkerbruine mannenbenen. Het kapsel van de journaliste was het eerste slachtoffer van dit woeste gevecht, maar die tol was ze bereid te betalen. Na een half minuutje geworstel plofte Mia de fysiek slappe Osama Bin Laden – “islamieten zijn voor mij geen mannen, het zijn verdorven vrouwen” – voor haar neer in een stoel.
Achter de islamitische indringer, die haar met verschrikte ogen zat aan te staren, viel een portret van Generaal De Gaulle van de muur. De Al Qaeda-leider had in zijn leven reeds een en ander meegemaakt, van Russische tanks tot Amerikaanse tapijtbombardementen. Maar niets daarvan had hem op Mia Doornaert voorbereid.
“Mia D. to headquarters… Mia D., Defiant Eagle, to headquarters… The squirrel has hit the tree in the woods of Lake Tango, over.” De columniste legde haar gsm terzijde en schakelde opnieuw over naar haar moedertaal, het Nederlands. “Ik heb niet veel tijd en sta niet meteen bekend voor mijn geduld, stukje fundamentalist. Binnen exact twee uur moet ik weer een van mijn streng-logische columns hebben binnengeleverd. Je hebt er dus belang bij om snel te bekennen, als je tenminste weet wat waterboarding betekent?”
De topjournaliste tikte met haar naaldhakken tegen een emmer water, tot de rand gevuld, naast de poten van haar king size bed. Osama deinsde 10 centimeter achteruit, en prevelde een schietgebedje.
“Tot welke module van de inburgeringscursus ben je eigenlijk geraakt? Bevestig je hier en nu dat je Osama Bin Laden van Al Qaeda bent, die wereldwijd de systemen van vrijheid bestrijdt? Hoe ben je precies onder mijn bed verzeild geraakt, en wat is je professionele bezigheid in het dagelijkse leven? Creëer je welvaart? En o ja, wat mijn lezers vooral zal interesseren: wat zijn je banden met radicaal-links? Plannen jullie een gezamenlijke meeting?”
De Al Qaeda-fanaat dacht dat hij er zich vanaf kon maken door zijn schouders enkele keren verontschuldigend op te halen, begeleid door een wrang lachje om zijn dunne lippen. “En kom me niet vertellen dat je in de jaren ‘80 steun hebt gekregen van het Amerikaanse systeem van vrijheid om je boetiek van de grond te krijgen. Dat simplistische credo krijg ik van je uiterst linkse bondgenoten al genoeg te horen. Allemaal totalitairen, verenigd in de strijd tegen de westerse democratieën!”
Osama Bin laden maakte tegen zijn principes in een V-teken. De man zat een beetje verslagen aan zijn witte jurk te frutselen, ondertussen tegen zichzelf murmelend in een taaltje dat de columniste helemaal niet aanstond. “We want change… Change in our school system, change in the health system… Change…” Mia, eens op stoom gekomen, valt echter nog maar moeilijk af te remmen. “A is A. Een islamiet is een islamiet, en dus niet of nauwelijks integreerbaar in onze normen en waarden. Als A niet A is, dan is het B. En zeker niet C! Wie niet voor de westerse systemen van vrijheid is, is ertegen. En bijgevolg niets anders dan een stalinist. Wat moest bewezen worden, in 9 van de 10 van mijn columns althans! Jef Turf en de KP, eet uw hart op!”
De verbijstering was groot toen het NAVO-bondgenootschap, 5 minuten later, effectief met een 20-tal door Irak geharde Mariniers in de slaapkamer van de columniste binnenviel. “Hello, Defiant Eagle, who saw the squirrel hit the tree in the woods…” Waarop Mia plichtsgetrouw aanvulde: “Of Lake Tango!”. De gevreesde columniste wees triomfantelijk de emotioneel en fysiek afgepeigerde terrorist aan, onderuit liggend op de stoel voor haar. De spanning was te snijden. Toen liet een Marinier, afkomstig uit de zwarte gettowijken van downtown Chicago, zich echter verbaasd ontvallen: “Defiant Eagle… Well God almighty… That’s Barack Obama, not Osama Bin Laden!”
De De Standaard-journaliste sprong zowat uit haar vel. De Democratische presidentskandidaat Barack Obama bleek helemaal van Amerika te zijn overgevlogen, in volle campagne, om zich van de steun van Mia Doornaert te verzekeren! Ze wees ter plekke zijn verzoek af. Niet omwille van zijn looks, maar omdat het een “quasi-stalinistische links-liberale leftie” betrof die misschien ooit een gevechtseenheid uit Irak zou terugtrekken.
De Mariniers mochten desgewenst blijven met hun rollend materieel, maar die Obama moest zijn witte jurk direct teruggeven aan de barones.
