EU-Grondwet: NEE is NEE. Maar niet in de Europese Unie? Afgewezen grondwet ligt opnieuw op tafel

Sinds Duitsland op 1 januari van dit jaar het voorzitterschap van de Europese Unie overnam, heeft de christendemocratische bondskanselier Merkel laten merken dat ze de Europese Grondwet alsnog ingevoerd wil zien. In haar visie wordt de Europese Grondwet, die eind 2005 in referenda met overweldigende meerderheden werd weggestemd in Frankrijk en Nederland, alsnog ongewijzigd als ultimatum aan deze "ongehoorzame" EU-lidstaten opgelegd.

Bas de Ruiter, artikel overgenomen vanop links-socialisme.blogspot.com

Afgelopen weekeinde werd er door de zogenaamde “Vrienden van Europa”, de landen die de EU-grondwet wel hebben geratificeerd (allen zonder hun bevolking te raadplegen), een strategie uitgezet om dit te bereiken. Hiervoor wordt vooral gekeken naar Frankrijk. De Deense Europarlementariër Jens-Peter Bonde verklaarde dat Nederland "geen enkele rol" meer zal spelen en dat het in juni "een ultimatum opgelegd zal krijgen".

Met de aankomende presidentsverkiezingen in Frankrijk is het lot van de EU-grondwet een thema geworden in de campagnestrijd tussen Nicolas Sarkozy (UMP, de partij van Chirac) en Ségolène Royal (de PS).

Sarkozy heeft al aangegeven een light-versie van de Grondwet te willen. Royal wil de omvang van het document niet veranderen, maar vooral een aantal sociale aanpassingen doorvoeren. Beide politici, die in hoofdlijnen staan voor hetzelfde neoliberale beleid, lijken zich nu al bewust te zijn van de maatschappelijke druk die hen te wachten staat en zien in dat ze wel de nodige voorbehouden moeten stellen rond een hernieuwde poging om de EU-Grondwet in Frankrijk te laten aannemen.

De campagne tegen de EU-grondwet van halverwege 2005, die gepaard ging met stakingen en demonstraties, moet beide politici nog scherp op het netvlies staan. Een poging om de Grondwet alsnog van bovenaf op te leggen – iets wat de “Vrienden van Europa” het liefst zouden zien, zodat een referendum niet weer de Europese sneltrein haar snelheid doet vertragen tot die van een boemeltreintje – zal mogelijkerwijs tot massale protesten vanuit de arbeidersklasse leiden.

De Deense Europarlementariër Bonde mag dan wel van mening zijn dat Nederland “geen enkele rol” meer te spelen heeft en dat het “een ultimatum opgelegd zal krijgen”. Hij verliest toch bepaald uit het oog dat de meerderheid van de Nederlandse bevolking – de arbeiders, werklozen, ouderen, studenten, enz. – die het slachtoffer zijn geworden van 5 jaar hard neoliberaal beleid, nog steeds een forse haat koesteren tegen het neoliberale Europa.

Feit is dat de arbeidersklasse, mits de SP en/of de vakbonden de leiding nemen in het opzetten van een dergelijke campagne – iets wat waarschijnlijk enkel zal gebeuren onder druk vanuit de vakbondsbasis – zich weer zal verzetten tegen een Europese Unie die haar sociale verworvenheden en haar democratische rechten verder wil aantasten.

Als de Nederlandse en Franse arbeidersklasse in beweging komen, dan mogen de “Vrienden van Europa” en de Europese kapitalisten hun borst alvast nat maken.