Opnieuw arbeiders in het parlement? Wanneer ook hun eisen?

Na jarenlang uitstel en de nodige overuren voor de ‘spindoctors’ was het uiteindelijk zo ver: het ideologisch congres van de SP.a. Daar kondigde Johan Vande Lanotte met veel tromgeroffel aan dat het tijd werd om terug arbeiders het parlement in te loodsen.

Bart Van der Biest

Sommige ziende-blinden grepen deze perfect geregisseerde mediastunt aan om van een ware revolutie te spreken binnen de SP.a: de partij had haar "arbeidersdraai" aangekondigd. Jan Vanderpoorten van ABVV-Volkswagen was aanwezig om dit engagement te onderlijnen. Is het na de alibi-Ali’s, de excuustruzen en de ex-Groen!-huismoeders nu ook de beurt aan de "partijcongres-arbeiders"?

Wie meent dat met deze geste de spons geveegd kan worden over 18 jaar ‘actieve afbraakstaat’ komt van een kale reis terug. Een partij die al die jaren garant stond voor een neoliberale politiek, kan moeilijk "sociaal" worden genoemd. De resultaten mogen er dan ook wezen: 1,5 miljoen Belgen moeten de touwtjes aan elkaar knopen om te overleven terwijl de bedrijfswinsten door het plafond schieten…

18 jaar in de regering wil zeggen dat al enkele generaties arbeiders deze partij nooit anders gekend hebben als diegene die hen doen inleveren. Veel ABVV-militanten zijn de gezamenlijke doctrine van SP.a en ABVV-leiding inzake "het minste kwaad" grondig beu. Op het einde van de rit is de kater even groot als met een zogezegd ‘nog rechtsere’ regering. Voor belangrijke dossiers stonden ABVV-basis en SP.a aan tegenovergestelde kanten van de barricade: de Europese Grondwet (dé blauwdruk voor sociale afbraak), het IPA 2005-2006, het Generatiepact, Volkswagen… De schrik van de SP.a om zich aan stakerspiketten te laten zien, was en is dan ook meer dan gegrond.

Ten tijde van de acties tegen het Generatiepact hadden de SP.a-tenoren geen enkele moeite om mee te huilen met de wolven van patronaat, de media en de andere politieke partijen. Herinneren we ons de woorden van Johan Vande Lanotte over het ABVV: "Wie zijn rug keert naar links, kijkt naar rechts." Daarmee beledigde hij niet alleen het ABVV maar ook de 58.000 stakers van het ACV die, tegen de uitdrukkelijke oproep van hun eigen vakbondsleiding in, staakten op 7 oktober 2005.

Het is dan ook niet te verwonderen dat heel wat activisten en vakbondsmilitanten uitkijken naar iets nieuws, iets anders. Met de oprichting van het Comité Andere Politiek kreeg deze zoektocht een politieke uitdrukking. Enkel al het bestaan van CAP heeft voor de nodige onrust gezorgd bij de zogenaamde progressieve partijen. Nu proberen deze partijen met goedkope, oppervlakkige beloften, de mogelijke electorale concurrentie van CAP uit te schakelen. De arbeiders hebben echter geen nood aan een mand vol loze en valse beloften maar aan een politieke formatie die consequent opkomt voor hun belangen.

LSP wil samen met anderen in CAP een krachtsverhouding uitbouwen door acties op de werkvloer, de wijken, de scholen… actief te ondersteunen. Dat is de aantrekkingskracht van CAP: het potentieel om uit te groeien tot een arbeiderspartij waarbij bredere lagen betrokken zijn. Wellicht is dit een werk van lange adem maar het is alvast veel stabieler dan de kortzichtige stemmenjagerij van de traditionele partijen.