Tekort aan middelen en personeel bij technische diensten De Lijn
Vorige maandag (12 februari) kwamen 300 scholieren uit Mechelen te laat op school aan doordat 11 stadsbussen met pech buiten dienst stonden. Doordat de ‘vroege’ mecanicien gekwetst was geraakt aan de arm en bijgevolg niet kon komen werken. En aangezien er geen vervanger is, bleven de 11 bussen onaangeroerd staan. In het Mechelse zijn er al langer aanhoudende technische problemen met de bussen. Elke dag rijden er verschillende bussen niet uit wegens pech. Riezigers blijven in de kou staan, wat trouwens al tot agressie leidde. Een Mechelse buschauffeur stelt in de Gazet van Antwerpen: "Elke zondag vragen we ons af of er mandag een bus voor ons zal zijn of niet: gaan we mogen rijden, of moeten we een dag op ons achterste gaan zitten? Bijna elke dag vind ik mankementen aan mijn bus, aan de remmen, aan de versnellingsbak, enzovoort. Het technisch personeel kan het niet bolwerken. Bij de reizigers hebben wij het altijd gedaan en dat is geen leuke sfeer om in te werken."
Op het voorval van maandag reageert De Lijn verrast. "We hebben het niet zien aankomen" stelt de woordvoerder. Nochtans is voor diezelfde reden vorig jaar nog gestaakt in de regio Mechelen, maar sindsdien is er amper iets veranderd. De reizigersaantallen steigen al jaren fors, er worden nieuwe lijnen opgestart,… Maar de investeringen en middelen blijven achter. Alhoewel dit een extreem geval is, geeft dit geval in Mechelen een goed beeld van de situatie bij de maatschappij in heel Vlaanderen. Overal is er hetzelfde probleem, overal zijn de technische diensten onderbemand. Dit maakt dat bussen met mankementen toch in dienst rijden, met alle gevolgen vandien voor de veiligheid, of dat er gewoon ritten worden afgeschaft. Telkens zijn het weer het personeel en de reizigers die de dupe zijn van dit wanbeleid.
Maar in plaats van te investeren in extra middelen en personeel, kiest De Lijn ervoor om weer maar eens 3,5 miljoen euro te gaan besparen op niet-gereden uren.
VS: "negerbevolking" wil Obama als president… aldus Filip Deman
De Amerikaanse presidentsverkiezingen zorgen ook voor reacties bij sommige Blokkers. Filip Deman heeft het niet begrepen op presidentskandidaat Obama. Is die niet rechts genoeg? Op economisch vlak is Obama zeker niet links te noemen, maar dat ontgaat Deman volledig. Neen, er is maar één aspect van Obama dat hem is opgevallen: het is een zwarte, of eigenlijk een "halfbloed". Deman stelt dat Obama de republikeinen kan doen winnen, ondanks de blunders in Irak (Bush had gelijk "toen hij de Taliban in Afghanistan ging uitroken, maar de blunders in Irak worden hem zwaar aangewreven."). Voor de Democraten komt het er volgens Deman op aan om Obama uit te schakelen, maar "te verwachten valt dat de negerbevolking (nogmaals: 15% van de kiezers) het niet zal verkroppen als Hillary Clinton hun Obama uitschakelt." Deman is overigens wat cynisch over de presidentsverkiezingen: ook de Republikeinse kandidaat McCain voldoet niet: die is "eerder centrumrechts en stelt zich erg slapjes op inzake immigratie."
Neen aan de mosquito
In onze buurlanden worden reeds langere tijd "mosquito’s" ingezet en nu wordt het ook hier verkocht. Een "mosquito" is een apparaat dat ultrasoon geluid uitzendt dat enkel hoorbaar is door jongeren onder de 25. Het geluid is zo vervelend dat de jongeren de buurt van het apparaat gaan mijden. Volgens sommigen zou dat een oplossing zijn om "hangjongeren" te verdrijven. Waar die dan naar toe moeten, is niet duidelijk. En of dit gepaard zou gaan met de bouw van degelijke en gratis ontspanningsmogelijkheden voor jongeren, is al helemaal betwijfelbaar. Een dergelijke repressieve aanpak van jongeren kan bovendien erg schadelijk zijn voor de gezondheid. Wij zijn resoluut tegen de mosquito en hebben dat ook al gezegd toen het VB in Mechelen voorstelde om met de stad mosquito’s aan te kopen om jongeren weg te pesten. We vinden het bizar dat dit zomaar kan en dat enkel in Zwitserland aan een verbod op de Mosquito wordt gewerkt. Het pesten van jongeren en brutale repressie zijn blijkbaar steeds meer aanvaardbaar voor onze traditionele politici.
