Your cart is currently empty!
Nederland. Open brief aan Solidara
Onze Nederlandse zusterorganisatie Offensief schreef een open brief aan Solidara, een nieuwe formatie die voortkomt uit voormalige SP’ers. Een discussie over het opzetten van een linkse oppositiestroming binnen de partij leidde er afgelopen zomer toe dat een aantal betrokkenen in de richting gingen van een nieuwe formatie die zich naast de SP bevindt. Wij waren het eens met veel kritieken van de betrokkenen op de SP, maar vonden dat er te snel naar een nieuwe partij werd gegaan.
Open brief van het secretariaat van Offensief (www.offensief.nl)
"Solidara heeft de opening die haar werd geboden om een links alternatief naast de SP uit te bouwen gemist, maar bovendien lijkt zij de mogelijkheid van de hand te hebben gewezen. Verdere samenwerking is op deze basis wat ons betreft niet aan de orde." Aldus de open brief van Offensief aan Solidara, die we hierbij publiceren.
Aan: het landelijk bestuur van Solidara
Amsterdam, januari 2007
Beste kameraden,
Toen wij op de hoogte werden gebracht van het vertrek van enkele tientallen SP-leden en de oprichting van Solidara in oktober 2007 hebben we dit betreurd, omdat wat ons betreft de strijd voor een echte democratische socialistische partij voorlopig nog steeds vooral binnen de SP gevoerd moet worden. Toch hebben wij besloten om onze bijdrage te leveren aan de opbouw van Solidara, omdat de onvrede die er binnen de SP bestond tijdelijk een opening bood voor het ontstaan van een linksere formatie naast de SP die met het juiste programma en de juiste tactieken misschien aan enkele honderden arbeiders (werkenden en werklozen) en jongeren een plek zou kunnen bieden. Zo’n formatie zou een belangrijke bijdrage hebben kunnen leveren aan het ontstaan van een democratische socialistische partij in de toekomst.
Deze brief is bestemd om de meningsverschillen tussen Offensief en Solidara, zoals die in de periode vanaf oktober vorig jaar tot op dit moment aan de oppervlakte zijn gekomen, uiteen te zetten en daaruit de nodige conclusies te trekken.
De ontwikkelingen die binnen Solidara tot dusver te zien zijn geweest, geven geen reden tot vertrouwen in een ontwikkeling naar een formatie die het streven naar een democratisch socialistische partij in Nederland echt vooruit zal helpen.
Een enkele blik op het zogenaamde “10 punten plan” van Solidara is voldoende om te concluderen dat ondanks alle grote woorden van de initiatiefnemers van een socialistische formatie geen sprake is. Woorden als eenheid, vrijheid, solidariteit zijn nietszeggende termen die zelfs in de programma’s van openlijk neoliberale partijen als CDA en VVD terug zijn te vinden. De oproep voor een sociaal Nederland, die uitgewerkt wordt in het beheer door de overheid van sectoren als gas, water, licht en openbaar vervoer, vermijdt de kwestie van de eigendom van deze sectoren: willen we deze in de handen laten van op winstbeluste kapitalisten of wordt dit publieke eigendom onder controle van de meerderheid van de bevolking? En waarom stoppen bij deze van oorsprong publieke voorzieningen die nu allemaal aan de vrije markt zijn overgeleverd: wat doen we met de grote banken, industriële ondernemingen, dienstverleners etc?
Het volgende streven naar duurzaamheid gaat ook voorbij aan het feit dat in het huidig economisch model duurzaamheid ondergeschikt is aan winst en creëert illusies in de mogelijkheid om binnen het kapitalisme een duurzame vorm van productie te realiseren. Het uitbannen van de armoede in Nederland is een volgend punt van Solidara; hierbij kan men weer de vraag stellen: Hoe dan? Door iedereen dat basisinkomen te geven, waarover wordt gesproken; wat wordt er dan gedaan aan het feit dat een inkomen nooit volledig gelijkstaat aan wat een arbeider heeft geproduceerd vanuit de wens van zijn baas om zoveel mogelijk winst te maken?
