Het VB stelt zichzelf voor als het “enige alternatief”. Op haar congres probeerde de partij met de nodige decibels de militanten warm te maken voor de campagne. Daarbij werd teruggegrepen naar de vaste waarden voor het VB: weg met de Walen, weg met de vreemdelingen. En uiteraard (tot vervelens toe): “eigen volk eerst”. Maar wat is dan wel dat “enige” alternatief van het VB?
Op haar verkiezingscongres benadrukte het VB de gekende standpunten: Vlaanderen moet onafhankelijk worden, de criminaliteit moet hard worden aangepakt en de vreemdelingen eveneens (voor zover die laatste twee thema’s al niet samen werden besproken door de VB-kopstukken). Filip Dewinter, die zelf in een riante villa vlakbij Brasschaat woont, stelde dat hij zoals veel Vlamingen geen haat in zijn straat wil, maar ook geen Jihad. Of hij zich daarmee wou richten tegen de (ongetwijfeld talrijke) Al Qaeda aanhangers in Brasschaat is niet bekend. Maar natuurlijk diende dit enkel voor de retoriek: alle moslims zijn fundamentalisten en die wil het VB niet. Dat de partij bij haar bezoek aan de VS nog ging aanlurken bij katholieke fundamentalisten die geen Jihad maar een kruistocht willen voeren, werd zorgvuldig naar de achtergrond verdreven.
Het Vlaams Belang wil met deze campagne tegen moslims terug de aandacht naar zich toetrekken. De partij moet erkennen dat het nu soms moeilijk is om een plaats te krijgen in de campagne. Zelf wijt de partij dit uiteraard aan de media. Tot op zekere hoogte zal dat wel kloppen, maar anderzijds kan het VB nu geen gebruik maken van een maandenlange campagne gesponsord door haar tegenstanders en hun proces tegen het VB. Dat proces leverde de partij bij de verkiezingen van 2004 een ruime score op: alle discussies handelden toen immers over het VB. Zonder dergelijke “kaakslag voor Vlaanderen”, heeft het VB het iets moeilijker. Ook al omdat belangrijke maatschappelijke discussies van de afgelopen maanden niet zo positief waren voor het VB: de strijd tegen het Generatiepact, de afdankingen bij VW en Opel, de acties van het postpersoneel,… Daar heeft het VB het allemaal niet op begrepen en dus zwijgt de partij. Het VB weet dat een deel van haar kiezers andere standpunten inneemt en die confrontatie wil de VB-leiding niet aangaan.
Op economisch vlak stelt het VB immers dat er meer cadeaus aan het patronaat moeten worden gegeven, dat de pensioenleeftijd omhoog moet,… “Vlaanderen moet weg uit de marxistische analyse over de samenleving. De economie is iets waar iedereen mee aan de kar duwt en waar ondernemers en werknemers allemaal een gemeenschappelijk belang hebben: welvaart. En voor iedereen. In plaats van achterhaald gedoe van liberalen en socialisten, moet het kenmerk bij uitstek van Vlaanderens economie naar boven gehaald worden, namelijk de noeste, zakelijke en doorgedreven wijze waarop ondernemende en werkzame Vlamingen meerwaarde scheppen.” Dit citaat komt van de standpuntenmatrix op verkiezingssite.be. Volgens het VB zijn er geen tegengestelde belangen tussen werkgevers en werknemers. Als dat vertaald wordt op het vlak van lonen en pensioenen zien we echter dat het VB wel degelijk de kant van het patronaat kiest.
Het Vlaams Belang stelt: “De stijgende trend in de loonhandicap ten opzichte van onze buurlanden moet dringend omgekeerd worden. Ondanks een amalgaam van specifieke maatregelen slaagt de regering er niet in de achteruitgang van onze concurrentiepositie te stoppen.” Dit is dus wat telt: de concurrentiepositie van de ondernemingen moet centraal staan voor het VB. Hoe een dergelijke retoriek een “alternatief” zou vormen op de neoliberale beleidspartijen ontgaat ons. Ze zeggen allemaal hetzelfde over die concurrentiepositie en willen allemaal dat de arbeiders harder en langer werken voor lagere lonen. Dat versterkt immers die “concurrentiepositie” van de bedrijven. De recordwinsten volstonden blijkbaar niet: er moeten nieuwe en hogere records gevestigd worden om concurrentieel te zijn.
Rond de pensioenen meent het VB: “Onze partij is gewonnen voor een robuust pensioenstelsel dat recht geeft op pensioen na 40 jaar arbeid, wat neerkomt op de loskoppeling van leeftijd en pensioenberekening. (…) Wij pleiten voor een strenge beteugeling van de misbruiken van het brugpensioen om massaal oudere werknemers af te stoten. Het systeem van brugpensioenen wordt beperkt tot de uitzondering op het principe van de 40-jarige loopbaan voor een beperkt aantal arbeidsintensieve en gevaarlijke beroepen.” Het Generatiepact volstond dus niet voor het Vlaams Belang. Integendeel, de partij meent dat er nog enkele Generatiepacten nodig zijn om de aanval op onze pensioenen te vervolledigen.
Het VB probeert te stellen dat het opkomt voor “meer sociale voorzieningen” met hogere pensioenen, meer kinderbijslag en minder belastingen. Uiteraard is het VB voor een splitsing van de sociale zekerheid. Haar stelling over “hogere pensioenen” is bijzonder leugenachtig. Door de voorwaarden voor pensioenen op te drijven, wordt de toegang sowieso moeilijker. Bovendien valt het op dat het VB bijzonder concreet is voor haar besparingsplannen en aanvallen, maar dat het bij vage beloften blijft inzake “meer sociale voorzieningen”… Die beloften moeten dan gefinancierd worden door een splitsing van de sociale zekerheid. Als we even kijken naar sectoren die reeds werden gesplitst (zoals onderwijs), dan zien we dat een splitsing nooit heeft geleid tot meer middelen. Integendeel, de splitsing werd gebruikt om regionale verschillen uit te spelen en om een negatieve concurrentie in te stellen: als er langs de ene kant bespaard wordt, moeten we “concurrentieel” blijven en ook besparen.
Het VB moet zich in deze verkiezingscampagne wel richten op de thema’s waarmee het in het verleden heeft gescoord. Rond veel actuele thema’s, staat de partij immers niet aan dezelfde kant als veel van haar kiezers. Het VB beweert een “alternatief” te bieden, maar in de praktijk komt dit enkel neer op een radicalere versie van het beleid van de traditionele partijen. Die vinden ook zowat allemaal dat delen van de sociale zekerheid kunnen worden geregionaliseerd. Die vinden ook allemaal dat de concurrentiepositie van de bedrijven het centrale punt moet zijn.
Wie dat in vraag durft te stellen en opkomt voor een andere politiek, vindt bij het VB geen bondgenoten. Wie vindt dat het niet logisch is dat er recordwinsten worden geboekt omdat wij inleveren op onze lonen, vloekt in de VB-kerk van het neoliberalisme. Aan die kiezers kunnen we enkel aanraden om eens te gaan kijken naar de standpunten van het Comité voor een Andere Politiek.