Tsjaad: geen misbruik van onze troepen om Franse belangen te ondersteunen
De Belgische regering wil troepen sturen om deel te nemen aan de EU-vredesmacht in Tsjaad en de Centraal-Afrikaanse Republiek. De Europese troepenmacht dient vooral de Franse belangen. Sarkozy en de Franse regering willen de dictator Idriss Déby in Tsjaad steunen omwille van economische banden met diens regime. Bij het conflict in Darfoer zijn er zo’n 250.000 vluchtelingen, in Tsjaad en de Centraal-Afrikaanse Republiek nog eens 160.000. De Europese interventie in Tsjaad zal nu ook Belgische steun krijgen. Dit moet Déby versterken, ook al liet die de leiders van de volledige oppositie van de aardbol verdwijnen en ook al moesten journalisten het land ontvluchten. Wat hebben de Belgische troepen daar verloren? Waarom wordt zomaar toegegeven aan de Franse druk om haar imperialistische belangen te ondersteunen? Toch niet toevallig omdat er in de regio olievoorraden ontdekt zijn zeker…
5 jaar oorlog in Irak – de resultaten
- 1.220.580 Iraakse burgerslachtoffers. Zowat één op de twee gezinnen in Bagdad heeft een familielid verloren
- 3.900 Amerikaanse en 170 Britse soldaten kwamen om
- 1,2 triljoen dollar: dat is het bedrag van de wereldwijde uitgaven voor defensie in 2007
- In Bagdad is er gemiddeld slechts 8 uur per dag elektriciteit. Slechts een derde van de stad heeft toegang tot stromend water
- De levensverwachting in Afghanistan is gedaald tot 46 jaar.
Voedselbanken: Een toonbeeld van de zelfredzame maatschappij?
Anderhalf jaar vrijwilligerswerk voor de Voedselbank Limburg Zuid; het leverde een schat aan informatie, ervaringen en inzichten op. Maar na anderhalf jaar is het tijd voor een reflectie moment: wat is de tussenstand? Help je mensen werkelijk met charitatieve instellingen zoals de voedselbank?
Toen ik begon bestond de Voedselbank Limburg Zuid nog slechts een jaar. Ik begon in de vestiging in Sittard, destijds nog op de oude locatie, en er was toen al de nodige bedrijvigheid: ongeveer 35 gezinnen kregen toen al een voedselpakket. Enkele maanden erna ben ik verhuisd naar de nieuwe locatie in Geleen en ook daar was de toestroom meteen groot. Toen ik eind augustus j.l. stopte werden er in de locatie Geleen 42 gezinnen behandeld. In totaal verzorgt de Voedselbank Limburg Zuid zo’n 350 gezinnen, landelijk zijn dat er zo’n 10.000 en de rek is er nog lang niet uit…
Om in aanmerking te komen voor een voedselpakket wordt het criterium gehanteerd dat je inkomen voor kleding (in Limburg geven de voedselbankvestigingen ook kleding weg) en eten niet hoger mag zijn dan 150 euro voor een alleenstaande. Daar komt 50 euro per volwassene in het huisgezin bij en 25 euro per kind. Dus een gezin met een vader, moeder en drie kinderen mag bijvoorbeeld geen hoger inkomen hebben dan 275 euro.
Maar worden de mensen wel geholpen? Het is natuurlijk waar dat de gelukkige enkeling die een voedselpakket krijgt even uit de brand wordt geholpen en een adempauze krijgt. Maar in de anderhalf jaar tijd dat ik er geweest ben, was die adempauze voor velen erg lang, soms zelfs de gehele periode dat ik er ook werkte. Het is dus duidelijk dat een adempauze bieden nog lang geen oplossing is.
Welke mensen kloppen zoal aan voor hulp? Het type van een lanterfanter die “zelf schuld” is, kwam ik maar weinig tegen. Het zijn vooral mensen als “working poor”, studenten, grote gezinnen, afgekeurde werkers… Mensen als jij en ik die slechts de pech hadden dat ze een te laag inkomen hadden, de studie te duur was of de baas hen de laan uit had gestuurd en die geen nieuw werk meer konden vinden.
Zijn de voedselbanken een remedie tegen de neoliberale maatschappij? Vormen ze een nieuw sociaal vangnet daar waar de welvaartsstaat afgebroken wordt? Ik denk het niet. Het is natuurlijk prachtig dat ze bestaan, het geeft immers aan dat mensen zich nog vrijwillig willen inzetten voor hun medemens, maar die vrijwilligheid vormt ook het grootste probleem. Wie zegt immers dat men morgen nog voedsel krijgt? Of dat de panden die men nu nog mag gebruiken niet opeens een andere bestemming krijgen? Het is vooral die onzekerheid en de constante besluiteloosheid en machteloosheid van de organisatie die daaruit voortvloeit die aan je knaagt, en je kunt de mensen die op jou bouwen en vertrouwen daar ook niet verder mee helpen.
Het is toch eigenlijk ook van de pot gerukt dat er in één van de rijkste landen ter wereld voedselbanken moeten bestaan?! De voedselbanken schieten juist als paddenstoelen uit de grond, omdat de levensstandaard van de gewone man continu aan aanvallen bloot staat. De enige oplossing is dan ook het terugdraaien van al die bezuinigingen op de rechten van de arbeidersklasse. Aan de politiek die de ondermijningen van de georganiseerde solidariteit doorvoert moet een eind komen, of anders zal de noodzaak aan charitatieve instellingen als voedselbanken – wat in feite slechts een georganiseerde vorm van armoede is – alleen maar groter worden. Het wordt daarom hoog tijd voor een vuist tegen dit asociale beleid, blijf niet apathisch aan de kant staan maar kom in verzet, sluit je bijvoorbeeld aan bij een vakbond en bij ons!