Solidara stelt ook dat woningcorporaties zich vooral dienen in te zetten voor sociale woningbouw. Wie gaat ze daartoe dwingen: dezelfde overheid die nu een beleid voert van losgeslagen privatiseringen en bezuinigingen?
Dan het idee van een gekozen staatshoofd, waardoor wordt gesteld dat het koningshuis een verbindende factor in de samenleving is. Gaat een gekozen staatshoofd (lees: president) naast een ceremonieel koningschap ervoor zorgen dat de solidariteit terugkomt in de samenleving. Gaan de groeiende verschillen tussen rijk en arm bestreden worden door een gekozen president: we hoeven enkel naar de Verenigde Staten te kijken om te zien dat dit meer droom dan werkelijkheid is.
Solidara heeft bovendien een concept-beginselprogramma dat in weinig verschilt van het programma dat de SP naar buiten toe uitdraagt. Enkele voorbeelden van programmapunten, die aangeven dat zowel Solidara als de SP de bestaande maatschappijvorm met haar instituties als het enige mogelijke uitgangspunt voor de toekomst beschouwt, zijn het idee van de hervorming van de NAVO in een VN-vredesmacht en het idee dat de EU democratischer gemaakt zou kunnen worden door het in sterkere mate invoeren van de trias politica, de scheiding tussen de wetgevende, uitvoerende en rechtssprekende macht. Zowel ten aanzien van de NAVO en de EU maakt Solidara de fout te denken dat dit instituties zijn die door wijziging van een aantal regels ineens de belangen van de meerderheid van de bevolking gaan dienen. De economische machtsbelangen die achter het beleid van deze instituties zitten, wordt voor het gemak even vergeten.
Verder is in dit beginselprogramma bewust elke verwijzing naar de arbeidersklasse als de fundamentele kracht achter een toekomstige maatschappijverandering vermeden. In plaats daarvan heeft men gekozen voor de termen “bevolking” of “burgers”, begrippen die aangeven dat een analyse over hoe de maatschappij is opgedeeld in een heersende kapitalistenklasse en een uitgebuite arbeidersklasse volkomen afwezig in het gedachtegoed van Solidara, waardoor zij aansluit bij de gangbare visie van de voormalige sociaal-democratische en kleinburgerlijke politieke partijen in dit land. Ongetwijfeld zullen jullie beargumenteren dat het tienpuntenplan en het beginselprogramma zijn geschreven om een zo “breed mogelijk publiek” aan te spreken, maar een programma kan ook zo breed worden geschreven dat het aan de maatschappelijke realiteit totaal voorbij gaat.
Waar de SP bovendien in de afgelopen periode heeft laten zien een oriëntatie te hebben op arbeiders in strijd, zoals in de thuiszorg, bij de post en in het algemeen bij de acties tegen de versoepeling van het ontslagrecht was Solidara hierbij de grote afwezige.
Ook blijkt dat de hoogdravende idealen die de initiatiefnemers van Solidara hadden over het geven van zoveel mogelijk inspraak aan haar (potentiële) leden tot dusver een illusie zijn. Op navraag bij een van de initiatiefnemers van Solidara bleek dat slechts een beperkte groep mensen zijn uitgenodigd bij de eerste discussies over het programma en de structuur van Solidara.
De afdrachtregeling die Solidara heeft opgesteld is een afzwakking van de regeling zoals die binnen de SP geldt; de bedragen die een verkozene van Solidara mag houden, bedragen fors meer dan het salaris van een gemiddelde arbeider. Het enige juiste uitgangspunt voor een linkse socialistische partij of een nieuwe brede arbeiderspartij op dit gebied is dat een politiek vertegenwoordiger van de arbeidersklasse niet meer verdient dan een gemiddeld arbeiderssalaris.
Solidara heeft de opening die haar werd geboden om een links alternatief naast de SP uit te bouwen gemist, maar bovendien lijkt zij de mogelijkheid van de hand te hebben gewezen. Verdere samenwerking is op deze basis wat ons betreft niet aan de orde.
Met strijdbare groet,
Het secretariaat van Offensief