De strijd bij VW-Vorst heeft geleid tot een nieuw begrip. Voortaan worden strijdbare syndicalisten omschreven als de “harde kern”. Sommige kranten probeerden even verder te gaan (zo schreef Gazet van Antwerpen letterlijk over “rode knokploegen”). Verschillende directies hebben lessen getrokken uit de mediacampagne tegen wat wij de “rebellen” van VW noemen. Bij de MIVB-stakingsacties van vorige week werd er reeds op ingespeeld door de directie.
Een woordvoerster van de MIVB stelde dat er vorige vrijdag enkel gestaakt werd door de “harde kern”. De stakingsaanzegging bij de Brusselse vervoersmaatschappij liep dezelfde dag af en de vakbondsleiding kondigde aan dat het de staking niet zou erkennen. Eerder deed de ABVV-metaalcentrale al hetzelfde bij de staking van een onderaannemer van Ford-Genk. Was er daar ook een te harde kern actief?
De houding van de vakbondsleiding bij het niet erkennen van die stakingen is natuurlijk schandalig. Het zal alleszins haar autoriteit op de werkvloer niet versterken, het kan enkel de roep voor vakbondsdemocratie versterken. Bovendien leidt het er ook niet toe dat er minder sociale conflicten zijn. De goed-nieuws-show die de traditionele partijen ons proberen voor te schotelen, wordt op het terrein brutaal doorprikt. Zo waren er de spontane acties bij het spoor, een uitbarsting van woede op de Brusselse luchthaven, stakingsacties bij een onderaannemer van Ford en vorige vrijdag bij de MIVB.
Dat zijn relatief veel spontane acties op korte tijd. Bovendien komen de acties ongelegen voor de regering die volop in verkiezingscampagne zit en zich liever beperkt tot grote beloften inzake tienduizenden nieuwe jobs. Na de 200.000 jobs van de VLD en de 260.000 jobs van de SP.a kunnen we ons enkel afvragen wie nog meer te bieden heeft.
Als we de officiële media en de traditionele partijen mogen geloven gaat alles uitstekend: de economie doet het goed, de werkloosheid daalt, er komen nieuwe jobs bij,… Je zou je afvragen waarom er dan nog zoveel spontane acties zijn.
Bij de MIVB wist de directie hoe dat kwam. Na Volkswagen wordt ook de MIVB getroffen door een harde kern. Bij het spoor zagen we dat ook al en elders duikt de inmiddels beruchte harde kern ook steeds meer op.
Zelfs de vakbondsleiding lijkt er geen weg mee te kunnen. Bij de acties van de arbeiders van de MIVB had een vertegenwoordiger van het ACOD (Alex Vonck) een verklaring voor het niet-erkennen van de acties: “De een staakt tegen het akkoord dat donderdag is gesloten, de andere om de veiligheid, nog een ander om de arbeidsomstandigheden. Het is willekeurig en verwarrend.” Teveel ongenoegen is te verwarrend! In het depot Haren werd het busverkeer ernstig verstoord, de directie moest toegeven dat één bus op drie niet reed…
De “goed-nieuws-show” die men ons probeert te verkopen, is slechts één kant van de realiteit vandaag. Het klopt dat er aan de top heel wat positief nieuws valt te rapen. De topmanagers van de Bel-20 bedrijven kregen vorig jaar bijvoorbeeld gemiddeld 22% loonsopslag. Aan de andere kant is er echter een opeenstapeling van sociale problemen, frustratie, stress, werkdruk en werkonzekerheid,…
De “harde kern” bestaat niet uit kleine groepjes van “rode knokploegen”, het is een snel uitbreidende groep van arbeiders die het niet langer nemen om harder te moeten werken voor lagere lonen terwijl een kleine toplaag met alle middelen en luxe gaat lopen.